Ἐνήργησα ὅμως τοιουτοτρόπως διὰ νὰ ἴδητε ὅτι ὁ λόγος μου δὲν μένει χωρὶς πραγματικὸν ἀποτέλεσμα καὶ ὅτι δὲν κατέφυγον εἰς τὴν συγχώρησιν τῶν ἁμαρτιῶν, διότι δὲν ἠδυνάμην νὰ τοῦ παράσχω τὴν σωματικὴν θεραπείαν, ἀλλ’ ὅτι ἔχω ἐξουσίαν θεϊκὴν ἐπὶ τῆς γῆς, ὡς Υἱὸς ὁμοούσιος πρὸς τὸν οὐράνιον Πατέρα, ἂν καὶ ἔγινα ὁμοούσιος κατὰ σάρκα καὶ πρὸς σᾶς τοὺς ἀχαρίστους. Διὰ τοῦτο λοιπὸν λέγει εἰς τὸν παραλυτικόν· «Εἰς σὲ λέγω, σήκω ἐπάνω, πάρε τὸν κράββατόν σου εἰς τὸν ὦμον σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκον σου».
Καὶ οἱ λόγοι καὶ τὸ θαῦμα τοῦτο τοῦ Κυρίου εἶναι ἀντίθετα πρὸς τοὺς διαλογισμοὺς τῶν Γραμματέων, ἀλλὰ καὶ συμφωνοῦν πρὸς αὐτούς· διότι ἀποδεικνύουν ὅτι εἶναι ἀληθὲς αὐτὸ τὸ ὁποῖον ἔλεγον οἱ Γραμματεῖς, ὅτι οὐδεὶς ἄνθρωπος ἔχει τὴν δύναμιν νὰ συγχωρῇ ἁμαρτίας. Ἐκεῖνο ὅμως τὸ ὁποῖον ἦτο ἐκ μέρους τῶν Φαρισαίων ψευδὲς καὶ ἀνόητον, ἦτο τὸ ὅτι ἐνόμιζον ὅτι ὁ Χριστὸς ἦτο κοινὸς ἄνθρωπος καὶ ὄχι Θεὸς παντοδύναμος. Διότι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον οὐδεὶς εἶδεν οὔτε ἤκουσε μέχρι τοῦδε, τώρα συνέβη καὶ παρουσιάσθη Θεὸς καὶ ἄνθρωπος ὁ ἴδιος, ἔχων διπλῆν τὴν φύσιν καὶ τὴν ἐνέργειαν, ὁμιλῶν μὲν ὅπως καὶ ἡμεῖς ὡς ἄνθρωπος, ἐκτελῶν ὅμως ὅσα θέλει διὰ τοῦ λόγου καὶ τοῦ προστάγματός του ὡς Θεός, καὶ ἀποδεικνύων διὰ τῶν ἔργων, ὅτι καὶ ἐν ἀρχῇ τὰ πάντα ἐποίησε, ὅπως λέγει καὶ ὁ Ψαλμῳδός· «Εἶπε καὶ ἐγενήθησαν, αὐτὸς ἔδωσεν ἐντολὴν καὶ ἐκτίσθησαν» (Ψαλμ. λβ’ 9).
Διὰ τοῦτο καὶ εἰς τὴν παροῦσαν περίπτωσιν τὸν λόγον του ἠκολούθησεν ἀμέσως τὸ ἔργον· ἀμέσως, δηλαδὴ ἐσηκώθη ὁ παραλυτικός. «Καὶ ἠγέρθη εὐθέως καὶ ἄρας τὸν κράββατον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας ὅτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν» (αὐτ. 12). Ἀμέσως, λέγει, ὁ παραλυτικὸς ἐσηκώθη ὀρθὸς καὶ ἀφοῦ ἐπῆρε τὸν κράββατόν του εἰς τοὺς ὤμους του, ἐξῆλθεν ἐνώπιον πάντων. Ἡ μὲν συγχώρησις τῶν ἁμαρτημάτων καὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, πρὸς τοὺς ὁποίους ἤθελεν ὑποπέσει τις εἰς σφάλμα, γίνεται διὰ τοῦ λόγου· ἀπαλλαγὴ ὅμως ἐκ τῆς νόσου καὶ ἐκ τῶν ἁμαρτημάτων διὰ μόνου τοῦ λόγου, τοῦτο εἶναι ἔργον μόνον τοῦ Θεοῦ. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς τονίζει τὸ γεγονὸς αὐτὸ λέγων, ὅτι ἐξέστησαν ὅλοι οἱ ἰδόντες καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, αὐτὸν ὅστις ὑπῆρξεν ὁ ποιητὴς τοῦ παραδόξου τούτου θαύματος, ἢ μᾶλλον ἐκεῖνον ὅστις πάντοτε ἐκτελεῖ ἔνδοξα καὶ θαυμαστὰ ἔργα, τὰ ὁποῖα εἶναι ἀδύνατον νὰ μετρηθοῦν, λέγοντες· «οὐδέποτε εἰς τὴν ζωήν μας εἴδομεν παρόμοια πράγματα».