Ἐνῷ δὲ ὁ Ὅσιος ἐπορεύετο εἰς τὴν ὁδόν του, τοῦ ἐφάνη, ὅτι αἴφνης ἠγέρθη βίαιος ἀνεμοστρόβιλος, ὅστις ἁρπάσας αὐτὸν τὸν ἀπεμάκρυνεν ἀπὸ τὴν ὁδὸν ἐπὶ ἱκανὸν διάστημα, συνέχιζε δὲ νὰ βιάζῃ καὶ νὰ ἀπωθῇ αὐτὸν διὰ νὰ τὸν ρίψῃ εἰς κρημνόν τινα. Ταῦτα πάσχων φανερῶς ὁ Ὅσιος καὶ βλέπων ὅτι ὑπὸ τῆς δαιμονικῆς ἐκείνης ἐνεργείας ἐφέρετο πράγματι πρὸς κρημνόν, ἐφοβήθη σφόδρα καὶ ἐβόησε μεγαλοφώνως· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Παναγία Θεοτόκε, βοήθει μοι». Παρευθὺς τότε τοῦ ἐφάνη ὅτι ἦλθεν ἄνωθεν τοῦ βουνοῦ ἄλλη τις ἔνθεος καὶ θαυμασία δύναμις, ὡς ἀστραπὴ μετὰ βοῆς μεγάλης, ἥτις ἐδίωξεν ὅλην ἐκείνην τὴν σατανικὴν ἐνέργειαν. Ἔφθασε δὲ αὕτη ἕως εἰς τὸν αἰγιαλὸν διώκουσα τὸν πειράζοντα, ἐχάρισε δὲ εἰς τὸν Ὅσιον γαλήνην καὶ ἡσυχίαν καὶ ἐπλήρωσε τοῦτον χαρᾶς ἀφάτου, τόσον ὥστε ἐβόα μεγαλοφώνως φωνὰς εὐχαριστηρίους πρὸς τὸν ἐλευθερώσαντα Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ πρὸς τὴν Κυρίαν ἡμῶν καὶ μεσίτριαν Θεοτόκον. Παρευθὺς τότε ἔσπευσε τάχιστα πρὸς τὸν Πνευματικὸν Πατέρα Γαλακτίωνα, ὅστις διέμενεν εἰς τὰ Κατουνάκια καὶ διηγήθη πρὸς αὐτὸν ὅλα τὰ συμβάντα. Δι’ εὐχῆς τότε τοῦ Πνευματικοῦ τούτου Πατρὸς μετέβη εἰς τὴν Μεταμόρφωσιν τῶν Καυσοκαλυβίων, ὅπου καὶ ἐκάθισεν χρόνους εἴκοσιν. Ἐκεῖ εἰργάζετο κοχλιάρια, ἡ δὲ τροφή του ἦτο ἄρτος καὶ ὕδωρ, ἀλλὰ καὶ ἐκ τούτων ἀνὰ δύο ἢ τρεῖς ἡμέρας ἔτρωγεν. Ἄλλοτε πάλιν ἐτρέφετο μὲ ἄγρια μόνον χόρτα, ἢ κάστανα· τόσην δὲ μόνον φροντίδα εἶχε διὰ τὸ σῶμα, ὅσον ἦτο ἀρκετὸν διὰ νὰ ζῇ, ἅπασα δὲ ἡ φροντὶς αὐτοῦ ἦτο ἐστραμμένη πρὸς τοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνας, παλαίων καὶ ἀνταγωνιζόμενος μὲ τὸν ἀντίπαλον διάβολον αἰσθητῶς καὶ νοητῶς κατὰ τοὺς εἴκοσι αὐτοὺς χρόνους.
Μετὰ ταῦτα κατῆλθεν ὁ Ὅσιος πλησίον τοῦ αἰγιαλοῦ καὶ κατῴκησεν εἴς τι σπήλαιον μικρόν, εἰς τὸ ὁποῖον κατῴκει πρότερον ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Καυσοκαλύβης. Ἐκεῖ ἤρχισε νὰ ἀγωνίζεται ὑπὲρ ἄνθρωπον, ταλαιπωρῶν καὶ κατανικῶν τὴν σάρκα μὲ πεῖναν καὶ δίψαν, μὲ κόπους καὶ μόχθους, μὲ ψῦχος καὶ γυμνότητα καὶ μὲ μυρίας ἄλλας κακοπαθείας. Ἐπειδὴ δὲ ὁ τόπος ἦτο ἄνυδρος, τὸν μὲν χειμῶνα ἐμάζευεν ὕδωρ βρόχινον εἰς μίαν στάμναν, τὸ δὲ θέρος τὸν παρηγόρει ὁ Θεὸς καὶ ἤρχετο νέφος μικρὸν ἐπάνω τοῦ σπηλαίου, τὸ ὁποῖον ἔβρεχεν ἕως ὅτου ἐγέμιζεν ὕδατος τὴν στάμναν καὶ κατόπιν ἐχάνετο. Ἐπειδὴ δὲ ἠγωνίζετο νὰ κατανικήσῃ τὴν σάρκα, ἐξήραινε τὰ ἄγρια χόρτα καὶ τρίβων αὐτὰ ἔτρωγεν ἐξ αὐτῶν τόσον ὀλίγον, ὅσον διὰ νὰ ζῇ.