Καὶ τί νὰ λέγω καταλεπτῶς; Ὅσοι ἀπέθανον πρὸ τῆς καθόδου τοῦ Χριστοῦ εἰς τὸν ᾍδην, ὅλοι ἐκεῖ ἦσαν κεκρατημένοι, ὄχι τὰ σώματα, ἀλλ’ αἱ ψυχαί. Παρευθὺς δὲ ὡς ἔλαμψε τὸ Φῶς ἐκεῖνο εἰς τὸν ᾍδην, ὅλοι ἐχάρησαν, διότι ἐγνώρισαν τὴν ἐλευθερίαν των, διότι ἠννόησαν τὴν λύτρωσίν των, διότι ἤκουσαν ποῖον εἶναι τὸ Φῶς ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον ἔλαμψεν εἰς τὸν σκοτεινὸν ᾍδην. Διὰ τοῦτο ἀπεκρίθη ὁ Συμεὼν ὁ Θεοδόχος καὶ εἶπε πρὸς τοὺς ἐν τῷ ᾍδη ἀνθρώπους· «Δὲν σᾶς ἔλεγον ἐγώ, ὅτι εἰς ὀλίγον καιρὸν ἔρχεται ἐδῶ εἰς τὸν ᾍδην νὰ μᾶς ἐλευθερώσῃ; Δὲν σᾶς ἔλεγον, ὅτι εἰς τὰς χεῖράς μου τὸν ἐκράτησα ὡς Βρέφος μικρόν; Διατί δὲν ἐπιστεύετε τοὺς λόγους μου; Ἴδετε τώρα καὶ μόνοι σας καὶ γνωρίσατε τὴν ἀλήθειαν».

Ἀλλὰ καὶ ὁ θεῖος Πρόδρομος οὕτως ἔλεγε πρὸς ἐκείνους· «Καὶ ἂν σύ, πρεσβῦτα Συμεών, τὸν εἶδες ὡς Βρέφος, ἀλλ’ ἐγὼ τὸν ἐβάπτισα ἄνδρα τέλειον εἰς τὸν Ἰορδάνην ποταμόν καὶ δὲν εἶναι πολὺς καιρὸς ἀπὸ τότε. Ἀφ’ ὅτου σὺ τὸν εἶδες, παρῆλθον τριάκοντα τρία ἔτη, ἐγὼ ὅμως τὸν εἶδον πρὸ τριῶν ἐτῶν· βλέπετε, ὅτι ἀληθῶς σᾶς ἔλεγον. Ὁ Ἀδὰμ ἀκούων ἔχαιρε καὶ ἡ Εὔα ηὐφραίνετο, διότι τὸν Κτίστην καὶ Πλάστην των ἔβλεπον, ὅστις κατέβη δι’ αὐτοὺς εἰς τὸν ᾍδην. Οἱ Προπάτορες ἠγάλλοντο, οἱ Προφῆται ἐχαίροντο, διότι ἔβλεπον τὸν προφητευόμενον ὑπ’ αὐτῶν. Καὶ ἄλλοι μὲν ἔλεγον· «Ἀναβήτω ἐκ φθορᾶς ἡ ζωή μου πρὸς Σέ, Κύριε ὁ Θεός» (Ἰων. β’ 7)· καὶ ἄλλοι· «Ἤγγισαν ἕως τῶν πυλῶν τοῦ θανάτου» (Ψαλμ. ρϛ’ 18)· καὶ ἕτεροι· «Διὰ τοῦτο ἐκεκράξαμεν πρὸς σὲ καὶ ἐξήγαγες ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν» (Ψαλμ. ξε’ 12)· καὶ ἕτεροι· «Ἐκ κοιλίας ᾍδου εἰσήκουσας φωνῆς ἡμῶν» (Ἰωνᾶς β’ 3)· καὶ ἄλλοι· «Ἐκεκράξαμεν οἱ δίκαιοι καὶ σύ, Κύριε, εἰσήκουσας ἡμῶν» (Ψαλμ. λγ’ 18).

Μὲ τοιαύτην λοιπὸν προσδοκίαν τῶν ἐν τῷ ᾍδῃ ἀνθρώπων, ἔφθασε καὶ ὁ Κύριος πρὸς τὸν Ἀδάμ, λέγων πρὸς αὐτόν· «Ἐγείρου, Ἀδάμ, τὸ ἰδικόν μου πλάσμα· ἐγείρου Ἀδάμ, ἡ πλάσις τῶν χειρῶν μου· ἔγειραι Ἀδάμ, ἄγωμεν ἐντεῦθεν· ἄφες τὴν σφοδροτάτην καὶ κακὴν κόλασιν καὶ ἐλθὲ εἰς τὸν Παράδεισον· ἄφες τὸν ξένον τόπον καὶ ἐλθὲ εἰς τὸν ἰδικόν σου· ἄφες τὸν ἀνέτοιμον τόπον καὶ ἐλθὲ εἰς τὸν ἡτοιμασμένον· ἄφες τὴν πικρίαν τοῦ ᾍδου καὶ ἐλθὲ εἰς τὴν γλυκύτητα τοῦ Παραδείσου· ἄφες τὴν λύπην καὶ ἐλθὲ εἰς τὴν χαράν· ἄφες τὴν θλῖψιν καὶ ἐλθὲ εἰς τὴν εὐφροσύνην· ἄφες τὴν λύπην καὶ ἐλθὲ εἰς τὴν ἀγαλλίασιν. Ὁ Παράδεισος σὲ ἀναμένει· ἡ τρυφὴ σὲ περιμένει· τὸ ξύλον τῆς γνώσεως τὸ ὁποῖον ἔγινεν ἀφορμὴ νὰ ἐκπέσῃς, ἕτοιμον εἶναι τώρα διὰ σέ· ἡ φλογίνη ρομφαία, ἡ ὁποία φυλάττει τὴν πύλην τῆς Ἐδέμ, ἀπεσύρθη διὰ σέ· αὕτη πλέον δὲν δύναται κατεπάνω σου νὰ ἐναντιωθῇ.