Διότι οὔτε ὁ πλοῦτος φαίνεται, οὔτε οἱ κόλακες παρουσιάζονται, οὔτε θὰ εὕρωσιν ἔλεος, διότι δὲν ἠλέησαν, οὔτε ἡτοίμασαν διὰ τῶν ἀγαθῶν πράξεων, διὰ νὰ εὕρωσιν ἐκεῖ· καθὼς καὶ ὁ Προφήτης λέγει δι’ αὐτούς· «Ἐκοιμήθησαν τὸν ὕπνον των καὶ διὰ τοῦτο δὲν εὗρον τίποτε» (Ψαλμ. οε’ 6).
«Τότε ἀποχωρίζονται γονεῖς ἀπὸ τὰ τέκνα των καὶ φίλοι ἀπὸ τοὺς φίλους των· τότε διαχωρίζονται αἱ συζυγίαι, αἱ ὁποῖαι δὲν ἐφύλαξαν τὴν κοίτην αὐτῶν ἀμίαντον· τότε ἀπέρχονται ἐντεῦθεν οἱ κατὰ τὸ σῶμα μὲν παρθένοι, κατὰ τὸν τρόπον δὲ ἄσπλαγχνοι καὶ ἀπηνεῖς· διότι ἡ κρίσις εἶναι ἀνίλεως εἰς ἐκεῖνον ὅστις δὲν ἔπραξεν ἔλεος (Ἰακ. β’ 13). Ἀλλὰ θὰ παραλείψω τὰ πολλά, διότι κυριεύομαι ἀπὸ φόβον καὶ τρόμον εἰς τὴν διήγησιν ταύτην· καὶ διὰ νὰ εἴπω ἐν συντόμῳ τότε ἀποδιώκονται ἀπὸ τὸ βῆμα καὶ ἀπάγονται ὠθούμενοι ὑπὸ Ἀγγέλων φοβερῶν καὶ δερόμενοι καὶ τρίζοντες τοὺς ὀδόντας καὶ συχνὰ στρέφοντες νὰ ἴδωσι τοὺς Δικαίους καὶ τὴν χαρὰν ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἐχωρίσθησαν. Καὶ βλέπουσι τὸ φῶς ἐκεῖνο τὸ ἀνεκλάλητον, βλέπουσι τὰ κάλλη τοῦ Παραδείσου, βλέπουσι τοὺς γνωρίμους των εἰς τὴν χώραν ἐκείνην, βλέπουσι τὰς μεγάλας ἐκείνας δωρεὰς τὰς ὁποίας λαμβάνουσιν ἀπὸ τὸν Βασιλέα τῆς δόξης ὅσοι ἠγωνίσθησαν καλῶς εἰς τοῦτον τὸν κόσμον».
«Ἔπειτα, ἀποχωριζόμενοι μετ’ ὀλίγον ἀπὸ ὅλους τοὺς Δικαίους καὶ τοὺς φίλους καὶ τοὺς γνωρίμους των, ἀποκρύπτονται καὶ ἀπὸ αὐτὸν τὸν Θεόν, μὴ δυνάμενοι πλέον νὰ θεωρῶσι τὴν χαρὰν καὶ τὸ φῶς ἐκεῖνο τὸ ἀληθινόν. Καὶ λοιπὸν προσεγγίζουσιν εἰς τὰς προειρημένας κολάσεις διὰ νὰ διασπαρῶσι καὶ νὰ διασκορπισθῶσιν εἰς αὐτάς. Τότε βλέποντες τὴν παντελῆ αὐτῶν ἐγκατάλειψιν καὶ ὅτι πᾶσα ἡ ἐλπὶς αὐτῶν ἀπώλετο καὶ οὐδεὶς δύναται νὰ τοὺς βοηθήσῃ ἢ νὰ παρακαλέσῃ δι’ αὐτούς, διότι εἶναι δικαία ἡ Κρίσις τοῦ Θεοῦ, λέγουσι κλαίοντες καὶ ὀδυρόμενοι μὲ πικρὰ δάκρυα· «Ὤ πόσον καιρὸν ἀπωλέσαμεν εἰς τὴν ἀμέλειαν; Ὤ πόσον ἐνεπαίχθημεν ὑπὸ τοῦ πονηροῦ! Ὤ πῶς ὅτε ἠκούαμεν τὰς Γραφάς, ἐχλευάζομεν! Ἐκεῖ ὁ Θεὸς ἐλάλει διὰ τῶν Γραφῶν καὶ ἡμεῖς δὲν προσείχομεν· ἐνταῦθα ἡμεῖς βοῶμεν καὶ αὐτὸς ἀποστρέφει τὸ πρόσωπον Αὐτοῦ ἀφ’ ἡμῶν! Τὶ ὠφέλησαν ἡμᾶς τὰ ἀγαθὰ τοῦ κόσμου; Ποῦ εἶναι ὁ πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ, οἵτινες μᾶς ἐγέννησαν; Ποῦ εἶναι οἱ ἀδελφοί; Ποῦ τὰ τέκνα; Ποῦ οἱ φίλοι; Ποῦ ὁ πλοῦτος; Ποῦ τὰ ὑπάρχοντα; Ποῦ οἱ θόρυβοι; Ποῦ εἶναι οἱ βασιλεῖς καὶ οἱ δυνάσται; Πῶς ἐκ τούτων πάντων οὐδεὶς δύναται νὰ μᾶς σώσῃ; Οὔτε καὶ ἡμεῖς δυνάμεθα νὰ βοηθήσωμεν ἑαυτούς. Ἀλλ’ ἐγκατελείφθημεν ἐντελῶς καὶ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ καὶ ὑπὸ τῶν Ἁγίων!».