Λόγος εἰς τὴν ΚΥΡΙΑΚΗΝ τοῦ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ, ὅτι ἡ συνήθεια τοῦ Ἁμαρτάνειν εἶναι ἡ Ἀξιοδάκρυτος καταδίκη. Ἐκ τῆς Εὐαγγελικῆς Σάλπιγγος Μακαρίου τοῦ ἐν Πάτμῳ, ἐλαφρῶς διεσκευασμένος κατὰ τὴν φράσιν.

Ἐγνώριζεν ὁ πάντων καρδιογνώστης Χριστὸς καὶ τοὺς πολλοὺς χρόνους ὅπου εἶχεν ἡ ἀσθένεια δεδεμένον τὸν παράλυτον ἐπάνω εἰς τὸν κράβατον, ἐγ νώριζε καὶ τοὺς πόνους καὶ τὴν ταλαιπωρίαν τὴν πολλὴν τὴν ὁποίαν ὑπέμενε. Δὲν ἐλάνθανεν εἰς Αὐτὸν οὔτε ἡ ἐπιθυμία τὴν ὁποίαν εἶχεν ὁ ταλαίπωρος νὰ ἐλευθερωθῇ ἀπὸ τὴν ἀσθένειαν, οὔτε ἡ ἔνδεια τῶν ἀναγκαίων, οὔτε ἡ ἐρημία τῶν φίλων καὶ τῶν συγγενῶν. Ὅμως σκοπίμως τὸν ἐρωτᾷ· «Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;» (Ἰωάν. ε’ 6). Διατὶ ἔκαμε τοῦτο; Διὰ νὰ δώσῃ ἀφορμὴν εἰς ἐκεῖνον νὰ τὸν ὁμολογήσῃ Κύριον καὶ Παντοδύναμον, διὰ νὰ ζητήσῃ ὁ ἴδιος τὴν ἰατρείαν του καὶ διὰ νὰ δώσῃ εἰς σέ, ἄνθρωπε, νὰ ἐννοήσῃς πόσην δύναμιν ἔχει ἡ πονηρὰ συνήθεια τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία χρειάζεται τὴν παντοδυναμίαν τοῦ Θεοῦ διὰ νὰ τὴν κόψῃ.

Δεύτερον ἰατρικὸν εἶναι ἡ ἐπιθυμία καὶ ἡ ἀγάπη τῶν ἐναντίων τῆς ἁμαρτίας. Συμφωνεῖ τοῦτο μὲ ἐκεῖνον τὸν ὁρισμόν, τὸν ὁποῖον δίδουν οἱ ἰατροί, τὰ ἐναντία τοῖς ἐναντίοις ἰᾶται. Λοιπὸν θέλεις νὰ κόψῃς μίαν πονηρὰν συνήθειαν, φερ’ εἰπεῖν τῆς μέθης καὶ τῆς πολυφαγίας; Βάλε ὡς δραστικὸν βότανον ἐπάνω εἰς αὐτὸ τὸ πάθος τὴν ἀγάπην καὶ ἐπιθυμίαν τῆς νηστείας. Σὲ κυριεύει πάθος σαρκικόν; Εἶσαι δεδεμένος ἀπὸ τὴν συνήθειαν τῆς κτηνώδους πορνείας καὶ μοιχείας; Ἀγάπησον, ζήτησον νὰ ἀποκτήσῃς τὴν καθαρότητα τῆς παρθενίας τῶν Ἀγγέλων καὶ μὲ αὐτὴν τὴν ἐπαινετὴν καὶ ἁγίαν ὄρεξιν, κόπτεις τὴν πρώτην, τὴν ἀηδῆ καὶ βρωμισμένην. Σὲ κυριεύει πάθος μνησικακίας καὶ ἔχθρας; Ἀγάπησε τὴν ἀμνησικακίαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀγάπην τῆς εὐαγγελικῆς ζωῆς καὶ τοιουτοτρόπως κόπτεις ἐκείνην τὴν συνήθειαν. Σὲ κυριεύει πάθος φιλαργυρίας καὶ ἀσπλαγχνίας; Ἀγάπησε τὴν εὐαγγελικὴν αὐτάρκειαν καὶ τὰ φιλάνθρωπα σπλάγχλα τοῦ οὐρανίου σου Πατρὸς καὶ τοιουτοτρόπως κόπτεις ἐκεῖνο τὸ πάθος τῆς ἰουδαϊκῆς ἀναισθησίας. Σὲ κυριεύει ἡ διαβολικὴ ἀλαζονεία καὶ ἡ ὑπερηφάνεια; Ἀγάπησε τὴν ταπεινοφροσύνην τοῦ Δεσπότου σου καὶ τοιουτοτρόπως ἰατρεύεις τὰ πονηρὰ παθήματα τοῦ Ἑωσφόρου.

Τρίτον ἰατρικὸν εἶναι ἡ παντελὴς καθυπόταξις τοῦ σώματος, τὸ ὁποῖον κατ’ ἄλλον τρόπον δὲν δύνασαι νὰ νικήσῃς παρὰ μὲ τὸ μέσον καὶ τὸ ὄργανον, τὸ ὁποῖον σοῦ ἔδειξεν ὁ ἐσταυρωμένος Ἰησοῦς ἐπάνω εἰς τὸ ὄρος τοῦ Γολγοθᾶ, καθὼς ἐπίσης καὶ μὲ τὸ παράδειγμα τῆς ὅλης παναγίας Του ζωῆς. Καθὼς λοιπὸν ἐκεῖνος παρέδωσε τὴν παναγίαν Του Σάρκα εἰς τὸ πέλαγος ἐκεῖνο τὸ πικρότατον τῶν φρικτῶν παθῶν, κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον καὶ σὺ μὴ λυπηθῇς τὴν σάρκα διὰ νὰ κερδήσῃς τὴν ψυχήν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἐκ τῶν πολλῶν φιλοσοφικῶν συγγραμμάτων τοῦ μεγάλου ἐκείνου φιλοσόφου τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος, τοῦ Ἀριστοτέλους, εἶναι καὶ τὸ περὶ οὗ ὁ λόγος ἐνταῦθα σύγγραμμά του, ὑπὸ τὸν γενικὸν τίτλον «Πολιτικά». Ἐν τῷ συγγράμματι τοῦτο, ὅπερ ἀναδεικνύει τὸν Ἀριστοτέλην, ἐκτὸς τῶν ἄλλων φιλοσοφικῶν του θεωρημάτων, καὶ ὡς θεμελιωτὴν τῆς πολιτικῆς ἐπιστήμης καὶ φιλοσοφίας, ὁ ἀρχαῖος ἐκεῖνος Ἕλλην σοφὸς ἀναπτύσσει θεωρητικῶς τὸ πῶς πρέπει νὰ συγκροτῆται καὶ νὰ ὀργανώνεται ἡ πολιτεία. Οὗτος, τῇ βοηθείᾳ τῶν μαθητῶν του τοῦ Λυκείου Ἀθηνῶν, ὅπερ ὁ ἴδιος εἶχεν ἱδρύσει καὶ εἰς τὸ ὁποῖον ἐδίδασκεν, εἶχε προβῆ εἰς τὴν συγγραφὴν 158 μονογραφιῶν, ἐν ταῖς ὁποίαις περιεγράφετο ἡ πολιτικὴ ὀργάνωσις καὶ ἐξέλιξις ἰσαρίθμων ἀρχαίων πολιτειῶν. Μεταξὺ τούτων ἦτο καὶ ἡ «Ἀθηναίων Πολιτεία», ἥτις καὶ μόνον διεσώθη. Ὁ Ἀριστοτέλης ἔζησε κατὰ τὸν Δʹ πρὸ Χριστοῦ αἰῶνα· ἐχρημάτισε μαθητὴς τοῦ Πλάτωνος, ἦτο δὲ καὶ αὐτὸς εἰδωλολάτρης, πλὴν ὅμως διὰ τῶν φιλοσοφικῶν του ἀναζητήσεων ἀντελήφθη καὶ ἐδίδαξεν ὅτι ὑπεράνω ὅλων ὑπάρχει τὸ «κινοῦν ἀκίνητον», ὁ εἷς δηλαδὴ ἀληθὴς καὶ μόνος Θεός.