Ἦτο στιγμὴ ὑπερτάτης συγκινήσεως, νὰ βλέπουν οἱ παριστάμενοι ἐντεῦθεν μὲν φθάνουσαν ἐπὶ τόπου τὴν Κυρίαν Πορταΐτισσαν, ἐκεῖθεν δὲ ἐρχομένην ταυτοχρόνως τροχάδην τὴν παράλυτον, τελείως ἰαθεῖσαν. Μετὰ τὴν τελετὴν τῆς ὑποδοχῆς καὶ τὴν προσκύνησιν τῆς Εἰκόνος ὑπὸ τοῦ λαοῦ, ὁ αὐτοκράτωρ ἠρώτησε τοὺς ἀπεσταλμένους τῆς Μονῆς κατὰ πόσον θὰ ἦτο δυνατὸν νὰ ἀφήσουν δι’ ἐκεῖνον καὶ τὴν Ρωσίαν τὴν θαυματουργὸν Εἰκόνα καὶ τὶ θὰ ἐπεθύμουν ὡς ἀντάλλαγμα. Τότε οἱ ἀπεσταλμένοι εἶπον πρὸς αὐτόν· «Μεγαλειότατε, ἔχομεν ἐντολὴν παρὰ τῆς Μονῆς ἡμῶν νὰ δωρήσωμεν τὴν σεπτὴν Εἰκόνα πρὸς Ὑμᾶς καὶ τὸ εὐσεβὲς Ρωσικὸν Ἔθνος, ἡ δὲ Μεγαλειότης Σας, ἂν εὐηρεστεῖται, ἂς παραχωρήσῃ εἰς τὴν Ἱερὰν ἡμῶν Μονὴν ἓν μετόχιον ἐνταῦθα πρὸς οἰκονομικὴν ἀνακούφισιν αὐτῆς· ἐν ὅσῳ δὲ ὑπάρχει αὕτη, εὐγνωμονοῦσα θὰ δέεται πρὸς τὸν Κύριον, τόσον ὑπὲρ Ὑμῶν, ὅσον καὶ ὑπὲρ τῶν διαδόχων Σας».
Ὁ Αὐτοκράτωρ τότε, λίαν συγκεκινημένος, εἶπε πρὸς αὐτούς· «Σᾶς παραχωρῶ μίαν ἀπὸ τὰς καλλιτέρας ἱστορικὰς Μονὰς τῆς Πρωτευούσης πλησίον τῶν ἀνακτόρων μου, παρὰ τὸ Κρεμλῖνον, τὸν Ἅγιον Νικόλαον, μὲ 70 ὑπηρέτας, οἱ ὁποῖοι θὰ σιτίζωνται καὶ θὰ μισθοδοτοῦνται ἀπὸ τὸ ταμεῖον μου εἰς τὸ διηνεκές. Θὰ ἔχητε χρηματικὸν ἐπίδομα ἐτησίως ἐκ 2.500 ρουβλίων, ἐπὶ πλέον δὲ τὸ προνόμιον τῆς ἀτελείας τῶν ὅσων εἰσάγετε καὶ ἐξάγετε ἐκ Ρωσίας, ἐφ᾽ ὅσον ὑπάρχει ἥλιος. Ἐπιθυμῶ δὲ καὶ οἱ ναῦλοι ἀκόμη τῶν ἑκάστοτε ἀπεσταλμένων σας, μεταβάσεως καὶ ἐπιστροφῆς, νὰ καταβάλλωνται ὑπὸ τῆς Κυβερνήσεώς μου. Τὴν δὲ πανσέβαστον Εἰκόνα τῆς Κυρίας μου Θεοτόκου Πορταϊτίσσης, ἀφοῦ ἀνεγείρω περικαλλέστατον Ναὸν παρὰ τὴν Πύλην τῆς Πρωτευούσης μου, θὰ ἀποθησαυρίσω ταύτην εἰς τοῦτον, διὰ νὰ τὴν προσκυνοῦμεν καὶ ἡμεῖς ὡς πολυΰμνητον Πορταΐτισσαν, θυρωρὸν δηλαδὴ τῆς Πόλεως καὶ φρουρὸν ὁλοκλήρου τῆς Ρωσίας.
Τὸ ἐν λόγῳ δωρηθὲν Μετόχιον διετέλεσεν ὑπὸ τὴν κυριότητα τῆς Μονῆς Ἰβήρων ἐπὶ 284 ἔτη μέχρι τοῦ 1932, ὅτε ἐκδιωχθέντος τοῦ τελευταίου Ἀρχιμανδρίτου Παϊσίου Ἰβηρίτου, ἡρπάγη τοῦτο ὑπὸ τῶν κομμουνιστῶν. Εἰσέπραττε δὲ κατ’ ἔτος ἐξ αὐτοῦ ἡ Μονὴ τόσας προσόδους, ὥστε σχεδὸν μόνον διὰ τῶν εἰσοδημάτων τούτων διηυκολύνοντο πλουσιοπαρόχως πᾶσαι αἱ ὑλικαὶ αὐτῆς ἀνάγκαι.