Ὅθεν Αὐτὸς ὤφειλε νὰ μᾶς παρακινήσῃ μὲ τὸ ἴδιον Αὐτοῦ παράδειγμα. Ἂν λοιπὸν Αὐτὸς δειλιᾷ τόσον τὸ Πάθος Του, ποῖον θάρρος δίδει εἰς ἡμᾶς; Ἄλλο· ἡμεῖς εἰς τὸν χορὸν τῶν Ἁγίων Μαρτύρων βλέπομεν μικρὰ παιδία, παρθένους ἁπαλάς, αἱ ὁποῖαι τρέχουν μέσα εἰς τὰς φλόγας, αἱ ὁποῖαι ψάλλουν χαρμοσύνως μέσα εἰς τὰ βάσανα, αἱ ὁποῖαι ἀσπάζονται καὶ φιλοῦν τὰ ξίφη καὶ τοὺς σταυρούς, αἱ ὁποῖαι καταφρονοῦν ἀνδρείως τὸν θάνατον καὶ ἕνας Θεάνθρωπος, ἡ μόνη μεγάλη καὶ εὐγενικὴ ψυχή, ὁ ἀληθὴς Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος, ἡ δύναμις τῶν ἀσθενῶν, τὸ θάρρος τῶν ἀνδρείων, ὁ Βασιλεὺς τῶν Μαρτύρων, τρέμει καὶ φοβεῖται, χάνεται ἀπὸ τὴν λύπην καὶ λέγει· «Περίλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου». Φοβεῖται ἴσως, διότι προβλέπει τὸν θάνατον; Τοῦτο εἶναι ἀδύνατον. Ἐὰν τοῦτο νομίζωμεν, τότε ὑβρίζομεν πολὺ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὅτι εἶχε δῆθεν τόσην μικροψυχίαν.

Τί εἶναι λοιπὸν ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον προβλέπει καὶ Τὸν κάνει νὰ λυπῆται τόσον πολύ; Ἀκούσατέ το. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἀναμάρτητος Υἱὸς τῆς Παρθένου, ὁ Μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, παρακεκινημένος ἀπὸ ἄκραν ἀγάπην, ὑπάγει νὰ πάθῃ ὅσα δὲν ἔπαθεν ἄλλος ἄνθρωπος· ὑπάγει νὰ χύσῃ ἕως τῆς τελευταίας σταλαγματιᾶς τὸ ἄχραντον Αἷμά Του· ὑπάγει νὰ ἀποθάνῃ ὡς εἷς κατάδικος ἐπάνω εἰς τὸν Σταυρόν, διὰ νὰ σώσῃ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους· «Εἷς ὑπὲρ πάντων ἀπέθανε» (Β’ Κορινθ. ε’ 15). Καὶ μ’ ὅλον τοῦτο προβλέπει, ὅτι οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι χάνονται. Προβλέπει ὅτι, μ’ ὅλον τοῦτο, τὸ ὄνομά Του ἔχει νὰ βλασφημῆται, τὸ Αἷμά Του νὰ καταπατῆται, ὁ Σταυρός Του νὰ ὑβρίζεται ἀπὸ τόσους ἀπίστους καὶ ἀσεβεῖς. Τόσον ἐπώδυνον Πάθος (νομίζομεν ὅτι λέγει), τόσον ἐπονείδιστος θάνατος, διὰ νὰ κερδήσω τὰς ψυχὰς τῶν ἀνθρώπων διὰ τὸν Παράδεισον καὶ μ’ ὅλον τοῦτο, νὰ εἶναι γεμᾶτος ἀπὸ ψυχὰς ἀνθρώπων ὁ ᾍδης! Νὰ πάθω μετὰ χαρᾶς, νὰ ἀποθάνω μετὰ χαρᾶς· «Πάτερ, οὐχ ὡς ἐγὼ θέλω, ἀλλ’ ὡς σύ» (Ματθ. κϛ’ 39)· ἀλλὰ νὰ πάθω καὶ νὰ ἀποθάνω χωρὶς ὄφελος τῶν πολλῶν! Ὤ, τοῦτο μοῦ προξενεῖ, πρὸ τοῦ θανάτου, τὸν θάνατον· «Περίλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου».

Ἀλλ’ ἂν ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς λυπῆται τόσον, διότι προβλέπει τὴν κόλασιν τῶν ἀσεβῶν καὶ ἀπίστων, ἆρά γε παρηγορεῖται, διότι προβλέπει τὴν σωτηρίαν τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν; Ἀλλοίμονον! Τοῦτο ἀκόμη τὸν λυπεῖ περισσότερον· καὶ μάλιστα διὰ τοῦτο λέγει· «Περίλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου».