Πότε νὰ κάμω μανδήλιον, νὰ σπογγίζω τὸν ἱδρῶτα τοῦ προσώπου μου, τὸν ὁποῖον μοὶ ἐπροξένησες ἀπὸ τὴν ἀγνωσίαν σου; Σὺ κάθησαι ἄεργος, καὶ δὲν γνωρίζεις τὴν συμφοράν, ἀλλ’ ὅταν θέλῃς γεννήσει, τότε θὰ ἐννοήσῃς τὴν κατάραν τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ἔλθῃ ἡ ὥρα ποὺ θὰ γεννήσῃς, τότε θὰ γνωρίσῃς τὶ κακὸν ἔπραξας εἰς τὸν ἑαυτόν σου. Ὅταν σοῦ ἔλθουν οἱ ἀναστεναγμοὶ καὶ οἱ πόνοι, τότε θὰ συλλογισθῇς πῶς παρήκουσες τὴν ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ, καὶ ὑπήκουσας τὴν συμβουλὴν τοῦ ὄφεως».

Τοιαῦτα καὶ πολλὰ ἄλλα ἔλεγεν ὁ Ἀδὰμ πρὸς τὴν Εὔαν, ἀλλὰ καὶ δὲν ἔπαυε κλαίων. Ἀπ’ αὐτὴν την παρακοὴν κατεδικάσθη τοιουτοτρόπως ὁ Ἀδὰμ καὶ μετέδωκε καὶ πρὸς ἡμᾶς τὴν κατάραν, εἰς τὴν ὁποίαν τώρα ὅλοι ἐπίσης μετέχομεν, βασιλεῖς καὶ δοῦλοι, πτωχοὶ καὶ ἄρχοντες, Ἐπειδὴ λοιπὸν ὁ Πρωτόπλαστος Ἀδὰμ ἔπαθε τοιαῦτα διὰ νὰ μὴ νηστεύσῃ προσκαίρως, διὰ τοῦτο ἡμεῖς, εὐλογημένοι Χριστιανοί, ἂς νηστεύσωμεν προθύμως, ἵνα μὴ πάθωμεν τὰ ὅμοια. Καὶ πῶς νὰ νηστεύσωμεν; Ὄχι ἔχοντες ἔχθραν καὶ μνησικακίαν πρός τινα, ἀλλὰ ἀγάπην καὶ εἰρήνην πρὸς τοὺς πλησίον μας. Διότι ἐὰν μὲν ἔχωμεν ἔχθραν μετά τινος καὶ νηστεύομεν, ὁ Θεὸς δὲν δέχεται τὴν νηστείαν μας. Ἐὰν ὅμως συγχωρήσωμεν τὸ πταίσιμον τοῦ ὁμοπίστου μας Χριστιανοῦ, τότε, ἐὰν νηστεύωμεν, ἔχομεν καὶ μισθόν. Τότε καὶ ὁ Θεὸς συγχωρεῖ καὶ τὰ ἰδικά μας πταίσματα, ὡς ὁρίζει σήμερον εἰς τὸ ἅγιον Εὐαγγέλιον αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, λέγων· «Ἐὰν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος· ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ Πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν» (Ματθ. ϛ’ 14-15).

Ὄντως δίκαιος εἶναι ὁ Θεὸς καὶ δικαία εἶναι ἡ κρίσις του. Διὰ τοῦτο ἔλεγε καὶ ὁ Προφήτης Δαβίδ: «Δίκαιος εἶ, Κύριε, καὶ εὐθεῖαι αἱ κρίσεις σου» (ριη’ 137). Ὅπως συμπεριφέρεσαι σὺ πρὸς τὸν ὁμόδουλόν σου Χριστιανόν, οὕτω θέλει πράξει καὶ ὁ Θεὸς πρὸς σέ. Ἐὰν μὲν ἀφήσῃς σὺ τὸ πταίσιμον ἀνθρώπου τινός, τότε θέλει ἀφήσει καὶ ὁ Θεὸς τὸ ἰδικόν σου. Ἐὰν δὲ δὲν ἀφήσῃς σὺ τὸ πταίσιμον τοῦ ἄλλου οὔτε καὶ ὁ Θεὸς συγχωρεῖ τὸ ἰδικόν σου. Ποῦ εἶναι οἱ λέγοντες, ὅτι θὰ ἐκδικηθοῦν τὸν ἐχθρόν των; Ποῦ εἶναι οἱ ζητοῦντες συγχώρησιν ἀπὸ τὸν Θεόν, ἐνῷ αὐτοὶ δὲν συγχωροῦν ἄλλον ἄνθρωπον; Δὲν εἶναι αὐτός, τὸν ὁποῖον εἴπομεν ἀνωτέρω, λόγος τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ; Δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ ἀπόφασις τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ Θεοῦ;