Πορφύραν ἐνεδύθη, διὰ νὰ σκεπάσῃ τὴν γύμνωσιν τοῦ προπάτορος Ἀδάμ· μὲ κάλαμον ἐδάρη, διὰ νὰ συντρίψῃ τὴν κεφαλὴν τοῦ ὄφεως· ὄξος ἐποτίσθη, διὰ νὰ γλυκάνῃ τὴν πικρίαν τοῦ Ἀδάμ· ἐνεπαίχθη, ἵνα ἡμᾶς δοξάσῃ· εἰς τὸν Σταυρὸν ὑψώθη, ἵνα ἡμᾶς ἑλκύσῃ πρὸς ἑαυτόν, καθὼς προέλεγεν· ἐκαρφώθη τὰς χεῖρας, ἵνα ἡμᾶς λυτρώσῃ τῆς τυραννίδος τοῦ διαβόλου· ἐλογχεύθη, ἵνα σχίσῃ τὸ χειρόγραφον τοῦ Ἀδάμ· εἰς τὸν Τάφον ἐτέθη, ἵνα ἡμᾶς ἀναστήσῃ. Ὤ πράγματος φοβεροῦ καὶ θαύματος παραδόξου! Τί ταύτης τῆς ταπεινώσεως περισσότερον; Τί ταύτης τῆς πτωχείας παραδοξότερον; Ὁ ἐν ὑψίστοις Θεός, πλάνος συκοφαντεῖται· ὃν Ἄγγελοι ὑμνοῦσιν, ὑπὸ χειλέων ἀνόμων ἐμπτύεται.

Ὦ γένος ἀχάριστον τῶν Ἑβραίων! Τίνος ἕνεκεν τὸν εὐεργέτην σας ἐθανατώσατε; Διὰ ποῖον ἔργον ἐσταυρώσατε Αὐτόν; Διότι τοὺς νεκροὺς ἀνέστησε; Διότι τοὺς παραλύτους συνέσφιγξε; Διότι τοὺς κυλλοὺς ἰάτρευσε; Διότι τοὺς ἀσθενεῖς ἐθεράπευσε; Διότι τοὺς δαιμονιζομένους ἴασε; Διὰ ποῖον πταίσιμον ἀπεκτείνατε Αὐτόν; Αὐτὸν ὁ ὁποῖος σᾶς ἔθρεψε μὲ τὸ μάννα εἰς τὴν ἔρημον, σεῖς μὲ τὴν χολὴν τρέφετε; Ὄξος γεύεται, ἐκεῖνος ὅστις σᾶς ἐπότισε μὲ τὸ ὕδωρ τὸ ὁποῖον ἐξήγαγεν ἐκ τῆς πέτρας; Διότι σᾶς ὡδήγησεν εἰς τὴν ἔρημον μὲ σκέπην νεφέλης, διὰ τοῦτο τὸν ἐνεδύσατε χλαμύδα κοκκίνην; Διότι σᾶς ἐφώτισε μὲ στῦλον πύρινον, διὰ τοῦτο τὸν ἐθέσατε εἰς Τάφον; Διότι Αὐτὸς σᾶς ἔθρεψε τεσσαράκοντα ἔτη εἰς τὴν ἔρημον, διὰ τοῦτο τὸν ἐφονεύσατε; Ὄντως γεννήματα ἐχιδνῶν εἶσθε, καθὼς σᾶς ὠνόμαζε καὶ ὁ Πρόδρομος Ἰωάννης. Ὅπως αἱ ἔχιδναι τρώγουν τὴν κοιλίαν τῆς μητρός των, ὁμοίως καὶ σεῖς, κακόγνωμοι καὶ θεοήλατοι, ἐγογγύσατε κατὰ τοῦ τρέφοντός σας Θεοῦ εἰς τὴν ἔρημον. Ἀλλ’ ὁ μὲν Χριστὸς ἐσταυρώθη, ὅπως ἀπὸ τὰς προφητείας τῶν Προφητῶν προεφητεύθη· ἀλλοίμονον ὅμως εἰς σᾶς τοὺς τυφλοὺς καὶ πεπλανημένους καὶ θεοκτόνους Ἰουδαίους. Ἀλλὰ ταῦτα μὲν τώρα, ὦ ἀχάριστον γένος, δὲν τὰ βάζετε εἰς τὸν νοῦν σας· ὅταν ὅμως ἔλθῃ Ἐκεῖνος μετὰ δόξης νὰ κρίνῃ τὸν κόσμον, τότε θὰ ἐννοήσητε τὴν παρανομίαν, τὴν ὁποίαν ἐκάμετε.

Ἡμεῖς δέ, ὦ εὐλογημένοι Χριστιανοί, ἂς ἐννοήσωμεν πόση καὶ ποία εἶναι ἡ τοῦ Θεοῦ οἰκονομία, καὶ πῶς Θεὸς ὢν ἦλθε καὶ ἐσαρκώθη δι’ ἡμᾶς καὶ ἐπείνασε καὶ ἐδίψησε καὶ ἐγυμνητεύθη, καὶ Σαμαρείτης ὠνομάσθη, καὶ δαιμονιζόμενος ἐκλήθη καὶ ἔφυγεν ἀπὸ χεῖρας ἐχθρῶν καὶ ὑβρίσθη ὡς πλάνος καὶ ὠνειδίσθη ὡς ψεύστης καὶ ἐρραπίσθη ὡς δοῦλος καὶ ἐνεπαίχθη ὡς ξένος καὶ ἐμαστιγώθη ὡς κατάδικος καὶ ἐφραγγελλώθη ὡς κατάκριτος καὶ ἐσταυρώθη ἐν τῷ μέσῳ δύο λῃστῶν ὡς κακοῦργος.