Πολλάκις δὲ ἔτριβε καὶ πέτρας καὶ τὰς ἔκαμνεν ὡς ἄλευρον, τὸ ὁποῖον ἔσμιγε μὲ τὰ ξηρὰ χόρτα καὶ ἔτρωγεν. Ἐρωτώμενος δὲ περὶ τούτου ἔλεγεν, ὅτι ὅταν τὰ ἔτρωγε, τὸν ἐπήγαινεν αἷμα. Καὶ αὐτὸς μὲν οὕτως ἠγωνίζετο οἱ δὲ πέριξ Μοναχοὶ προσεπάθουν νὰ τὸν ἐμποδίσουν, νομίζοντες πλάνην τὰ γενόμενα καὶ τὸν συνεβούλευον ἕκαστος κατὰ τὴν γνώμην του. Αὐτὸς ὅμως ὁ μακάριος ἐκείνους μὲν ἀνέπαυε μὲ τὴν συνειθισμένην του ταπείνωσιν, ἀπὸ δὲ τοὺς ἀγῶνάς του δὲν ἔπαυεν, ἀλλ’ ὡς ἄσαρκος ἠγωνίζετο καθ’ ἡμέραν νὰ αὐξάνῃ αὐτούς.
Ἀλλὰ καὶ οἱ μισόκαλοι δαίμονες δὲν ἔπαυον ἀπὸ τοῦ νὰ πειράζουν συχνῶς τὸν Ὅσιον μὲ διαφόρους τρόπους, αἰσθητῶς καὶ νοητῶς, ἐπιδιώκοντες νὰ τὸν πλανήσωσιν ἀπὸ τὴν εὐθεῖαν καὶ εὐαγγελικὴν ὁδόν. Ὅθεν ἔθλιβον αὐτὸν ποικιλοτρόπως, ἄλλοτε μὲν προσβάλλοντες αὐτὸν μὲ λογισμοὺς διαφόρους, ἄλλοτε δὲ βασανίζοντες αὐτὸν μὲ διαφόρους ἀσθενείας σωματικάς. Αὐτὸς ὅμως ὁ μακάριος, γνωρίζων τὰς μεθόδους τοῦ σατανᾶ, ἐτρέπετο εἰς προσευχήν, μὲ τὴν ὁποίαν διέλυε τὰς σκευωρίας αὐτῶν ὡς ἱστὸν ἀράχνης. Ἄλλοτε πάλιν τὸν ἠπείλουν μὲ κτύπους καὶ φωνὰς καὶ ἐξυβρίσεις φοβεράς, φαινόμενοι πρὸς αὐτὸν ὡς θηρία καὶ γίγαντες φοβεροὶ μέλανες καὶ δυσώδεις, ἀλλὰ διὰ τὸν ἅπαξ χαριτωθέντα Ὅσιον πάντα ταῦτα ἐνομίζοντο νηπίων παίγνια καὶ ἄξια γέλωτος.
Ἐξῆλθε ποτὲ ὁ Ὅσιος ἐκ τοῦ σπηλαίου διά τινα ἀνάγκην, ὅταν δὲ ἐπέστρεψεν, εἶδεν αἰσθητῶς ἔμπροσθεν τοῦ σπηλαίου πλῆθος φαινομένων Ἀθιγγάνων, μετὰ γυναικῶν καὶ παιδίων, οἵτινες ἐχάλκευον δῆθεν καὶ κατεσκεύαζον κόσκινα καὶ πολλὰ ἄλλα παρόμοια ποιοῦντες, ἠλάλαζον δὲ καὶ ἐφώναζον κατὰ τὴν συνήθειαν τῶν Ἀθιγγάνων. Ἐννοήσας τότε τὴν πονηρίαν τῶν δαιμόνων, ἔστρεψε τὸ νοερὸν ὄμμα τῆς ψυχῆς του πρὸς τὸν Θεὸν καὶ εἶπε· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ λυτρωτὴς καὶ Θεός μου, λύτρωσαί με ἀπὸ τὰς πανουργίας τῶν δαιμόνων, πρεσβείαις τῆς Παναχράντοὶ Σου Μητρός, Ἀμήν». Ποιήσας τότε τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ὡσεὶ καπνὸς διελύθησαν ἅπαντες καὶ ἔγιναν ἄφαντοι. Οὕτω λοιπὸν ἀγωνιζόμενος, ἠξιώθη νὰ ἀποκτήσῃ τὴν νοερὰν προσευχὴν καὶ νὰ ἴδῃ θείας ἀποκαλύψεις, ὅταν δὲ προσηύχετο, ἵστατο ὡς στῦλος ἀκλόνητος καὶ καθήμενος ἐφαίνετο ὅλος μετάρσιος ἔχων ἄνω τὸν νοῦν καὶ τοῦ γηΐνου τούτου σαρκίου οὐδόλως αἰσθανόμενος, ἀλλ’ ἦτο ὅλος θεῖος καὶ θεοειδὴς κατὰ τὸ πνεῦμα καὶ εἰς τοὺς ἔξωθεν χαριέστατος.