«Ποῖος λοιπὸν θὰ ὑποφέρῃ τὴν αἰσχύνην ἐκείνην, ὅταν θὰ στεφανωθῶσιν αἱ γυναῖκες τὴν ἡμέραν ἐκείνην καὶ πολλοὶ ἄνδρες θὰ καταισχυνθῶσι; Διότι ἐκεῖ δὲν εἶναι ἄρσεν καὶ θῆλυ, ἀλλὰ καθεὶς θὰ λάβῃ τὸν μισθόν του κατὰ τὸν κόπον του. Τοῦτο δὲ δὲν γίνεται μόνον εἰς τὰς ἐρήμους καὶ τὰ ὄρη, ἀλλὰ πολὺ περισσότερον εἰς τὰς πόλεις καὶ εἰς τὰς νήσους καὶ τὰς Ἐκκλησίας ἔλαμψαν τὰ πλήθη τῶν σῳζομένων, ἐπειδὴ ἐφύλαξαν καθείς, κατὰ τὴν θέσιν του, ἀκριβῶς τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ. Ἐπίσκοποι, Πρεσβύτεροι καὶ τὰ λοιπὰ τάγματα τῆς Ἐκκλησίας καὶ βασιλεῖς καὶ ἄρχοντες καὶ ἀρχαὶ καὶ ἐξουσίαι. Διότι ὁ Θεὸς δὲν ἔκαμε διαφοράς, οὔτε ἐπροτίμησε τὸν ἕνα τόπον ὑπὲρ τὸν ἄλλον· ἀλλὰ τοιουτοτρόπως εἶπεν· «Ὅπου καὶ ἂν εἶναι συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα», δηλαδὴ καὶ εἰς τὴν ἐρημίαν καὶ εἰς τὰ ὄρη καὶ εἰς τὰ σπήλαια καὶ εἰς πάντα τόπον τῆς δεσποτείας μου· «ἐκεῖ εἶμαι καὶ ἐγὼ ἐν τῷ μέσῳ αὐτῶν (Ματθ. ιη’ 20) καὶ θὰ εἶμαι μετ’ αὐτῶν μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος (αὐτ. κη’ 20) καὶ εἰς τὸν μέλλοντα αἰῶνα, ἐγὼ θὰ ποιμάνω αὐτοὺς εἰς αἰῶνας αἰώνων». Ἐκεῖνο τὸ φοβερὸν δικαστήριον καὶ τὸν ἀκολάκευτον Δικαστὴν συλλογιζόμενος ὁ μακάριος Δαυΐδ, ἔβρεχε καθ’ ἑκάστην νύκτα μὲ δάκρυα τὴν στρωμνήν του καὶ παρεκάλει τὸν Θεόν, λέγων· «Κύριε μὴ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου σου, μηδὲ θελήσῃς νὰ μὲ δικάσῃς, Φιλάνθρωπε· διότι οὐδεμίαν ἀπολογίαν ἔχω, διὰ τοῦτο ἱκετεύω τὴν ἀγαθότητά Σου, μὴ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου Σου· διότι ἐὰν θέλῃς νὰ κάμῃς τοῦτο, οὐδεὶς ζῶν θέλει δικαιωθῆ ἐνώπιόν Σου» (Ψαλμ. ρμβ’ 2) [2].

«Βλέπετε, ἀδελφοί, ὅτι ὁ μακάοιος Δαυΐδ, φοβούμενος τὴν ἡμέραν ἐκείνην καὶ τὴν ὥραν, καὶ παρακαλεῖ καὶ πρὸς ἀπολογίαν ἑτοιμάζεται. Δεῦτε λοιπὸν καὶ ἡμεῖς, ἀδελφοὶ φιλόχριστοι, πρὶν ἔλθῃ ἡ ἡμέρα ἐκείνη, πρὶν διαλυθῇ ἡ πανήγυρις, πρὶν ἔλθῃ ὁ Θεὸς ἐμφανῶς καὶ μᾶς εὕρῃ ἀνετοίμους, ἂς προλάβωμεν νὰ ἴδωμεν τὸ πρόσωπον αὑτοῦ ἐν ἐξομολογήσει, ἐν μετανοίᾳ, ἐν προσευχαῖς, ἐν νηστείαις, ἐν δάκρυσιν, ἐν φιλοξενίαις. Ἂς μὴ παύσωμεν νὰ μετανοοῦμεν καὶ νὰ παρακαλοῦμεν μὲ κόπον καὶ νὰ ἑτοιμαζώμεθα εἰς τὴν ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου ὅλοι ὁμοῦ, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, πλούσιοι καὶ πένητες, δοῦλοι καὶ ἐλεύθεροι, γέροντες καὶ νέοι. Προσέχετε νὰ μὴ εἴπῃ τις, ὅτι ἐπειδὴ ἥμαρτον πολλά, δὲν εἶμαι ἄξιος συγχωρήσεως. Ὅστις λέγει τοῦτο, δὲν γνωρίζει ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι Θεὸς τῶν μετανοούντων καὶ ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον διὰ νὰ σώσῃ ἁμαρτωλούς. Λέγει δὲ ὁ ἴδιος ὅτι «γίνεται χαρὰ ἐν τῷ οὐρανῷ δι’ ἕνα ἁμαρτωλὸν μετανοοῦντα» (Λουκ. ιε’ 7).