Τῇ ἐπαύριον, μετὰ τὴν Παρασκευήν, ἡμέραν Σαββάτου, Μαρτίου κδ’ (24ην) συναχθέντες οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι πρὸς τὸν Πιλᾶτον, παρεκάλεσαν αὐτόν, ἵνα ἀσφαλίσῃ τὸν Τάφον τοῦ Ἰησοῦ ἕως τῆς τρίτης ἡμέρας· «διότι (ἔλεγον οἱ θεομάχοι) ἔχομεν ὑποψίαν, μήπως οἱ Μαθηταὶ αὑτοῦ κλέψωσι διὰ νυκτὸς τὸ ἐνταφιασθὲν Αὐτοῦ Σῶμα καὶ κηρύξωσιν ἔπειτα εἰς τὸν λαὸν ὡς ἀληθινὴν τὴν Ἀνάστασιν, τὴν ὁποίαν προεῖπεν ὁ πλάνος ἐκεῖνος, ἔτι ζῶν· καὶ τότε ἔσται ἡ ἐσχάτη πλάνη χείρων τῆς πρώτης». Ταῦτα εἰπόντες πρὸς τὸν Πιλᾶτον καὶ λαβόντες ἄδειαν παρ’ αὐτοῦ, ἀπῆλθον καὶ ἐσφράγισαν τὸν Τάφον, διορίσαντες πρὸς ἀσφάλειαν αὐτοῦ καὶ κουστωδίαν (Custodiam), τουτέστι φύλακας ἐκ τῶν φυλασσόντων τὴν πόλιν στρατιωτῶν (Ματθ. κζ’ 62-66).
Εὔχομαι δὲ τὴν αὐριανὴν ἁγίαν ἡμέραν, ἁγίως καὶ δικαίως νὰ ἑορτάσωμεν, ἐκεῖ δὲ νὰ ἀξιωθῶμεν τῆς στάσεως τῶν σεσωσμένων, τῆς ἐλλάμψεως τῶν Ἀγγέλων, τῆς τρυφῆς τῶν ἐκλεκτῶν, τῆς τιμῆς τῶν ἀπ’ αἰῶνος εὐαρεστησάντων ἐν Χριστῷ Ἁγίων καὶ αὐτῆς τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἧς γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἐπιτυχεῖν, Χάριτι καὶ οἰκτιρμοῖς καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ εἰς τὸν ᾍδην κατελθόντος διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν Προπατόρων καὶ πάντων ἡμῶν· ᾯ πρέπει δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, σὺν τῷ ἀνάρχῳ Πατρί, καὶ τῷ Παναγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.