Τί χαρά! τί θρίαμβος τῶν ἀρχιερέων, τῶν πρεσβυτέρων καὶ Φαρισαίων! Τί συνδρομη τοῦ λαοῦ! Τί φωναί! Τί ἀλαλαγμοί! Τί ὕβρεις ἀνδρῶν, γυναικῶν, γερόντων καὶ νέων, δούλων καὶ στρατιωτῶν, ὅταν Τὸν βλέπουν φορτωμένον μὲ ἕνα μέγαν καὶ βαρὺν Σταυρόν, συρόμενον εἰς ὅλους τοὺς δρόμους τῆς Ἱερουσαλήμ, ὅλον ἱδρῶτα εἰς τὸ πρόσωπον, ὅλον Αἷμα εἰς τὸ Σῶμα, νὰ ἀνεβαίνῃ εἰς τὸν Γολγοθᾶν, τὸν τόπον τῆς καταδίκης! Ἐδῶ δὲν ἔχει ἄλλην παρηγορίαν εἰς τὴν λύπην Του, παρὰ τοὺς ἐμπαιγμούς, ἄλλην θεραπείαν εἰς τὸν ἀγῶνά Του, παρὰ ὄξος. Ἐδῶ ἕτοιμοι οἱ στρατιῶται, ὁ εἷς τὸν ἐκδύει, ὁ ἄλλος τὸν ρίπτει ἐπάνω εἰς τὸν Σταυρόν· οὗτος καρφώνει τὰς χεῖρας, ἐκεῖνος τοὺς πόδας, ὅλοι ὁμοῦ σηκώνουν τὸν Σταυρὸν καὶ τὸν Ἐσταυρωμένον καὶ εἰς τὸν ἴδιον καιρὸν σταυρώνουν ἄλλους δύο λῃστάς, ἕνα ἐκ δεξιῶν καὶ ἕνα ἐξ ἀριστερῶν καὶ ἀφ’ οὗ ἔστησαν τὸ βασανιστικὸν ξύλον εἰς τὴν γῆν, τότε διπλασιάζουν τὰς φωνὰς καὶ τὰς βλασφημίας· «Ὁ καταλύων τὸν ναὸν καὶ ἐν τρισὶν ἡμέραις οἰκοδομῶν! σῶσον σεαυτόν… Ἄλλους ἔσωσεν, ἑαυτὸν οὐ δύναται σῶσαι· εἰ Βασιλεὺς Ἰσραήλ ἐστι καταβάτω νῦν ἀπὸ τοῦ σταυροῦ καὶ πιστεύσομεν ἐπ’ αὐτῷ» (Ματθ. κζ’ 40-42).

Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι ἀκούετε μὲ στυγνοὺς ὀφθαλμούς, ἂν ἐγὼ διηγοῦμαι τόσον σύντομα μίαν τόσον ἀξιοθρήνητον ἱστορίαν, συμπαθήσατέ με· διότι τοὺς πόνους, τοὺς ὁποίους ἐδοκίμασε τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ εἰς ἐκείνην τὴν σκληρὰν Σταύρωσιν, τὴν λύπην, τὴν ὁποίαν ἐδοκίμασεν ἡ ψυχὴ τοῦ Χριστοῦ εἰς ἐκείνην τὴν ἄκραν ἀτιμίαν, καταλεπτῶς νὰ διηγηθῇ γλῶσσα ἀνθρώπου εἶναι ἀδύνατον. Ἡμεῖς ἀκούομεν ἀπὸ τὴν θείαν Γραφήν, ὅτι ὁ Σαμψών, ὅταν ἔπεσεν εἰς χεῖρας τῶν Φιλισταίων, οἱ ὁποῖοι τὸν ἐτύφλωσαν καὶ ἀπὸ τοὺς δύο ὀφθαλμοὺς καὶ ἐκβαλόντες αὐτὸν ἀπὸ τὴν φυλακὴν τὸν ἔφεραν ἐνώπιον ὅλων διὰ νὰ τὸν περιπαίξωσιν ὡς περίγελων, δὲν ἠδυνήθη νὰ βαστάξῃ τόσην ἐντροπήν. Ὅθεν πιάνοντας τοὺς δύο στύλους, τοὺς ἐτίναξε μὲ ὅλην τὴν ἀνδρείαν του καὶ πεσοῦσα ἡ κατοικία κατεπλάκωσε καὶ τοὺς Φιλισταίους καὶ αὐτὸν τὸν ἴδιον, λέγοντα· «Ἀποθανέτω ψυχή μου μετὰ τῶν ἀλλοφύλων» (Κριτ. ιϛ’ 30). Τόσον ἀνυπόφορον εἶναι εἰς ἕνα ἄνθρωπον νὰ κατασταθῇ παίγνιον τῶν ἐχθρῶν. Καὶ ἕνας Θεάνθρωπος Ἰησοῦς καρφωμένος εἰς ἕνα Σταυρόν, εἰς τὸν ὁποῖον ἐδοκίμαζε τόσους πόνους, ὅσους (λέγουσιν οἱ Θεολόγοι) δὲν ἐδοκίμασαν ὁμοῦ ὅλοι οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες, ἐνώπιον ἑνὸς ἀναριθμήτου λαοῦ, ὅστις εἰς τοὺς πόνους ἀποκρίνεται μὲ ἐμπαιγμοὺς καὶ καταφρονήσεις, ὅστις εἰς τὴν δίψαν Του τὸν ποτίζει μὲ ὄξος καὶ χολήν, πρέπει νὰ ἐννοήσωμεν, ὅτι εἶχε τόσην πικρὰν λύπην, ὅπως τὸν ἴδιον τὸν θάνατον.