Διότι ὅλα τὰ κτίσματα τοῦ Θεοῦ ἢ νοητὰ ἢ αἰσθητὰ εἶναι, ὁ δὲ ἄνθρωπος εἶναι νοητὸς καὶ αἰσθητός· νοητὸς κατὰ τὴν ψυχήν, καὶ αἰσθητὸς κατὰ τὸ σῶμα. Τρίτον δὲ ὅτι, καθὼς ὁ Θεὸς εἶναι εἷς, καὶ τρία πρόσωπα, οὕτω εἶναι καὶ ὁ ἄνθρωπος· εἷς μὲν εἶναι, πλὴν ἔχει τὸν νοῦν, ὅστις ὁμοιοῖ τὸν Πατέρα· ἔχει καὶ τὸν λόγον, ὅστις ὁμοιοῖ τὸν Υἱόν· ἔχει καὶ τὴν ἀναπνοήν, ἥτις ὁμοιοῖ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα· ἀπ’ αὐτὰ τὰ τρία λέγεται ὁ ἄνθρωπος εἰκὼν καὶ ὁμοίωσις τοῦ Θεοῦ, ὄχι κατὰ τὸ σῶμα, ἢ κατὰ τὸ φαινόμενον, ἀλλὰ κατὰ τὸ νοητόν, δηλονότι τὴν ψυχήν.

Ἀφοῦ λοιπὸν ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, τὸν ᾠνόμασεν Ἀδάμ· ἐπειδὴ τέσσαρα εἶναι τὰ μέρη τῆς γῆς, Ἀνατολή, Δύσις, Ἄρκτος καὶ Μεσημβρία· διὰ τοῦτο τὸν ἐπωνόμασε καὶ μὲ τοιοῦτον ὄνομα. Διότι τὸ ἀρχικὸν Ἄλφα σημαίνει Ἀνατολή· τὸ Δέλτα, Δύσις, τὸ ἄλλο Ἄλφα, Ἄρκτος, τὸ δὲ Μί, Μεσημβρία· ἢ διότι τὸ Ἀδὰμ σημαίνει γῆ, κατὰ τὴν γλῶσσαν τῶν Ἑβραίων. Ἔπειτα ἐφύτευσε· καὶ τὸν Παράδεισον κατὰ ἀνατολὰς εἰς τὸ ὑψηλότερον μέρος τῆς γῆς, καὶ ἐκεῖ ἔβαλεν ὁ Θεὸς τὸν Ἀδὰμ νὰ τὸν δουλεύῃ καὶ νὰ τὸν φυλάττῃ (Γεν. β’ 15). Ὄχι ὅτι εἶχεν ἐκεῖ δικέλλιον καὶ ἀξίνην νὰ σκάπτῃ καὶ νὰ ἐργάζεται, καὶ πρὸς τοῦτο τὸν ἔθεσεν εἰς τὸν Παράδεισον νὰ τὸν δουλεύῃ καὶ νὰ τὸν φυλάττῃ· διότι ποῖος ἦτο ὁ κλέπτης, ὅστις θὰ εἰσήρχετο ἐκεῖ, ἀφοῦ μόνον ὁ Ἀδὰμ ὑπῆρχεν ἐπὶ τῆς γῆς; Ποία δὲ εἶναι ἡ σημασία τῶν λόγων τούτων; Τὸν Παράδεισον ἐκεῖνον ὅπου ἔκαμεν ὁ Θεός, οἱ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ μάλιστα ὁ Θεολόγος Γρηγόριος, αἰσθητὸν καὶ νοητὸν λέγει, ὅπως καὶ τὸν ἄνθρωπον. Αἰσθητὸς μὲν εἶναι ὁ ἄνθρωπος κατὰ τὸ σῶμα, ὡσαύτως καὶ ὁ Παράδεισος αἰσθητὸς εἶναι, ἐπειδὴ εἶχε καὶ ἔχει ξύλα αἰσθητά, καὶ εὑρίσκεται ὅπως εἶναι ἐπὶ τῆς γῆς. Νοητὸς δὲ εἶναι ὁ Παράδεισος κατὰ τὰ νοητὰ ξύλα, ὅπως καὶ ὁ ἄνθρωπος κατὰ τὴν ψυχήν. Ποῖα δὲ εἶναι τὰ νοητὰ ξύλα καὶ ὁ νοητὸς Παράδεισος; Αὐτὸς οὗτος ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁ Παράδεισος· ξύλα δὲ εἶναι αἱ ἀρεταί, καὶ τὰ καλὰ ὅπου τοῦ ἐχάρισεν ὁ Θεός. Ἡ γνῶσις, ἡ σοφία, ἡ καλλονή, ἡ πρᾳότης, ἡ ἐγκράτεια, ἡ νηστεία, ἡ παρθενία, ἡ ὁμιλία τοῦ Θεοῦ, καὶ τ’ ἄλλα καλὰ ὅπου τοῦ ἔδωκεν ὁ Θεός, αὐτὰ εἶναι τὰ νοητὰ ξύλα.