Μετὰ τὴν χειροτονίαν, μετέβη ὁ θεῖος Γρηγόριος εἰς τὴν Σκήτην τῶν Μοναχῶν τῆς Βεροίας· κτίσας δε ἐκεῖ Ἡσυχαστήριον ὁμοῦ μὲ τοὺς συνασκητάς του, ἤρχισε πάλιν νὰ ἀγωνίζεται καὶ νὰ γυμνάζεται τὴν θείαν τελειότητα, ὁ κατὰ ἀλήθειαν πλήρης ἀπὸ κάθε καλόν. Καὶ κατὰ μὲν τὰς πέντε ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος οὔτε αὐτὸς ἐξήρχετο παντελῶς τοῦ Ἡσυχαστηρίου, οὔτε ἄλλον τινὰ ἐδέχετο μέσα εἰς τὸ κελλίον του. Μόνον δὲ κατὰ Σάββατον καὶ Κυριακὴν ἐξήρχετο, διὰ νὰ ἱερουργῇ τὰ θεῖα Μυστήρια καὶ νὰ συνομιλῇ πνευματικῶς καὶ νὰ συναναστρέφεται μὲ τοὺς ἀδελφοὺς πρὸς τὴν ἐκείνων ὠφέλειαν. Ἦτο δὲ τότε ὁ Ἅγιος ἐτῶν τριάκοντα, ἔχων ἀκόμη τελείαν τὴν ὑγείαν καὶ τὰς δυνάμεις τοῦ σώματος, διὰ τοῦτο ἤρχισε καὶ μεγαλυτέρους ἀγῶνας, καὶ σκληροτέραν πολιτείαν, καὶ κατεξήραινε τὸ σῶμα μὲ νηστείας καὶ ἀγρυπνίας μακράς, ἀγωνιζόμενος νὰ ὑποτάξῃ κατὰ κράτος τὴν σάρκα εἰς τὸ πνεῦμα, λεπτύνων καὶ καθαρίζων ἀκατάπαυστα τὸ νοερὸν ὄμμα τῆς ψυχῆς μὲ τὴν τελείαν ἐγκράτειαν, τὴν συγκέντρωσιν τῶν λογισμῶν, τὴν συνηθισμένην του πηγὴν τῶν δακρύων καὶ ἀνυψώνων πάντοτε τὸν νοῦν πρὸς τὸν Θεόν, μὲ τὴν ἀδιάκοπον προσευχὴν τοῦ νοός.

Ἀπὸ τὴν θεοειδῆ ταύτην πολιτείαν του ἐγεννῶντο καὶ οἱ καρποὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κατὰ τὸν Ἀπόστολον (Γαλ. ε’ 22-28). Ὅθεν ὅλοι οἱ συνασκηταί του καὶ οἱ Μοναχοὶ τοῦ ὄρους ἐκείνου καὶ οἱ κάτοικοι ἀκόμη τῆς Βεροίας, ὅλοι ἔβλεπαν αὐτὸν ὡς εἰκόνα τῆς ἀρετῆς, ἐπειδὴ ὄχι μόνον ἡ ἀγγελικὴ ζωή του, ἀλλὰ καὶ ὁ λόγος, καὶ ἡ ὑπὲρ φύσιν θεοσοφία του ἐπροξένουν εἰς ὅλους θάμβος καὶ ἔκστασιν. Διότι ἄλλοτε μὲν ἦτο ὅλος προσοχή, εἰς μόνον τὸν Θεὸν ὅλος προσηλωμένος καὶ λουόμενος μὲ τὰ θαυμαστὰ δάκρυά του, ἄλλοτε δὲ πάλιν εἶχε τὸ πρόσωπον ὑπὲρ φύσιν φωτοειδές, λελαμπρυσμένον καὶ δεδοξασμένον ἀπὸ τὸ πῦρ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μάλιστα δὲ ὅταν ἐξήρχετο ἀπὸ τὴν Ἱερουργίαν ἢ καὶ ἀπὸ τὸ κελλίον τῆς ἡσυχίας του. Κατὰ τὸν καιρὸν τοῦτον τῆς ἡσυχίας τοῦ Ἁγίου ἀπῆλθε πρὸς Κύριον ἡ μήτηρ αὐτοῦ, ἥτις εἶχε γίνῃ Μοναχὴ λαβοῦσα τὸ ὄνομα Καλλίστη, πεπλουτισμένη οὖσα ἀπὸ μεγάλας ἀρετάς. Τότε αἱ θυγατέρες καὶ συνασκήτριαι αὐτῆς παρευθὺς ἔστειλαν γράμματα πρὸς τὸν μέγαν Γρηγόριον ἀναγγέλλουσαι εἰς αὐτὸν τὸ τέλος τῆς κοινῆς μητρός, συγχρόνως δὲν τὸν παρεκάλουν νὰ ὑπάγῃ ἕως ἐκεῖ, πρὸς ἐπίσκεψιν καὶ πνευματικὴν ὁδηγίαν των. Ὅθεν ἐπῆγεν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν πρὸς τὰς ἀδελφάς του καὶ τὰς ἐδίδαξεν ἱκανῶς.