Ποῖον ἦτο τὸ πταίσιμον τοῦ Υἱοῦ μου, παγκάκιστε, καὶ τὸν ἐσταύρωσες μὲ τὴν προδοσίαν σου; Μήπως δὲν ἔδωκε καὶ εἰς σὲ χάρισμα, καθὼς καὶ εἰς τοὺς ἄλλους Ἀποστόλους; Δὲν ἰάτρευες καὶ σὺ ἀσθενεῖς; Δὲν ὠμμάτωνες τυφλούς; Δὲν ἐθεράπευες δαιμονιζομένους; Ποῖον χάρισμα ἔδωκεν εἰς τοὺς ἄλλους Ἀποστόλους καὶ δὲν τὸ ἔδωκε καὶ εἰς σέ; Μήπως δὲν ἔνιψε καὶ τοὺς ἰδικούς σου μιαροὺς πόδας; Μήπως δὲν σὲ μετέλαβε καὶ σέ; Ναί, σὲ ἐκοινώνησε, ἀλλ’ ὡς ἀχάριστος ὅπου ἦσο, ὡς ἀγνώμων καὶ ἄθλιος ὅπου ἦσο, ἀντὶ καλὸν τοῦ ἔκαμες κακόν· ἀντὶ φίλου, ἔγινες ἀποστάτης καὶ ἐχθρὸς ἄσπονδος· ἀντὶ ἠγαπημένου ἔγινες μισητός, ἀντὶ Ἀπόστολος ἔγινες διάβολος. Πόθεν καὶ διατί; Διότι ἦσο κακοῦργος· διότι ἦσο κακοπροαίρετος. Ἀλλ’ ὁ μὲν Κύριος, ὡς εἶχε προφητευθῆ ἀπὸ τοὺς Προφήτας, ἔπαθε καὶ ἐσταυρώθη· οὐαὶ δὲ εἰς σέ, κάκιστε καὶ παγκάκιστε ἄνθρωπε. Διὰ τοῦτο, ἀσεβέστατε, καὶ τὴν ἀγχόνην ἐκληρονόμησες· διὰ τοῦτο καὶ κακὸν θάνατον ἔλαβες· διὰ τοῦτο τὴν αἰώνιον κόλασιν ἐκέρδησες. Οὔτε κἂν ταύτην τὴν πρόσκαιρον ζωὴν δὲν ἐκέρδησες, τρισάθλιε· ἀλλὰ σὺ μὲν κατὰ τὰ ἔργα σου μετὰ τῶν ἀσεβεστάτων Ἰουδαίων ὕπαγε εἰς τὸν ἡτοιμασμένον σου τόπον τῆς κολάσεως· ὁ δὲ Υἱός μου ὁ ἠγαπημένος, Βασιλεὺς εἶναι καὶ νικητὴς καὶ θέλει συντρίψει τὰς μιαράς σας κεφαλάς.

Ἀλλὰ σύ, Υἱέ μου, πρὸς σὲ ὡς νεκρὸν ὁμιλῶ· «Ὕπαγε εἰς τὸν ᾍδην καὶ λύτρωσον τὰς ψυχὰς τῶν Προπατόρων μας καὶ πάλιν ἀναστήσου τριήμερος, καθὼς ἔλεγες εἰς ἡμᾶς μὲ τὸ ἅγιόν Σου στόμα, ἵνα Σὲ ἴδω καὶ ἐγὼ καὶ οἱ λυπημένοι Μαθηταί Σου. Ἀνάστα ὁ Θεός, διότι Σὺ εἶσαι Βασιλεύς· νίκησον τὸν θάνατον, καταπάτησον, τὴν δύναμιν τοῦ πονηροῦ Δαίμονος, σύντριψον τὴν ἐπηρμένην ὀφρὺν τοῦ μιαροῦ Διαβόλου, καὶ πάλιν φάνηθι πρὸς τὴν Μητέρα Σου τὴν ἠγαπημένην. Διότι, Υἱέ μου, ἂν καὶ διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων ἐσταυρώθης καὶ ἀπέθανες, ἀλλ’ εἰς ἐμὲ ἄφησες λύπην καὶ θλῖψιν μεγάλην. Διότι ἂν καὶ τρεῖς ἡμέρας μόνον θὰ κάμῃς, τέκνον μου, εἰς τὸν ᾍδην, εἰς ἐμὲ ὅμως, ὡς πολλὰ ἔτη μοὶ φαίνονται. Διὰ τοῦτο, Υἱέ μου ἠγαπημένε, ἀνάστα τριήμερος, καθὼς πολλάκις τὸ προέλεγες, ἵνα εὐφράνῃς καὶ χαροποιήσης τὴν Μητέρα σου, τὴν τεθλιμμένην καὶ λυπημένην διὰ τὸν θάνατόν Σου».

Ταῦτα ἐν ὀλίγοις ἐγράψαμεν, ἵνα παραστήσωμεν καὶ δείξωμεν Μητρὸς λυπημένης λόγους πρὸς Υἱὸν μονογενῆ· διότι καὶ ἡ Κυρία Θεοτόκος πολλὴν λύπην εἶχε διὰ τὸν θάνατον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Υἱοῦ της, διότι ἦτο καὶ μονογενής της καὶ τὸν ἐγνώριζε μὲν ἀληθῶς ὡς Θεὸν καὶ ὅτι τριήμερος θέλει ἀναστηθῆ, ἀλλ’ ὅμως ὡς μήτηρ, ὅπου ἦτο καὶ αὐτή, ἐθρήνει καὶ ἔκλαιε μητρικῶς ἐκ βαθέων καρδίας.