Ναί, ἂς φοβηθῶμεν παρακαλῶ, καὶ μέχρις ὅτου μὲν εὑρισκόμεθα εἰς τὴν παροῦσαν ζωήν, παριστάμενοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μετὰ φόβου, ἄς προσφέρωμεν τὴν ἱκεσίαν μας πρὸς Αὐτόν. Ὅταν δὲ ἐξέλθωμεν ἀπὸ τὴν παροῦσαν ζωήν, ἀπὸ ἐδῶ ἂς δώσωμεν δείγματα τῆς μεταβολῆς τῆς διαγωγῆς μας πρὸς τὸ καλύτερον, μὴ κυριευόμενοι ὑπὸ τῆς μανίας τοῦ κέρδους καὶ μάλιστα τοῦ ἀδίκου· ἀποφεύγοντες τοὺς ὅρκους καὶ μάλιστα τοὺς ψευδεῖς· ἀποφεύγοντες πάντα αἰσχρὸν λόγον καὶ πολὺ περισσότερον βεβαίως πᾶσαν αἰσχρὰν πρᾶξιν, καταλαλιάν, δόλον, καυχησιολογίαν· καθοδηγοῦντες ὅλα τὰ μέλη μας καὶ ὅλας τὰς αἰσθήσεις μας διὰ νοῦ θεόφρονος καὶ φέροντες μὲ φόβου Θεοῦ καὶ κατὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ τὸ ὑλικὸν τοῦτο σῶμα χωρὶς ὅμως νὰ κυριευώμεθα καὶ νὰ παρασυρώμεθα ὑπὸ τοῦ σώματος εἰς τὰς ταπεινὰς καὶ πονηρὰς ἐπιθυμίας αὐτοῦ, ἔχοντες ὑπ’ ὄψιν ὅσα λέγει περὶ τούτου ὁ Παῦλος καὶ γνωρίζοντες, ὅτι ἐὰν μὲν ζῶμεν ὡς σαρκικοὶ ἄνθρωποι, μέλλομεν νὰ ἀποθάνωμεν τὸν αἰώνιον θάνατον· ἐὰν δὲ διὰ τοῦ πνεύματος θανατώνωμεν τὰς ὁρμὰς καὶ ἐπιθυμίας τοῦ σώματος, τότε θὰ ζήσωμεν εἰς τοὺς αἰῶνας (Ρωμ. η’ 13).
Καὶ ἤδη ἂς παρακινήσωμεν ὅλους ὅσοι μᾶς βλέπουν, ὥστε νὰ δοξάσουν τὸν Θεόν, μὲ τὴν ἐπίγνωσιν ὅτι ὁ οἶκος οὗτος ἔχει ἐν αὐτῷ τὸν Χριστόν, ὅστις σφίγγει τοὺς ψυχικῶς παραλυτικοὺς καὶ παραγγέλλει νὰ στρέφωμεν πρὸς αὐτὸν τὰς σωματικὰς αἰσθήσεις καὶ ἀντιλήψεις μας μὲ πνευματικὴν καὶ θεοφιλῆ διάνοιαν, χωρὶς νὰ παρασυρώμεθα ὑπὸ τῶν σωματικῶν αἰσθήσεων καὶ οὕτω νὰ ὑπάγωμεν εἰς τὸν πραγματικὸν οἶκον μας, τὸν οὐρανὸν ἐννοῶ καὶ τὸν ὑπερουράνιον χῶρον, ἔνθα ὑπάρχει νῦν ὁ Χριστὸς ὁ κληρονόμος καὶ κληροδότης ἡμῶν· ᾯ πρέπει δόξα, κράτος, τιμὴ καὶ προσκύνησις σὺν τῷ ἀνάρχῳ αὐτοῦ Πατρὶ καὶ τῷ Παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.