Καὶ αὐτὸς ὁ ἴδιος τύραννος, ὅπου ἡτοιμάζετο διὰ νὰ τὸν φονεύσῃ, εὐθὺς ὅπου τὸν εἶδεν, ἐπεθύμησε νὰ εὕρῃ τρόπον νὰ τὸν ἐλευθερώσῃ· ἀλλ’ ἐπειδὴ δὲν ἠδυνήθη, οὔτε μὲ κολακείας, τοῦ λέγει· «Εἰπὲ κἄν μὲ τὴν γλῶσσαν, καὶ ὄχι μὲ τὴν καρδίαν, ἕνα βλάσφημον λόγον κατὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ σὲ ἀποστείλω ὀπίσω εἰς τὴν ἐπαρχίαν σου, ὄχι μόνον ἐλεύθερον ἀπὸ κάθε παιδείαν, ἀλλὰ καὶ πλουτισμένον μὲ μεγάλα βασιλικὰ δῶρα». Ἐξάπτεται ἀπὸ θυμὸν ὁ ἁγιώτατος Γέρων, σηκώνει τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανόν, φωνάζει παρρησίᾳ μεγάλως· «Ὀγδοήκοντα ἓξ χρόνοι εἶναι ὅπου δουλεύω τὸν Δεσπότην μου Χριστόν, δὲν ἐδοκίμασα ἀπὸ αὐτὸν οὐδεμίαν ζημίαν, οὐδεμίαν καταφρόνησιν, οὐδεμίαν λύπην, μάλιστα εὐεργεσίας πολλάς, καὶ μεγαλοδωρεὰς ἀπείρους· πῶς λοιπὸν νὰ καταφρονήσω τοιοῦτον ἠγαπημένον Δεσπότην, ὅστις μέχρι τοῦ νῦν μὲ ἐφύλαξε σῶον;». Ταῦτα εἶπε καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὴν πυρὰν μετὰ πολλῆς χαρᾶς ὡς φοίνιξ [2].

Ὦ ἠγαπημένε μου ἁμαρτωλέ, ἕως πότε σὺ ἀνταποδίδεις πονηρὰ ἀντὶ ἀγαθῶν, εἰς τοιοῦτον εὐεργετικώτατον Πατέρα; Ἕως πότε καταφρονεῖς ὡς ἐχθρόν, τὸν μόνον καὶ ἀκριβὸν φίλον· «Μὴ ἀνταπόδομα ὑμεῖς ἀνταποδίδοτέ μοι;» σὲ ἐρωτᾷ διὰ τοῦ Ἰωὴλ (γ’ 4). Αὐτὰ τοῦ ἀνταποδίδεις διότι γυμνὸς ἐκαρφώθη εἰς ἕνα ξύλον διὰ τὴν ἀγάπην σου; Μήπως διότι ἐστεφανώθη μὲ τὰς πικρὰς ἀκάνθας τῶν ἰδικῶν σου ἁμαρτιῶν; Μήπως διότι ἔπιε τὸ φαρμάκι μὲ ἕνα ποτήριον τῆς ἰδικῆς σου κατάρας; Διὰ τοῦτο κάμνεις ἐκδίκησιν τοιαύτην εἰς Αὐτόν; Δι’ αὐτὰ τὰ αἴτια ὑπομένεις τὸν χωρισμόν Του, καταφρονεῖς τὴν Εἰκόνα Του, ἀποστρέφεσαι τόσους χρόνους τὴν ἀγάπην Του; Ἂν εἶναι δι’ αὐτό, πήγαινε, καταπάτησε ἐκεῖνο τὸ Αἷμα, μὲ τὸ ὁποῖον σὲ ἐξηγόρασεν ἀπὸ τὸν ᾅδην. Βλασφήμησον ἐκεῖνο τὸν ὄνομα, τὸ ὁποῖον σοῦ ἐχάρισε τὴν σωτηρίαν· καταφρόνησον αὐτὸν τὸν Δεσπότην, ὁ ὁποῖος ἔγινε παίγνιον διὰ τὴν ἀγάπην σου· κάμε ἐκδίκησιν εἰς ἐκείνην τὴν παναγίαν κεφαλήν, ἥτις ἐκαρφώθη διὰ σέ· κάμε ἐκδίκησιν εἰς ἐκείνους τοὺς ὀφθαλμούς, ὅπου ἔκλαυσαν εἰς τὸν Σταυρὸν διὰ σέ. Ἐὰν δὲ μάλιστα διὰ τὰ τοιαῦτα πάθη τοῦ Δεσπότου σου ἔχῃς χρέος νὰ τὸν ἀγαπήσῃς περισσότερον ἀπὸ τοὺς ἄλλους, πῶς λοιπὸν ὑπομένεις νὰ εἶσαι χωρισμένος διὰ τὸ οὐδὲν ἀπὸ τὴν φιλίαν τοιούτου Δεσπότου; Πῶς δὲν αἰσθάνεσαι τὴν τοιαύτην ἀξιοθρήνητον κατάστασιν, εἰς τὴν ὁποίαν σὲ ἔφερεν ἡ ἁμαρτία;