«Τί πρέπει νὰ κάμωμεν; Διότι δὲν εἶναι πλέον καιρὸς μετανοίας· δὲν ἰσχύει πλέον ἡ παράκλησις, δὲν ὠφελοῦσι τὰ δάκρυα, δὲν φαίνονται πλέον οἱ πωλοῦντες τὸ ἔλαιον πτωχοὶ καὶ πένητες· διότι διελύθη ἡ πανήγυρις. Ὅτε εἴχομεν καιρὸν καὶ δύναμιν καὶ οἱ πωλοῦντες αὐτὸ ἔκραζον μετὰ δακρύων, ἀγοράσατε, ἡμεῖς, κλείσαντες τὰ ὦτα, δὲν ἠκούσαμεν, οὔτε ἠγοράσαμεν. Τώρα λοιπὸν ἡμεῖς ζητοῦμεν καὶ δὲν εὑρίσκομεν. Δὲν ὑπάρχει πλέον λύτρωσις δι’ ἡμᾶς τοὺς ἐλεεινούς· δὲν θὰ τύχωμεν εὐσπλαγχνίας πλέον, διότι δὲν εἴμεθα ἄξιοι. Δὲν θὰ ἴδωμεν πλέον τὰ τάγματα τῶν Ἁγίων, οὐδὲ τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν· ἐμείναμεν ὀρφανοὶ ἀπὸ ὅλους καὶ λοιπὸν τί νὰ εἴπωμεν; Εὐφραίνεσθε πάντες οἱ Δίκαιοι· εὐφραίνεσθε, Ἀπόστολοι καὶ Προφῆται καὶ Μάρτυρες· εὐφραίνου, ὁ χορὸς τῶν Πατριαρχῶν· εὐφραίνου τὸ τάγμα τῶν Μοναχῶν· εὐφραίνου, Τίμιε καὶ Ζωοποιὲ Σταυρέ· εὐφραίνου ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν· εὐφραίνου ἡ ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἡ μήτηρ τῶν πρωτοτόκων· εὐφραίνου, Παράδεισε· εὐφραίνου καὶ σὺ Δέσποινα Θεοτόκε, μήτηρ τοῦ Φιλανθρώπου Θεοῦ· εὐφραίνεσθε, πατέρες καὶ μητέρες, υἱοὶ καὶ θυγατέρες· διότι δὲν θὰ σᾶς ἴδωμεν πλέον. Καὶ λοιπὸν ἀπέρχεται ἕκαστος εἰς τὸν τόπον τῆς βασάνου, τὸν ὁποῖον ἡτοίμασε δι’ ἑαυτὸν διὰ τῶν πονηρῶν πράξεών του, ἐκεῖ ὅπου ὁ σκώληξ δὲν τελειώνει καὶ τὸ πῦρ δὲν σβύνει» (Μάρκ. θ’ 48).
«Ἰδοὺ τὴν παράκλησιν ὑμῶν, τέκνα μου, ἐποίησα καὶ τὴν ἐξεπλήρωσα. Ἰδοὺ ἐγνωρίσατε τί ἑτοιμάζομεν δι’ ἑαυτούς. Ἰδοὺ ἠκούσατε τί κερδαίνουσιν οἱ ἀμελοῦντες καὶ οἱ ραθυμοῦντες καὶ μὴ μετανοοῦντες. Ἠκούσατε πῶς χλευάζονται οἱ χλευάζοντες τὰς ἐντολὰς τοῦ Κυρίου. Ἠκούσατε πῶς ἀπατᾷ καὶ πλανᾷ τοὺς περισσοτέρους ὁ ψυχοφθόρος οὗτος βίος. Ἐγνωρίσατε πῶς ἐμπαίζονται οἱ ἐμπαίζοντες τὰς Θείας Γραφάς. Οὐδεὶς ἂς μὴ πλανηθῇ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, οὐδεὶς ἂς μὴ νομίσῃ ὅτι τὰ λεγόμενα περὶ τῆς Κρίσεως εἶναι μόνον λόγια. Ἀλλ’ ἂς πιστεύσωμεν ἀκριβῶς καὶ ἀσφαλῶς ὅλοι εἰς τὸν Κύριον, ὅτι κατὰ τὰς Θείας Γραφὰς ὑπάρχει ἀνάστασις νεκρῶν καὶ κρίσις καὶ ἀνταπόδοσις. Καὶ ἀφοῦ παραβλέψωμεν τὰ πρόσκαιρα καὶ τὰ περιφρονήσωμεν, ἂς φροντίσωμεν νὰ ἑτοιμασθῶμεν διὰ τὴν ἀπολογίαν, ὅταν θὰ παρασταθῶμεν ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ βήματος, κατὰ τὴν φοβερὰν καὶ φρικτὴν ἐκείνην ὥραν. Διότι αὕτη εἶναι ἡ ὥρα ἡ πολυστένακτος καὶ πολυώδυνος καὶ πολύθλιπτος, κατὰ τὴν ὁποίαν ἐξετάζεται ὅλη ἡ ζωὴ ἡμῶν. Περὶ αὐτῆς τῆς φρικτῆς ἡμέρας καὶ φοβερᾶς προεῖπον οἱ Προφῆται καὶ οἱ Ἀπόστολοι.