Ἀρματώνεται κατὰ τῆς ψυχῆς τὸ σῶμα μὲ τὴν ἰδικήν του καλοπάθειαν, τρέχε σὺ ψυχὴ νοητὴ περιστερὰ εἰς τὴν σκέπην τῆς Πέτρας, εἰς τὰς πληγὰς τοῦ Δεσπότου σου καὶ ἀπ’ ἐκεῖ θέλεις μάθει ἐκεῖνο ὅπου σοῦ φωνάζει ὁ μέγας Παῦλος· «ἀλλ’ εἰ καὶ ὁ ἔξω ἡμῶν ἄνθρωπος διαφθείρεται, ἀλλ’ ὁ ἔσωθεν ἀνακαινοῦται» (Β’ Κορινθ. δ’ 16). Σὲ περιτριγυρίζουν ὡσὰν τόσα κύματα αἱ ἁρπαγαὶ καὶ ἐνοχλήσεις τούτου τοῦ κόσμου, τρέχε εἰς τὴν σκέπην τῆς Πέτρας, εἰς τὰς πληγὰς τοῦ Δεσπότου σου, διὰ νὰ μάθῃς καλλίτερα ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον ἀκούεις καθ’ ἡμέραν· «Διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. ιδ’ 22). Σὲ σύρει εἰς τὴν ἰδικήν Του μίμησιν ὁ κόσμος μὲ τὰς πονηράς του συνηθείας, μὲ τὰ πρόσκαιρα καὶ πολύμοχθα πλούτη του, μὲ τὰς ἀστάτους καὶ προσκαίρους τρυφάς· τρέχε σὺ ἡ τοῦ Χριστοῦ περιστερὰ εἰς τὴν σκέπην τῆς νοητῆς Πέτρας, εἰς τὰς πληγὰς τοῦ Δεσπότου σου, διὰ νὰ εὕρῃς ἐκεῖ ἀνάπαυσιν, διὰ νὰ κτίσῃς ἐκεῖ ὡς ἡ περιστερὰ κοίτην καὶ ὑποκείμενον ἐπιτηδειότατον εἰς τὸ νὰ γεννήσῃς καρπὸν καὶ τέκνα τῆς εὐαγγελικῆς καὶ οὐρανίου περιστερᾶς, καὶ τότε θέλεις μάθει ἀληθῶς τὴν πονηρὰν συνήθειαν τοῦ κόσμου, ὅτι δὲν εἶναι ἄλλο, παρὰ ἕνα ἄγκιστρον τῶν ψυχῶν.

Μέσα εἰς τὸ καταφύγιον ἐκείνων τῶν πληγῶν θέλεις γνωρίσει τὰ πλούτη, τὰς ἀξίας καὶ τὰς τιμὰς ὅπου σοῦ δεικνύει ὁ κόσμος, ὅτι δὲν εἶναι ἄλλο, παρὰ ἕνας καπνός, ὅστις ὄχι μόνον φεύγει γρήγορα, ἀλλὰ εἰς τὸν ἴδιον καιρὸν σκοτίζει, τυφλώνει τὸ διακριτικὸν τῆς ψυχῆς, τῆς παίρνει τοῦτο τὸ χάρισμα, μὲ τὸ ὁποῖον δύναται νὰ καταλάβῃ τίς ὁ ἀληθινὸς καὶ αἰώνιος πλοῦτος· ποία ἡ ἔντιμος καὶ ἀθάνατος δόξα· τίς ἡ ὄντως τιμή, ἡ ἀμετακίνητος. Ὢ καὶ τί χαριτωμένη ἡ σκέπη τούτης τῆς Πέτρας! Ὢ καὶ τίς ἀκύμαντος λιμὴν τῶν ψυχῶν! Ὢ θαυμαστὸν καταφύγιον! Ὢ καὶ τὶ σοφώτατον, ναί, καὶ ἀψευδέστατον διδασκαλεῖον τῶν ψυχῶν εἶναι αὕται αἱ πληγαὶ τοῦ Δεσπότου μου! Δὲν εἶναι λοιπόν, δὲν εἶναι ἄξιος μέμψεως καὶ κατηγορίας ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς, τοῦ ὁποίου ἐκαίετο ἡ καρδία ἀπὸ τὴν πολλὴν ἀγάπην ταύτης τῆς σκέπης, τούτου τοῦ Διδασκάλου· ὅθεν ἐφώναξεν· «Ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν Αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων» (Ἰωάν. κ’ 25) οὐ μὴ πιστεύσω εἰς τὰ λόγια τὰ ἰδικά σας, ὦ συμμαθηταί μου, οὐ μὴ πιστεύσω.