Θαῦμα δὲ μέγα ἐνεφανίζετο εἰς τὸν Ὅσιον ἀξιοδιήγητον. Τὸ ὅτι ἄν καὶ ἐντελῶς ἀγράμματος, ἀνεγίνωσκε μὲ μεγάλην κατανόησιν καὶ τὰ πλέον δυσκατάληπτα βιβλία, τόσον ὥστε οὐδὲν ρητὸν τῆς θείας Γραφῆς τοῦ διέφευγεν, ἀλλ’ ἐρωτώμενος ἀπεκρίνετο ὡς λίαν σοφός, δίδων τὴν πρέπουσαν ἀπόκρισιν καὶ σημασίαν παντὸς ρητοῦ εἰς σοφοὺς καὶ ἀμαθεῖς. Ἔτρεφε δὲ εὐλάβειαν ὁ Ὅσιος εἰς πάντας τοὺς Ἁγίους, ἐξαιρέτως δὲ εἰς τὸν Ὅσιον Μάξιμον τὸν Καυσοκαλύβην, διὰ τὸν ὁποῖον ἔλεγεν, ὅτι τὸν εἶδε πολλάκις· καὶ ὅταν ἤθελεν αἰσθανθῆ λύπην ἐκ συνεργείας τοῦ ἐχθροῦ, αὐτὸν τὸν Ἅγιον ἐπεκαλεῖτο καὶ τὸν εὕρισκεν ἕτοιμον βοηθόν. Διότι ἐφαίνετο ἐν ἐκστάσει εἰς αὐτόν, φέρων στολὴν ἱερατικὴν λαμπροτάτην, κρατῶν εἰς χεῖρας θυμιατόν, μὲ τὸ ὁποῖον ἐθυμίαζεν ὅλον τὸν Ναὸν καὶ τὸν Ὅσιον, καθὼς καὶ πάντας τοὺς ἀκολουθοῦντας αὐτόν. Διότι εἰς ἑκάστην ἐμφάνισίν του ἠκολούθουν αὐτὸν πλῆθος ἀναρίθμητον Μοναχῶν, φερόντων στολὴν μοναχικήν, λευκὴν ὅμως ὡς χιόνα καὶ ἐξαστράπτουσαν, ἦσαν δὲ οὗτοι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἐσώθησαν διὰ μεσιτείας ἐκείνου. Ταῦτα βλέπων ὁ Ὅσιος ἠλευθεροῦτο εὐθὺς ἀπὸ τὴν ὑπέρμετρον λύπην καὶ παρηγορεῖτο θαυμασίως.

Ἄλλοτε πάλιν ἔλεγεν ὅτι, ὅταν ἦτο μόνος, ἐφαίνετο κατὰ τὴν πρωΐαν ὡραιότατόν τι πτηνόν, ὡς τρυγών, τὸ ὁποῖον ἐκελάδει μὲ θαυμασίαν τινὰ μελῳδίαν, τὴν ὁποίαν ἀκούων ὁ Ὅσιος ἐπληροῦτο κατὰ τὴν καρδίαν ἀρρήτου εὐφροσύνης καὶ ἀνεχώρει ἀπ’ αὐτοῦ πᾶσα λύπη. Ἀφ’ ὅτου ὅμως συνηθροίσθησαν ἐκεῖ ἀδελφοί, δὲν εἶδε πλέον τὸ πτηνὸν ἐκεῖνο. Ἔλεγε δὲ ὅτι οὔτε προηγουμένως οὔτε κατόπιν εἶδε καμμίαν φορὰν τοιοῦτον ὡραιότατον πτηνόν, οὔτε τοιαύτην μελῳδίαν τόσον γλυκεῖαν ἤκουσεν. Ἐγώ, [3] δὲ δὲν θέλω ἀποκρύψει ἐκεῖνο το ὁποῖον ἐπανειλημμένως εἶδον καὶ ἤκουσα. Καθήμενος πολλάκις τὴν νύκτα ἐφύλαττον ἔξω τοῦ κελλίου του, εὐλαβικῶς φερόμενος πρὸς τὸν Ὅσιον, ὅστις ὅταν προσηύχετο, ἐκ μὲν τοῦ στόματος αὐτοῦ δὲν ἠκούετο οὐδὲ ἡ ἐλαχίστη φωνή, ἔσωθεν ὅμως τῆς καρδίας του ἠκούετο φωνή τις μετὰ στεναγμῶν ἄρρητος, θαυμασία, γλυκυτάτη καὶ μελῳδική. Τοῦτο δὲ συνέβαινε καθ’ ὅλην τὴν νύκτα, διότι πάντοτε ἠγρύπνει καὶ προσηύχετο καὶ πρὸς τὰ ἐξημερώματα ἐκοιμᾶτο ὀλίγον ὕπνον, ὡς εἴπομεν. Εἶχε δὲ ὁ Ὅσιος πνεῦμα εἰρηνοποιόν, ὥστε, ἐάν τις ἔπασχεν ἀπὸ λογισμούς, εὐθὺς ὡς ἤθελεν ἴδει τὸ χαρίεν αὐτοῦ πρόσωπον, οἱ λογισμοί του εἰρήνευον.