Βλέποντες ταῦτα οἱ Μοναχοὶ καὶ ἀκούοντες τὰ λεγόμενα, ἔλεγον ἐκ βάθους καρδίας ἐκεῖνα τὰ προφητικὰ ρήματα· «Ἵνα τί ὑπνοῖς, Κύριε; Ἀνάστηθι καὶ μὴ ἀπώσῃ εἰς τέλος» (Ψαλμ. μγ’ 24), «Ὁ Θεός, ἤλθοσαν ἔθνη εἰς τὴν κληρονομίαν σου, ἐμίαναν τὸν Ναὸν τὸν Ἅγιόν σου» (Ψαλμ. οη’ 1), «Ταχὺ προκαταλαβέτωσαν ἡμᾶς οἱ οἰκτιρμοί σου» (Ψαλμ. οη’ 8) καὶ ἄλλα τοιαῦτα. Βρέχοντες δὲ τὴν γῆν μὲ δάκρυα θερμὰ καὶ τὴν ἁγίαν Εἰκόνα τῆς Θεοτόκου ὑψοῦντες ἔλεγον· «Ὦ Δέσποινα, τοιαύτας ὑποσχέσεις ἐποίησας εἰς ἡμᾶς; Δὲν ὑπεσχέθης νὰ εἶσαι φύλαξ καὶ βοηθὸς ἡμῶν; Ἀλλὰ μὴ παραδώσῃς ἡμᾶς εἰς τέλος, ἂν καὶ ἁμαρτωλοὶ καὶ ἀνάξιοι εἴμεθα, διὰ νὰ μὴ εἴπωσιν οἱ ἐχθροί μας, ποῦ εἶναι ὁ Θεὸς αὐτῶν;».

Ταῦτα οἱ μὲν Μοναχοὶ δακρύοντες ἔλεγον· ἡ δὲ ὑπέρμαχος Στρατηγός, ἡ ὀξυτάτη καὶ ταχίστη τῶν ἐπικαλουμένων αὐτὴν βοήθεια, ἡ Ἀειπάρθενος Θεοτόκος, ἡ προμαχοῦσα τῆς ἰδίας Μονῆς, δὲν παρεῖδε τὰς δεήσεις αὐτῶν, οὔτε τὰς ὑποσχέσεις διέψευσεν. Ἀλλὰ τίς λαλήσει τὰ τῆς Παρθένου θαυμάσια; Ἀφοῦ ἐνύκτωσεν, ἐξαίφνης ἔγινε τοσαύτη καταιγὶς καὶ τρικυμία εἱς τὴν θάλασσαν, ὥστε ἐναυάγησαν ὅλα τὰ πλοῖα, καὶ δὲν ἔμεινεν εἰμὴ μόνον τὸ τοῦ Ἀμιρᾶ· καὶ τοῦτο διὰ νὰ γνωρίσῃ ὁ ἄφρων τὴν ἁμαρτίαν του, καθὼς καὶ ἐγένετο. Διότι θαῦμα ἠκολούθει τῷ θαύματι. Ὅταν ἐξημέρωσεν, εἶδον οἱ Μοναχοὶ τὰ νεκρὰ σώματα τῶν ναυαγῶν, ἅτινα ἔκειντο ἐν σωρῷ εἰς τὸν αἰγιαλόν, καθὼς καὶ ἡ τῶν πλοίων ἀποσκευὴ ἅπασα. Τότε καὶ ὁ ἀρχηγὸς αὐτῶν ἰδὼν τὴν ἀπώλειαν τῶν πλοίων ἔτυπτε τὸ πρόσωπον καὶ ἔβαλε χῶμα εἰς τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ. Προσελθὼν δὲ ταπεινῷ τῷ σχήματι, γίνεται ἱκέτης εὐγνώμων, ὁ πρῴην θηριώδης καὶ ὄχι ἄνθρωπος, λέγων πρὸς τοὺς Μοναχούς· «Δεήθητε, δοῦλοι τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ἵνα μὴ καὶ ἐγὼ ἀπόλωμαι». Δώσας δὲ εἰς αὐτοὺς χρυσὸν εἰς πλῆθος ἄπειρον λέγει· «Λάβετε τὰ χρήματα ταῦτα ἀνοικοδομήσατε τὰ τείχη τοῦ Μοναστηρίου σας καὶ κάμετε αὐτὰ ὑψηλά, ἵνα μὴ δύνανται, ἐὰν ἔλθωσι κοὶ πάλιν ἄλλοι ἐχθροί, νὰ σᾶς ζημιώσωσι». Οἱ δὲ Μοναχοὶ λαβόντες τὰ χρήματα ἔκτισαν εἰς ὕψος τὰ τείχη, καθὼς καὶ μέχρι σήμερον φαίνονται.

Ὄχι δὲ μόνον τότε ἀλύπως καὶ ἀκινδύνως ἡ Πάναγνος Δέσποινα τὴν Μονὴν αὐτῆς διέσωσεν, ἀλλὰ καὶ ἄλλην φορὰν δὲν εἶχον ἄλευρον οὐδόλως καὶ ἦτο εἰς πολλὴν ἀθυμίαν καὶ στενοχωρίαν ὁ Προεστώς. Ἡ δὲ Πανύμνητος ἐμφανισθεῖσα εἰς τὸν ὕπνον του τοῦ εἶπε· «Τί λυπεῖσαι, τέκνον, διὰ τὴν τοῦ ἀλεύρου στέρησιν; Ὕπαγε νὰ ἴδῃς τὸ δοχεῖον πεπληρωμένον διὰ νὰ γνωρίσῃς τὴν πρόνοιαν καὶ κηδεμονίαν τὴν ὁποίαν ἔχω διὰ σᾶς».