ια’ Διὰ νὰ εἶναι παρηγορία τῶν τεθλιμμένων. ιβ’ Διὰ νὰ εἶναι ὑπόδειγμα τῆς ὑπομονῆς καὶ μακροθυμίας ὅπου πρέπει νὰ ἔχωμεν ἡμεῖς. ιγ’ Διὰ νὰ εἶναι τῶν χειμαζομένων προσφύγιον καὶ λιμήν. ιδ’ Διὰ νὰ εἰναι παρακίνησις εἰς τοὺς μετανοοῦντας. ιε’ Διὰ νὰ εἶναι σκέπη καὶ φυλακτήριον τῶν χειμαζομένων. ιϛ’ Διὰ νὰ εἶναι προτροπὴ τῶν κοπιώντων. ιζ’ Διὰ νὰ ἵστανται παράδειγμα τῶν Μαρτύρων. ιη’ Διὰ νὰ εἶναι καύχημα καὶ δόξα τῶν Ἀποστόλων. ιθ’ Διὰ νὰ εἶναι ἔλεγχος καὶ ὀνειδισμὸς τῶν καταδικαζομένων. κ’ Καὶ τελευταῖον αἴτιον εἶναι τὸ ὅτι ἐφύλαξεν αὐτὰς τὰς πληγὰς ὁ Δεσπότης ἡμῶν καὶ μετὰ τὴν Ἀνάστασιν, διὰ νὰ εἶναι εἰς τοὺς Ἀγγέλους θαῦμα καὶ ἔκπληξις.

Ὢ καὶ τί μυστήρια καὶ σωτηριώδη αἴτια εἶναι ταῦτα, διὰ τὰ ὁποῖα ἠθέλησεν ὁ πολυΰμνητός μας Ἰησοῦς νὰ φυλάξῃ τὰς πληγὰς καὶ μετὰ τὴν Ἀνάστασιν. Διὰ νὰ εἶναι, καθὼς γράφει ὁ ἱερὸς Ἀμβρόσιος εἰς τὴν ἑξαήμερον, τὰ πάντα ἡμῖν ὁ Χριστός. Μὲ τὰ σημεῖα τῶν ἰδικῶν Του παθῶν νὰ εἶναι εἰς τοὺς πληγωμένους ἰατρός, εἰς τοὺς κατακαιομένους ἀπὸ θέρμην, πηγή· δικαιοσύνη εἰς τοὺς ἀδικημένους, δύναμις εἰς τοὺς ἀδυνάτους, ζωὴ εἰς τοὺς φοβουμένους τὸν θάνατον, ὁδὸς εἰς ἐκείνους ὁποὺ ἀγαπῶσι τὸν οὐρανόν, φῶς εἰς ἐκείνους ὅπου φεύγουσι τὸ σκότος, τροφὴ εἰς τοὺς πεινασμένους, καὶ νὰ εἰπῶ μὲ ἕνα λόγον· «τὰ πάντα τοῖς πᾶσι» (Α’ Κορινθ. ιβ’ 6). Τὰ πάντα ὑπέμεινε διὰ τὴν ἰδικήν σου ἀγάπην, ἄνθρωπε· δι’ αὐτὴν ἐπληγώθη, καὶ πάλιν δι’ αὐτὴν φυλάττει τὰς πληγὰς εἰς ἔλεγχον τῆς Ἰουδαϊκῆς ἀχαριστίας, διὰ νὰ ἔλθῃ καιρὸς νὰ ἴδωσιν εἰς ὃν ἐξεκέντησαν» (Ἰωάν. ιθ’ 37). Ἀλλὰ καὶ εἰς καύχημα ἰδικόν σου εἶναι τοῦτο, ἄνθρωπε, νὰ χαίρεσαι καὶ νὰ μεγαλύνεσαι, διότι ἔχεις τοιοῦτον Δεσπότην, ὅστις διὰ τὴν ἀγάπην σου ὄχι μόνον ἐπληγώθη, ἀλλὰ καὶ φυλάττει τὰ σημεῖα τῶν πληγῶν. Καὶ ὄχι μόνον τὰ φυλάττει, ἀλλὰ καὶ προσκαλεῖ τὸν Μαθητὴν νὰ τοῦ δείξῃ, ὅτι αὐτὰ ἔχει καύχημα. Τὰ φυλάττει, ὄχι διὰ νὰ πάρῃ ἐκδίκησιν, καθὼς πολλοὶ φυλάττουσι τὰ αἱματωμένα ἐνδύματα, διὰ νὰ πάρωσιν ἐκδίκησιν καὶ τιμωρίαν ἀπὸ ἐκείνους ὅπου τοὺς ἔβλαψαν. Ὁ Δεσπότης ὁ ἰδικός μας τὰ φυλάττει ὄχι διὰ νὰ φανερώσῃ τὴν ἀχαριστίαν καὶ ἀπανθρωπότητα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ἀλλὰ διὰ νὰ δώσῃ ἀφορμὴν μὲ αὐτὰ εἰς τὸν ἄνθρωπον νὰ ἐπιστρέψῃ εἰς τὴν ἀγάπην Του. Τὰ φυλάττει ὄχι διὰ νὰ τὰ δείξῃ εἰς τὸν Πατέρα καὶ νὰ ζητήσῃ ἐκδίκησιν, ἀλλὰ διὰ νὰ ζητήσῃ μὲ αὐτὰ συγχώρησιν καὶ ἐλευθερίαν τῆς παρούσης καταδίκης ἐκείνων ὅπου ἀποτολμῶσι νὰ ἀποστρέφωνται τὴν ἀγάπην τοιούτου πληγωμένου Δεσπότου.