Διὰ τοῦτο νομίζω, ὅτι μᾶλλον ἀπὸ τὴν ἐμπιστοσύνην καὶ τὴν πίστιν τοῦ ἰδίου τοῦ παραλυτικοῦ ἐπίστευσαν εἰς τὸν Κύριον καὶ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι τὸν ἐσήκωναν, καὶ ἦλθον πρὸς τὸν Κύριον μετὰ θάρρους καὶ ὅτι ὑπακούοντες εἰς τὸν παραλυτικὸν τὸν ἐσήκωσαν καὶ τὸν ἀνεβίβασαν εἰς τὴν στέγην καὶ ἐξ αὐτῆς κατεβίβασαν τὸν ἀσθενῆ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Δὲν θὰ ἔπραττον βεβαίως ἐκεῖνοι πάντα ταῦτα παρὰ τὴν θέλησίν των, καὶ ἡ βαρύτης τῆς παραλύσεως δὲν παρέλυσε τὴν σκέψιν των, ἀλλὰ μᾶλλον διέλυσε τὰ ἐμπόδια, τὰ ὁποῖα παρουσιάζοντο καὶ ἐδυσκόλευον τὴν πίστιν των. Τοὺς Φαρισαίους ἀπεμάκρυνεν ἀπὸ τὸν Κύριον ἡ ἐπιθυμία τῆς δόξης ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων. Διὰ τοῦτο καὶ ἔλεγε πρὸς αὐτούς· «Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ πιστεύετε εἰς ἐμέ, ὅταν δέχεσθε τὴν ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων δόξαν καὶ δὲν ζητῆτε τὸν ἐκ μέρους τοῦ μόνου Θεοῦ ἔπαινον;» (Ἰωάν. ε’ 44).

Ἄλλους πάλιν ἠμπόδιζον ἀπὸ τοῦ νὰ προσέλθουν πρὸς τὸν Κύριον ἀγροὶ καὶ γάμοι καὶ φροντίδες βιοτικῶν ἔργων· ὅλα ὅμως αὐτὰ τὰ διέλυσε καὶ οἱονεὶ τὰ ἀφῄρεσεν ἀπὸ τὴν σκέψιν τοῦ παραλυτικοῦ ἡ παράλυσις τοῦ σώματός του. Καὶ διὰ τοῦτο διὰ τοὺς ἁμαρτάνοντας ὑπάρχουν περιπτώσεις κατὰ τὰς ὁποίας ἡ ἀσθένεια εἶναι ὠφελιμωτέρα ἀπὸ τὴν ὑγείαν, ἐνίοτε μάλιστα γίνεται καὶ αἰτία τῆς σωτηρίας αὐτῶν. Καὶ τὰς μὲν φυσικὰς ὁρμὰς πρὸς τὴν κακίαν ἀμβλύνει ἡ νόσος, ὡς νὰ ἀνταποδίδῃ δὲ διὰ τῆς σωματικῆς ταλαιπωρίας τὸ ὀφειλόμενον ἕνεκα τῶν ἁμαρτιῶν χρέος, καθιστᾷ τοὺς ἀσθενεῖς ἱκανοὺς νὰ δεχθῶσι πρῶτον μὲν τὴν ψυχικὴν θεραπείαν, ἔπειτα δὲ τὴν σωματικὴν καὶ μάλιστα ὅταν ὁ ἀσθενής, ἀφοῦ ἀντιληφθῇ ὅτι ἡ θεραπεία προέρχεται ἐκ Θεοῦ, καὶ τὴν νόσον ὑπομένει μὲ γενναιότητα καὶ μετὰ πίστεως προσπίπτει εἰς τὸν Θεὸν καὶ δι’ ἔργων μὲ ὅσην δύναμιν τοῦ ἀπομένει ζητεῖ τὴν συγχώρησιν τῶν ἁμαρτιῶν του.

Τοῦτο ἀπέδειξε διὰ τῶν ἔργων του καὶ ὁ παράλυτος, ὅσον τοῦ ἐπέτρεπον αἱ δυνάμεις του, καὶ ὁ Κύριος διὰ τῶν ἔργων του καὶ τῶν λόγων του ἐφανέρωσε, ἄν καὶ οἱ Φαρισαῖοι, ἐπειδὴ δὲν ἠδυνήθησαν νὰ ἀντιληφθοῦν ταῦτα, ἐβλασφήμουν καὶ ἐγόγγυζον κατὰ τοῦ Κυρίου. Ὅταν δηλαδὴ εἶδεν ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν, λέγει τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον, «Ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν», καὶ ἐκείνου ὁ ὁποῖος διὰ τοῦ κραββάτου κατεβιβάζετο ἀπὸ τὴν στέγην καὶ ἐκείνων δηλαδὴ οἱ ὁποῖοι τὸν κατεβίβαζον ἐξ αὐτῆς, «λέγει τῷ παραλυτικῷ», λέγει εἰς τὸν παραλυτικόν· «Τέκνον, ἀφέονταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (Μάρκ. β’ 5), Τέκνον, ἂς, εἶναι συγκεχωρημέναι αἱ ἁμαρτίαι σου.