Εἴ τις εἶναι Χριστιανός, ἂς μιμηθῇ τὸν Χριστόν, ἂς κάμῃ τὴν ἐντολήν του, ἂς συγχωρήσῃ τὸ σφάλμα τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, διὰ νὰ συγχωρήσῃ καὶ ὁ Χριστὸς τὸ ἰδικόν του, ὡς ὁρίζει τοῦτο σήμερον (ἐνθ’ ἀνωτέρω). Ἰδοὺ καὶ ἡ ἡμέρα τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς ἔφθασε· διὰ τοῦτο ἂς ἴδωμεν, πῶς θὰ νηστεύσωμεν, ἂς ἐννοήσωμεν, πῶς θὰ ἀγωνισθῶμεν, διότι, ἐὰν νηστεύσωμεν ἀναξίως, μισθὸν δὲν ἔχομεν. Ἐὰν μὴ ἀθλήσωμεν νομίμως, δὲν στεφανούμεθα, ὡς ὁρίζει καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Β’ Τιμ. β’ 5).

Ἐὰν θέλωμεν, ἀδελφοί, νὰ δεχθῇ ὁ Θεὸς τὴν νηστείαν μας, ἂς ἀκούσωμεν, πῶς ἐν συνεχείᾳ τῶν ἀνωτέρω παραγγέλλει ὁ Χριστὸς νὰ νηστεύσωμεν. «Ὅταν δὲ νηστεύητε, λέγει, μὴ γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ σκυθρωποί· ἀφανίζουσι γὰρ τὰ πρόσωπα αὐτῶν, ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅτι ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν· σὺ δὲ νηστεύων, ἄλειψαί σου τὴν κεφαλὴν καὶ τὸ πρόσωπόν σου νῖψαι, ὅπως μὴ φανῇς τοῖς ἀνθρώποις νηστεύων, ἀλλὰ τῷ Πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ Πατήρ σου, ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ» (Ματθ. ϛ’ 16-18). Λέγει δὲ τοῦτο, διότι οἱ Φαρισαῖοι, ὅταν ἐνήστευον, εἶχον συνήθειαν νὰ φαίνωνται εἰς τοὺς ἀνθρώπους μὲ ἠλλοιωμένα πρόσωπα διὰ νὰ τοὺς τιμοῦν· διὰ τοῦτο καὶ ὁ Κύριος τοὺς ὀνομάζει ὑποκριτάς, ἐπειδὴ μόνον πρὸς τὸ θεαθῆναι ἔκαμναν τὴν νηστείαν των, καὶ τὰς ἄλλας ἀρετάς των. Διὰ τοῦτο, λοιπόν, ὁρίζει ὁ Χριστὸς ὅτι, ὅταν σεῖς νηστεύετε, νὰ μὴ γίνεσθε ὡς αὐτοί, ὅπου μεταβάλλουν τὴν ὄψιν των τεχνηέντως διὰ νὰ φανοῦν εἰς τοὺς ἀνθρώπους ὅτι νηστεύουν. Ναί, ἀληθῶς σᾶς λέγω, ὅτι οἱ τοιοῦτοι ἄνθρωποι ἔχουν λάβει τὸν μισθόν των· ἤτοι ὁ Θεὸς εἰς αὐτοὺς τίποτε δὲν ὀφείλει, ἐπειδὴ τοὺς τιμοῦν οἱ ἄνθρωποι. Σὺ δὲ ὅταν νηστεύῃς, ἄλειψον τὴν κεφαλήν σου μὲ ἔλαιον, καὶ νῖψον τὸ πρόσωπόν σου, διὰ νὰ μὴ φανῇς εἰς τοὺς ἀνθρώπους ὅτι νηστεύεις, ἀλλὰ μόνον εἰς τὸν Θεόν, ὅστις γνωρίζει τὰ κρυπτά καὶ τότε ὁ Πατήρ σου ὁ Θεός, ὅστις βλέπει τὰ κρυπτά, θέλει σοῦ ἀποδώσει τὸν μισθὸν τῆς νηστείας σου εἰς τὸ φανερόν. Ἢ δηλαδή, θὰ σὲ τιμήσουν ἐδῶ οἱ ἄνθρωποι, ἢ θὰ σὲ δοξάσῃ ὁ Θεὸς εἰς τὴν Μέλλουσαν Κρίσιν ἔμπροσθεν τῶν Ἀγγέλων καὶ τῶν ἀνθρώπων.