Καὶ πάλιν· «Δὲν ἦλθον νὰ προσκαλέσω δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν» (Ματθ. θ’ 13). Αὐτὴ δὲ εἶναι ἡ ἀληθινὴ μετάνοια, τὸ νὰ ἀφήσῃ τις τὴν ἁμαρτίαν καὶ νὰ τὴν ἀφήσῃ κατὰ τὸν λέγοντα· «Ἐμίσησα τὴν ἀδικίαν καὶ τὴν ἐβδελύχθην» (Ψαλμ. ριη’ 163). Καὶ «ὤμοσα καὶ ἀπεφάσισα νὰ φυλάξω τὰς ἐντολάς σου» (Ψαλμ. ριη’ 106), καὶ τότε ὁ Θεὸς δέχεται μετὰ χαρᾶς ἐκεῖνον, ὅστις ἔρχεται πρὸς Αὐτόν».
«Προσέχετε, μὴ τολμήσῃ νὰ εἴπῃ τις, ὅτι δὲν ἡμάρτησεν. Ὅστις λέγει τοῦτο εἶναι τυφλὸς καὶ ἀπατᾷ ἑαυτὸν καὶ δὲν γνωρίζει, ὅτι ὁ σατανᾶς κυριεύει αὐτὸν καὶ μὲ λόγους καὶ μὲ ἔργα καὶ διὰ τῆς ἀκοῆς καὶ διὰ τῆς ὁράσεως καὶ διὰ τῆς ἁφῆς καὶ διὰ τῶν λογισμῶν. Διότι τίς θὰ καυχηθῇ ὅτι ἔχει ἁγνὴν τὴν καρδίαν καὶ πάσας τὰς αἰσθήσεις του καθαράς; Οὐδεὶς εἶναι ἀναμάρτητος, οὐδεὶς εἶναι καθαρὸς ἀπὸ ρύπον, οὐδεὶς εἶναι ἐντελῶς ἀνεύθυνος μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, εἰμὴ μόνος Ἐκεῖνος ὅστις, πλούσιος ὤν, ἐπτώχευσε δι’ ἡμᾶς. Αὐτὸς μόνον εἶναι ἀναμάρτητος ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, ὅστις θέλει νὰ σωθῶσιν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ὅστις δὲν θέλει τὸν θάνατον τῶν ἁμαρτωλῶν, ὁ φιλάνθρωπος, ὁ πολυεύσπλαγχνος, ὁ ἐλεήμων, ὁ ἀγαθός, ὁ φιλόψυχος, ὁ Παντοδύναμος, ὁ Σωτὴρ πάντων τῶν ἀνθρώπων, ὁ πατὴρ τῶν ὀρφανῶν, ὁ Κριτὴς τῶν χηρῶν, ὁ Θεὸς τῶν μετανοούντων, ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων, ἡ ἐλπὶς τῶν ἀπηλπισμένων, ὁ λιμὴν τῶν χειμαζομένων, ἡ βοήθεια τῶν ἀβοηθήτων, ἡ ὁδὸς τῆς ζωῆς, ὁ προσκαλῶν πάντας νὰ μετανοήσωσι καὶ μηδένα τῶν μετανοούντων ἀποστρεφόμεντος. Πρὸς Τοῦτον ἂς καταφύγωμεν καὶ ἡμεῖς· διότι ὅσοι ἁμαρτωλοὶ κατέφυγον εἰς Αὐτὸν ἔτυχον σωτηρίας».
«Καὶ ἡμεῖς λοιπόν, ἀδελφοί μου, ἂς μὴ ἀπελπισθῶμεν διὰ τὴν σωτηρίαν μας. Ἡμαρτήσαμεν; Ἂς μετανοήσωμεν. Μυριάκις ἡμαρτήσαμεν; Μυριάκις ἂς μετανοήσωμεν. Διὰ πᾶν ἔργον ἀγαθὸν χαίρει ὁ Θεός, ἐξαιρέτως ὅμως διὰ μετανοοῦσαν ψυχήν· διότι δι’ αὐτὴν ἐπιστρέφει καὶ τὴν ὑποδέχεται μὲ τὰς ἰδίας του χεῖρας καὶ προσκαλεῖ λέγων· «Δεῦτε πρός με πάντες ὅσοι κοπιάζετε» (Ματθ. ια’ 28). Διότι «αὐτὸν ὅστις ἔρχεται πρὸς με δὲν ἐκβάλλω ἔξω» (Ἰωάν. ϛ’ 37). «Δεῦτε πάντες πρὸς με ὅσοι κοπιάζετε καὶ εἶσθε φορτωμένοι καὶ θὰ σᾶς ἀναπαύσω» (Ματθ. ια’ 28) εἰς τὴν ἄνω πόλιν, ὅπου ὅλοι οἱ Ἅγιοί μου ἀναπαύονται μὲ μεγάλην χαράν. Δεῦτε εἰς ἐκείνην τὴν χαρὰν τὴν ἀνεκλάλητον, τὴν ἀκατανόητον, τὴν ἀνεκδιήγητον, εἰς ἐκεῖνα τὰ ἀγαθά, τὰ ὁποῖα ἐπιθυμοῦσι νὰ ἴδωσιν Ἄγγελοι, ὅπου εἶναι οἱ χοροὶ καὶ τὰ τάγματα τῶν Δικαίων.