Ποῦ εἶναι ὁ Γαβριήλ, ὅστις μοὶ εἶπε τὸ «Χαῖρε»; ἐὰν τὸν ἔβλεπον κἂν τώρα, θὰ ἔλεγον ὀλίγα τινὰ καὶ πρὸς αὐτόν, διότι μοὶ ἔλεγε, ὅτι θέλω χαρῆ καὶ ἐγὼ τώρα, τέκνον μου, θλίβομαι· μοὶ ἔλεγε, ὅτι ἡ Βασιλεία Σου τέλος δὲν ἔχει καὶ ἐγὼ σὲ βλέπω, τέκνον μου, οὐχὶ ὡς Βασιλέα, ἀλλ’ ὡς κατάδικον, οὐχὶ ὡς Αὐθέντην, ἀλλ’ ὡς δοῦλον, οὐχὶ ὡς Ἐξουσιαστήν, ἀλλ’ ὡς ὑπόδουλον, οὐχὶ ὡς Βασιλέα, ἀλλ’ ὡς κατακεκριμένον. Μοὶ ἔλεγε, ὅτι ἡ Βασιλεία Σου δὲν ἔχει τέλος, καὶ ἐγώ, τέκνον μου ἠγαπημένον, σὲ βλέπω νεκρόν. Ἐπειδὴ ὅμως ἐκεῖνος δὲν ἔλεγε γήϊνα, ἀλλ’ οὐράνια, διὰ τοῦτο οὐδὲ εἰς τὴν γῆν ἐτελειώθησαν οἱ λόγοι του. Ποῦ εἶναι ὅμως ὁ ἠγαπημένος Πέτρος, ὁ Μαθητής σου; Χθὲς ἔλεγε, τέκνον μου, μὲ σὲ νὰ ἀποθάνῃ καὶ σήμερον ποῦ εἶναι; Χθὲς ἔλεγε νὰ ἀποθάνῃ, Υἱέ μου ἠγαπημένε διὰ τὴν ἀγάπην σου καὶ σήμερον οὔτε κἂν αὐτὸς δὲν εὑρέθη νὰ μὲ παρηγορήσῃ; Χθὲς ἐφαίνετο προθυμότερος ἀπὸ ὅλους, ἀλλὰ σήμερον ἔγινε δειλότερος!
Οὐαὶ εἰς ἐμὲ τὴν μεμονωμένην! Τίς νὰ σὲ κλαύσῃ, Υἱέ μου; Πόσα δάκρυα ἤθελον νὰ ἔχω, τέκνον μου, νὰ χύσω διὰ τὸν πόνον Σου; Ἐὰν ἦτο δυνατὸν βρύσις νὰ γίνουν οἱ ὀφθαλμοί μου, διὰ νὰ κλαύσω ὅσον θέλω καὶ βούλομαι. Ὦ τέκνον μου! τέκνον μου ἠγαπημένον! Ὦ Υἱέ μου πεφιλημένε, ἐκ μέσης ψυχῆς! ἄνοιξον τὸ ἅγιόν Σου στόμα καὶ παρηγόρησέ με· ἄνοιξε τοὺς ὀφθαλμούς σου καὶ ἴδε τὴν Μητέρα Σου, πόσον δακρύει. Ἀκούεις, Υἱέ μου, βλέπεις ἐμὲ τὴν Μητέρα σου; Ποῦ εἶναι οἱ Μαθηταί Σου; Δὲν εὑρέθη τις νὰ Σὲ ἀγαπήσῃ, τοὐλάχιστον τώρα. Μόνον ὁ Ἰωάννης ὁ νεώτερος, αὐτὸς Σὲ ἠγάπα· αὐτὸς ἦτο Μαθητής Σου, καὶ εἶναι υἱός μου. Ἐλθέ, Υἱέ μου Ἰωάννη, κλαῦσον μετὰ τῆς Μητρός Σου τῆς ἠγαπημένης τὸν ἀδελφόν Σου· θρήνησον τὸν Διδασκαλόν Σου. Χθὲς Διδάσκαλόν Σου, ἀλλὰ σήμερον ἀδελφόν Σου, διότι οὕτως μοὶ εἶπε εἰς τὸν Σταυρόν· «Μῆτερ, ἴδε ὁ υἱός σου» (Ἰωάν. ιθ’ 26). Πάντα τὰ ἔθνη συνθρηνήσατε, πᾶσαι αἱ φυλαὶ συγκλαύσατε, τὰ ὄρη πάντα τὰ ἀναίσθητα παραμυθήσατέ με. Ἥλιε καὶ γῆ παρηγορήσατέ με τὴν μεμονωμένην. Ὦ μακάριε Συμεὼν καὶ πλειστάκις μακάριε, ὄντως Προφήτης εἶσαι καὶ πνεῦμα ἅγιον εἶχες. Ἰδοὺ τὸ δίστομον ξίφος, περὶ τοῦ ὁποίου μοὶ ἔλεγες, εἰσῆλθεν εἰς τὴν καρδίαν μου. Ἰδοὺ οἱ στεναγμοὶ καὶ πόνοι τῆς καρδίας μου μὲ ἔφθασαν. Ἀλλὰ ποῖος λοιπὸν νὰ μὲ παρηγορήσῃ; Ἄλλον δὲν ἔχω, παρὰ μόνον Σέ. Ὅλοι μὲ ἄφησαν μόνην, ὅλοι μὲ ἀπηρνήθησαν· τοὐλάχιστον σύ, ὡς γέρων, ἐλθὲ καὶ παραμύθησόν με. Ἐὰν ὄχι εἰς ἄλλας ὥρας, τοὐλάχιστον εἰς τὴν παροῦσαν ὥραν παρηγόρησόν με.