Ὁποῖον θαυμάσιον λόγον ἤκουσεν ὁ παραλυτικός! Ἀποκαλεῖται ὑπὸ τοῦ Θεοῦ τέκνον καὶ γίνεται υἱὸς τοῦ οὐρανίου Πατρὸς καὶ προσκολλᾶται εἰς τὸν ἀναμάρτητον Θεόν, γενόμενος καὶ αὐτὸς τὴν ἰδίαν στιγμὴν ἀναμάρτητος διὰ τῆς συγχωρήσεως τῶν ἁμαρτιῶν του, καὶ διὰ νὰ ἐπακολουθήσῃ καὶ ἡ ἀνακαίνισις τοῦ σώματος, λαμβάνει προηγουμένως τὴν ψυχὴν ἀνωτέραν τῆς ἁμαρτίας ἐκ μέρους Ἐκείνου, ὅστις γνωρίζει, ὅτι ὅταν ἡ ψυχὴ πέσῃ εἰς τὰ δίκτυα τῆς ἁμαρτίας, ἀκολουθοῦν καὶ αἱ νόσοι καὶ ὁ θάνατος κατὰ τὴν δικαίαν κρίσιν τοῦ Θεοῦ.
«Ἦσαν δέ τινες τῶν Γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι καὶ διαλογιζόμενοι ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν τί οὗτος οὕτω λαλεῖ βλασφημίας; Τὶς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός;» (αὐτ. 6-7). Ὅταν ἤκουσαν ταῦτα οἱ Γραμματεῖς, λέγει τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον, ἐσκέπτοντο καθ’ ἑαυτούς· τί βλασφημίας λέγει οὗτος; Ποῖος ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ συγχωρῇ ἁμαρτίας εἰ μὴ μόνος ὁ Θεός; «Καὶ εὐθέως ἐπιγνοὺς ὁ Ἰησοῦς τῷ πνεύματι αὐτοῦ ὅτι οὕτως αὐτοὶ διαλογίζονται ἐν ἑαυτοῖς, εἶπεν αὐτοῖς· Τὶ ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; Τὶ ἐστιν εὐκοπώτερον εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράββατόν σου καὶ περιπάτει;» (αὐτ. 8-9). Γνωρίζων δηλαδὴ ὁ Κύριος ὡς δημιουργὸς τῶν καρδιῶν, τοὺς κρυφοὺς διαλογισμοὺς τῶν Γραμματέων, λέγει πρὸς αὐτούς· «Διατί κάμνετε τοιαύτας σκέψεις; Τί εἶναι εὐκολώτερον νὰ εἴπω εἰς τὸν παραλυτικόν· ἂς εἶναι συγχωρημιέναι αἱ ἁμαρτίαι σου ἢ νὰ τοῦ εἴπω, σήκω, πάρε τὸν κράββατόν σου εἰς τὸν ὦμον σου καὶ περιπάτει;». Οἱ Γραμματεῖς ἐνόμιζον, ὅτι ἐπειδὴ ὁ Κύριος δὲν εἶχε τὴν δύναμιν νὰ θεραπεύσῃ τὸν παραλυτικόν, κατέφυγε πρὸς ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον δὲν ἐφαίνετο, τὴν συγχώρησιν τῶν ἁμαρτιῶν, τὴν ὁποίαν ἠδύνατο νὰ ἐκφράσῃ διὰ λόγων, μολονότι τοῦτο γενόμενον κατὰ τρόπον δεσποτικὸν καὶ προστακτικὸν ἀποτελεῖ βλασφημίαν, ἀλλ’ εἶναι δυνατὸν δι’ ὁποιονδήποτε θέλει νὰ τὸ κάμῃ.
Διὰ τοῦτο λοιπὸν λέγει πρὸς αὐτοὺς ὁ Κύριος· «Ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας, λέγει τῷ παραλυτικῷ· σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράββατόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου» (αὐτ. 10-11). Ἐὰν δηλαδὴ ἤθελον νὰ εἴπω ἁπλῶς λόγους καινοὺς διὰ πρώτην φορὰν ἐκφερομένους, τῶν ὁποίων ἡ ἀλήθεια νὰ μὴ ἀποδεικνύεται ἐκ πραγματικῶν γεγονότων, ἦτο εὔκολον νὰ ἐνεργήσω ἕκαστον ἐκ τῶν ἔργων τούτων χωριστὰ καὶ τὴν ἔγερσιν δηλαδὴ τοῦ παραλυτικοῦ καὶ τὴν συγχώρησιν τῶν ἁμαρτιῶν του.