Ἄλλοτε πάλιν τὸν ἠρώτησάν τινες περὶ τῶν σκανδαλιζομένων ἀπὸ ὡραῖα πρόσωπα. Αὐτὸς δέ, ἀποκριθεὶς μετὰ κατανύξεως καὶ τῆς συνήθους ἁπλότητος, εἶπεν· «Ἐγὼ δὲν γνωρίζω τί νὰ σᾶς ἀποκριθῶ ἐπ’ αὐτοῦ, διότι δὲν ἔμαθον ποτὲ τὶ εἶναι τὸ τοιοῦτον σκάνδαλον· μάλιστα δέ, ὅταν βλέπω τὰ τοιαῦτα πρόσωπα, κινοῦμαι εἰς δοξολογίαν Θεοῦ καὶ χαίρω διὰ τὴν δημιουργίαν Αὐτοῦ».
Ἠξιώθη δὲ ὁ Ὅσιος, ὡς εἴπομεν, καὶ διορατικοῦ χαρίσματος καὶ πολλῶν πολλάκις προέλεγε φανερὰ τὰ μέλλοντα νὰ γίνουν· ἀλλὰ καὶ ἐάν τις ἤθελε τοῦ ἀποκρύψει τι, ἔστω καὶ ἁπλοῦν λογισμόν, τὸν ὁποῖον θὰ συνέβαινε νὰ ἔχῃ, ὁ Ὅσιος τὸν ἐφανέρωνε μὲ τρόπον συμβουλευτικόν. Ἀλλὰ διατὶ νὰ πολυλογῶ διηγούμενος μίαν πρὸς μίαν τὰς τοῦ Ἁγίου ἀρετάς, ἀφοῦ δὲν ἔλειπεν ἀπὸ αὐτὸν καμμία ἀρετή; Ὅλας σχεδὸν τὰς ἀρετὰς τὰς κατεῖχε καὶ ὅλας σώας καὶ ἀμωμήτους· πρὸ πάντων δὲ εἶχε τὴν ταπεινοφροσύνην τόσον, ὥστε δὲν ὑπέμενεν ὄχι νὰ πράξῃ ἔργον τι ἢ νὰ εἰπῇ λόγον ὑπερήφανον, ἀλλ’ οὔτε νὰ ἀκούσῃ κἂν πρᾶξιν ἢ λόγον τοιοῦτον.
Κατὰ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον εὑρίσκετο εἰς τὰ Καυσοκαλύβια καὶ ὁ Προηγούμενος Νεόφυτος, ὅστις, ἐκ τῆς εὐλαβείας τὴν ὁποίαν ἔτρεφε πρὸς τὸν Ὅσιον, ἀναχωρήσας ἐκ τῆς Λαύρας ἦλθε καὶ ἔκτισεν ἐκεῖ δύο Ἐκκλησίας καὶ κελλία καὶ ἔμεινεν ἐκεῖ ἕως τέλους, ἀγωνιζόμενος κατὰ τὸ δυνατόν. Κατά τινα δὲ ἑορτήν, συναχθέντες κατὰ τὸ σύνηθες ἅπαντες οἱ ἀδελφοὶ εἰς τὸ Κυριακὸν τῆς Σκήτης, ἐζήτουν ἀπὸ τὸν Προηγούμενον Νεόφυτον νὰ τοὺς διορίσῃ καὶ δεύτερον Προεστῶτα, διὰ νὰ μὴ ἐνοχλοῦν συχνὰ τὸν Ὅσιον εἰς τὰ παραμικρά· ὁ Προηγούμενος ὅμως, ἐγερθείς, ἔλαβε ράβδον τινὰ καὶ δώσας αὐτὴν εἱς τὸν Ὅσιον εἶπε· «Λάβε, Πάτερ, ταύτην τὴν ράβδον καὶ νὰ εἶσαι Προεστὼς εἰς ὅλους τοὺς ἐνταῦθα ἀδελφοὺς μέχρι τελευταίας σου ἀναπνοῆς». Καὶ τότε μὲν ἀσπασθεὶς ὁ Ὅσιος τὴν χεῖρα τοῦ Προηγουμένου ἔλαβε τὴν ράβδον, θέλων νὰ δείξῃ ὑποταγὴν εἰς ὅλα. Ἀλλ’ ὤ τῆς θαυμαστῆς αὐτοῦ ταπεινοφροσύνης! Ἔκτοτε δὲν ἔλαβε πλέον ράβδον ὁ Ὅσιος εἰς τὰς χεῖρας του, ἂν καὶ πρότερον διὰ τὸ πολὺ γῆρας του περιεπάτει μετὰ ράβδου, ἀποβάλλων τοιουτοτρόπως ἀφ’ ἑαυτοῦ πάντα ὑψηλόφρονα λογισμόν.
Ἀλλὰ καὶ περὶ τὸ τέλος τῆς ἀγγελικῆς του ζωῆς ἠξιώθη ὁ Ὅσιος νὰ κάμῃ καὶ τρίτον Ὁσιομάρτυρα, τὸν ἁπλούστατον Παχώμιον τὸν Ρῶσον, ὅστις ἐφοδιασθεὶς διὰ τῶν παραινέσεων καὶ τῶν εὐχῶν τοῦ Ὁσίου, συνεπλήρωσε καλῶς τὸ ὑπὲρ Χριστοῦ Μαρτύριον [4].