Λόγος εἰς τὴν Θεόσωμον Ταφὴν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ εἰς τὸν Ἰωσὴφ τὸν ἀπὸ Ἀριμαθαίας καθὼς καὶ εἰς τὴν ἐν τῷ ᾍδῃ τοῦ Κυρίου κατάβασιν, μετὰ τὸ σωτήριον Πάθος, τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου.

Ἆρα γὰρ ἆρα, εἰπέ μοι, ὦ Ἰωσήφ, καὶ πρὸς ἀνατολὰς καταθάπτεις καθάπερ νεκρόν, τὴν ἀνατολὴν τῶν ἀνατολῶν Ἰησοῦν; Ἆρα δὲ καὶ τοῖς σοῖς δακτύλοις νεκροπρεπῶς Ἰησοῦ κατακλείεις τὰ ὄμματα, τοῦ τῷ ἀχράντω δακτύλῳ τοῦ τυφλοῦ ἀνοίξαντος τὰ ὄμματα; Ἆρα δὲ καὶ τὸ στόμα περικλείεις τοῦ τὸ μογγιλάλου ἀνοίξαντος στόμα; Ἆρα δὲ καὶ χεῖρας περιστέλλεις τοῦ ἐκτείναντος τὰς ξηρανθείσας χεῖρας; ἢ καὶ τοὺς πόδας νεκροπρεπῶς καταδεσμεῖς τοῦ τὸ βαδίζειν δόντος τοῖς ἀκινήτοις ποσίν; Ἆρα δὲ καὶ ἐπὶ κλίνης αἴρεις τὸν τῷ παραλύτῳ κελεύσαντα τὴν κλίνην ἆραι; Ἆρα δὲ καὶ μύρα κενοῖς τῷ οὐρανίῳ μύρῳ ἑαυτὸν κενώσαντι καὶ κόσμον ἀνακαινίσαντι; Ἆρα δὲ καὶ τὴν θεόσωμον αἱμορροοῦσαν ἐκείνην Ἰησοῦ ἐκμάξας τολμᾷς πλευράν, τοῦ τὴν αἱμορροοῦσαν ἰασαμένου Θεοῦ; Ἆρα δὲ καὶ ὕδατι καταπλύνεις τὸ Σῶμα Θεοῦ, τοῦ πάντας ἐκπλύναντος καὶ τὴν κάθαρσιν δόσαντος; Ποίας δὲ ἆρα καὶ λαμπάδας ἀνῆψας τῷ Φωτὶ τῷ ἀληθινῷ τῷ φωτίσαντι πάντα ἄνθρωπον; Ποίας καὶ ᾖσας ἐπιταφίους ᾠδάς, τῷ ἀσιγήτως αἰνουμένῳ ὑπὸ πάσης οὐρανίου στρατιᾶς; Ἆρα δὲ καὶ δακρυρροεῖς ὡς νεκρῷ, τῷ δακρύσαντι καὶ νεκρὸν Λάζαρον ἀναστήσαντι; Ἆρα δὲ καὶ θρήνους ποιεῖς τῷ τὴν χαρὰν πᾶσι δόσαντι καὶ τὴν τῆς Εὔας λύπην διαλύσαντι;

Ὅμως μακαρίζω σου τὰς χεῖρας, ὦ Ἰωσήφ, ὑπουργησάσας καὶ ψηλαφησάσας ἔτι αἱμορροούσας τὰς θεοσώμους Ἰησοῦ χεῖρας καὶ πόδας· μακαρίζω σου τὰς χεῖρας προσεγγισάσας τῇ τοῦ Θεοῦ πλευρᾷ πρὸ Θωμᾶ τοῦ πιστοῦ καὶ ἐπαινετοῦ περιέργου· μακαρίζω σου τὸ στόμα, ἀπλήστως ἐμπλησθὲν καὶ ἑνωθὲν πρὸς Ἰησοῦ τὸ στόμα καὶ Πνεύματος Ἁγίου ἐκεῖθεν πληρωθέν· μακαρίζω σου τοὺς ὀφθαλμούς, προστεθέντας τοῖς Ἰησοῦ ὀφθαλμοῖς καὶ τὸ Φῶς τὸ ἀληθινὸν ἐκεῖθεν μεταλαβόντας· μακαρίζω σου τὸ πρόσωπον, τὸ προσπελάσαν πρὸς τὸ τοῦ Ἰησοῦ πρόσωπον· μακαρίζω σου τοὺς ὤμους, βαστάσαντας τὸν πάντας βαστάσαντα· μακαρίζω σου τὴν κεφαλήν, ἐν ᾗ προσήγγισεν Ἰησοῦς, ἡ πάντων κεφαλή. Μακαρίζω Ἰωσὴφ καὶ Νικόδημον· γεγόνασι γὰρ πρὸ τῶν Χερουβίμ, Χερουβίμ, Θεὸν ἐν ἑαυτοῖς ὑψώσαντες καὶ φέροντες· γεγόνασι πρὸ τῶν ἑξαπτερύγων Θεοῦ ὑπουργοί, οὐ πτέρυξιν ἀλλὰ σινδόνι τὸν Χριστὸν καλύψαντες καὶ τιμήσαντες. Ὃν τὰ Χερουβὶμ τρέμουσι, τοῦτον ἐπ’ ὤμων Ἰωσὴφ καὶ Νικόδημος φέρουσι, ὡς καὶ πᾶσαι αἱ τῶν ἀσωμάτων τάξεις συγκομίζουσιν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἐκ τῆς περικοπῆς ταύτης τοῦ λόγου τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἐπιφανίου συνεστήθη καὶ ἐμελοποιήθη τὸ ἐξοδιαστικὸν τροπάριον, τὸ εἰς ἦχον πλ. αʹ ψαλλόμενον κατὰ τὴν περιφορὰν τοῦ Ἐπιταφίου, ἔχον οὕτω: «Τὸν ἥλιον κρύψαντα τὰς ἰδίας ἀκτῖνας καὶ τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ διαρραγὲν τῷ τοῦ Σωτῆρος θανάτῳ, ὁ Ἰωσὴφ θεασάμενος, προσῆλθε τῷ Πιλάτῳ καὶ καθικετεύει, λέγων· δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, τὸν ἐκ Βρέφους ὡς ξένον ξενωθέντα ἐν κόσμῳ· δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ὁμόφυλοι, μισοῦντες, θανατοῦσιν ὡς ξένον· δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ξενίζομαι βλέπων τοῦ θανάτου τὸ ξένον· δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὅστις οἶδε ξενίζειν τοὺς πτωχοὺς καὶ τοὺς ξένους· δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν Ἑβραῖοι τῷ φθόνῳ ἀπεξένωσαν κόσμῳ· δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ἵνα κρύψω ἐν τάφῳ, ὃς ὡς ξένος οὐκ ἔχει τὴν κεφαλὴν ποῦ κλίνῃ· δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ἡ Μήτηρ ὁρῶσα νεκρωθέντα, ἐβόα· Ὦ Υἱὲ καὶ Θεέ μου, εἰ καὶ τὰ σπλάγχνα τιτρώσκομαι καὶ καρδίαν σπαράττομαι, νεκρόν σε καθορῶσα, ἀλλὰ τῇ Σῇ ἀναστάσει θαρροῦσα, μεγαλύνω. Καὶ τούτοις τοίνυν τοῖς λόγοις δυσωπῶν τὸν Πιλᾶτον ὁ εὐσχήμων, λαμβάνει τοῦ Σωτῆρος τὸ Σῶμα, ὃ καὶ φόβῳ ἐν σινδόνι ἐνειλήσας καὶ σμύρνῃ, κατέθετο ἐν τάφῳ τὸν παρέχοντα πᾶσι ζωὴν αἰώνιον καὶ τὸ μέγα ἔλεος».