Ὅθεν παρηγορηθεῖσα ἡ χήρα ἐκ τοῦ θεάματος τούτου ηὐχαρίστησε μεγάλως τὸν Κύριον καὶ τὴν Πανάχραντον Μητέρα Αὐτοῦ, καὶ στραφεῖσα εἶπε πρὸς τὸν υἱὸν αὐτῆς: «Ἤδη, τέκνον μου, θέλει ἐκπληρωθῆ ἡ ἐπιθυμία καὶ ἐλπὶς ἡμῶν, δὲν θὰ εἶναι ματαία ἡ εὐσέβεια ἡμῶν καὶ ἡ πρὸς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον εὐλάβεια ἡμῶν. Ἤδη ἐγὼ εἶμαι ἑτοίμη διὰ τὴν πρὸς αὐτὴν ἀγάπην νὰ ἀποθάνω ἀπὸ τὰς χεῖρας τῶν τυράννων· ἀλλὰ δὲν ἐπιθυμῶ καὶ τὸν ἰδικόν σου θάνατον. Ἐγὼ δὲν δύναμαι νὰ ἀναχωρήσω ἐντεῦθεν, σὲ ὅμως παρακαλῶ καὶ δέομαι νὰ ἀναχωρήσῃς εἰς τὰ μέρη τῆς Ἑλλάδος». Οὕτως ὑπακούσας ὁ υἱὸς εἰς τὰς συμβουλὰς τῆς μητρὸς αὐτοῦ, ἀπεχαιρέτησεν αὐτὴν καὶ ταχέως ἀνεχώρησεν εἰς Θεσσαλονίκην καὶ μετὰ ταῦτα μετέβη ἐκεῖθεν εἰς τὸ Ὄρος τοῦ Ἄθω, ὅπου μετὰ ταῦτα ἀνηγέρθη ἡ σεβασμία Μονὴ τῶν Ἰβήρων καὶ γενόμενος Μοναχός, καὶ ζήσας θεαρέστως καὶ εὐσεβῶς ἐν εἰρήνῃ, ἀπῆλθε πρὸς Κύριον. Αὕτη δὲ ἡ μετοίκησις αὐτοῦ ἀναμφιβόλως ᾠκονομήθη κατὰ θείαν νεῦσιν, καθ’ ὅτι ἐξ αὐτοῦ ἔμαθον οἱ Ἐρημῖται τοῦ Ἄθω περὶ τῆς Εἰκόνος τῆς βληθείσης εἰς τὴν θάλασσαν ὑπὸ τῆς μητρὸς αὐτοῦ.
Τὸ δὲ ποῦ, καὶ τὸ πόσον καιρὸν ἐκρύπτετο ἡ θαυματουργὸς αὕτη Εἰκὼν τῆς Θεοτόκου γνωρίζει μόνος ὁ Παντεπόπτης ὁ ποιῶν θαυμαστά τε καὶ ἔνδοξα! Μετὰ δὲ τὸν θάνατον τοῦ ἐκ τῆς Νικαίας ἐλθόντος, ὡς εἴπομεν, καὶ εἰς τὸ Ἅγιον Ὅρος κατοικήσαντος, ἐν μιᾷ ἑσπέρᾳ βλέπουσιν οἱ Μοναχοὶ τῆς τῶν Ἰβήρων Μονῆς ἐπὶ τῆς θαλάσσης πύρινον στῦλον φθάνοντα ἕως τοῦ Οὐρανοῦ. Ὅθεν κατασχεθέντες ὑπὸ ἀμηχανίας καὶ φρίκης ἔμειναν ἀκίνητοι καὶ μόνον ἔκραζον τὸ «Κύριε, ἐλέησον!». Τὸ ὅραμα τοῦτο ἐξηκολούθησεν ἀλλεπαλλήλως ἡμέρας καὶ νύκτας τινάς. Ὅθεν συνήχθησαν καὶ οἱ τῶν πέριξ Μονῶν Μοναχοὶ εἰς τὸν αἰγιαλὸν καὶ τότε εἶδον ὅτι ὁ πύρινος ἐκεῖνος στῦλος ἵστατο ἄνωθεν Εἰκόνος τῆς Θεοτόκου, εὑρισκομένης ὀρθίας ἐπὶ τῆς θαλάσσης. Ἐπεχείρησαν τότε νὰ πλησιάσουν πρὸς αὐτήν, ἀλλ’ ὅσον οὗτοι ἐπλησίαζον, τοσοῦτον ἡ Εἰκὼν ἀπεμακρύνετο. Τότε οἱ τῆς τῶν Ἰβήρων Μονῆς, Μοναχοί, κατὰ πρόσκλησιν τοῦ Προεστῶτος αὐτῶν, συνήχθησαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ μετὰ δακρύων παρεκάλουν τὸν Κύριον, ἵνα χαρίσῃ εἰς τὴν Μονὴν τὸν ἀτίμητον τοῦτον θησαυρόν, τὴν ἁγίαν ταύτην Εἰκόνα τῆς Παναχράντου Αὐτοῦ Μητρός· ὁ δὲ Κύριος ἐπήκουσε τῆς ἐγκαρδίου αὐτῶν δεήσεως καὶ ἱκεσίας.