Ἀλλοίμονον εἰς τοὺς μεθύοντας, ἀλλ’ ὄχι ἀπὸ οἶνον. Ὁ θυμὸς εἶναι μέθη τῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία τὴν κάμνει ἔξω φρενῶν, ὅπως καὶ ὁ οἶνος. Καὶ ἡ λύπη ὅμως εἶναι μέθη, ἡ ὁποία καταπνίγει τὴν διάνοιαν. Καὶ ὁ φόβος εἶναι ἕνα εἶδος μέθης, ὅταν προέρχεται ἀπὸ αἰτίας ποὺ δὲν πρέπει. Διὰ τοῦτο λέγει ὁ ψαλμῳδός· «ἀπὸ φόβου ἐχθροῦ ἐξελοῦ τὴν ψυχήν μου» (Ψαλμ. ξγ’ 2) (ἀπὸ τὸν φόβον ἐχθροῦ λύτρωσε τὴν ψυχήν μου). Καὶ γενικῶς καθὲν ἀπὸ τὰ διάφορα ψυχικὰ πάθη, τὸ ὁποῖον προκαλεῖ ταραχὴν τῆς διανοίας, ὀρθῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ὀνομασθῇ μέθη.

Κάμε μου τὴν χάριν νὰ προσέξῃς τὸν ὀργιζόμενον, πῶς ἀπὸ τὸ πάθος τῆς ὀργῆς γίνεται ὡσὰν μεθυσμένος. Δὲν εἶναι πλέον κύριος τοῦ ἑαυτοῦ του, δὲν λαμβάνει ὑπ’ ὄψιν του τὸν ἑαυτόν του, ἀγνοεῖ τοὺς παρόντας. Ὡς ἐν νυκτερινῇ μάχῃ, ἀνατρέπει τὰ πάντα, σκοντάπτει παντοῦ· λέγει λόγους ἀπρεπεῖς, γίνεται δυσκολοσυγκράτητος, λέγει λοιδορίας, κτυπᾷ φοβερίζει, κάμνει ὅρκους, φωνάζει, εἶναι ἕτοιμος νὰ σκάσῃ. Ἀπόφευγε αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν μέθην, ἀλλὰ μὴ δεχθῇς καὶ νὰ μεθύσῃς μὲ οἶνον. Μὴ προτιμήσῃς τὴν πολυποσίαν ἀπὸ τὴν ὑδροποσίαν. Ἂς μὴ σὲ καθοδηγῇ πρὸς τὴν νηστείαν ἡ μέθη. Δὲν εἶναι δυνατὸν διὰ τῆς μέθης νὰ πραγματοποιηθῇ εἴσοδος εἰς τὴν νηστείαν, ὅπως βεβαίως καὶ διὰ τῆς πλεονεξίας δὲν εἶναι δυνανὸν νὰ γίνῃ εἴσοδος εἰς τὴν δικαιοσύνην, οὔτε διὰ τῆς ἀκολασίας εἰς τὴν σωφροσύνην καὶ γενικῶς, διὰ τῆς κακίας εἰς τὴν ἀρετήν. Ἄλλη εἶναι ἡ θύρα διὰ τῆς ὁποίας εἰσέρχεται κανεὶς εἰς τὴν νηστείαν. Ἡ μέθη ὁδηγεῖ εἰς τὴν ἀκολασίαν, ἡ ὀλιγάρκεια εἱς τὴν νηστείαν.

Ὅστις ἐπιδίδεται εἰς τὸν ἀθλητισμὸν γυμνάζεται ἀπὸ πρίν, ὁ νηστεύων πρέπει καὶ προηγουμένως νὰ εἶναι ἐγκρατής. Μὴ ἀποθηκεύῃς τὴν κραιπάλην τῶν πέντε ἡμερῶν, ὡς ἐὰν θέλῃς νὰ ἰσοφαρίσῃς τὰς ἡμέρας τῆς νηστείας ἢ νὰ ξεγελάσῃς τὸν Νομοθέτην. Διότι οὕτω κοπιάζεις ἀνωφελῶς, καταπονῶν μὲν τὸ σῶμα, μὴ ἀνακουφίζων δὲ τὴν στέρησιν. Τὸ θησαυροφυλάκιόν σου δὲν ἔχει ἐμπιστοσύνην, ἀποθηκεύεις εἰς τρυπημένον πίθον. Καὶ ὁ μὲν οἶνος φεύγει, ἀκολουθῶν τὸν δρόμον του ἀπομένει δὲ ἡ ἁμαρτία. Ὁ ὑπηρέτης φεύγει, ὅταν ὁ κύριός του τὸν δέρῃ· σὺ ὅμως ἐξακολουθεῖς νὰ παραμένῃς μὲ τὸν οἶνον, μολονότι κάθε ἡμέραν σὲ κτυπᾷ εἰς τὴν κεφαλήν; Τὸ καλύτερον μέτρον διὰ τὴν χρῆσιν τοῦ οἴνου εἶναι ἡ ἀνάγκη τοῦ σώματος.