Λύπη καὶ κατήφεια εἰς ὅλα τῆς οἰκογενείας τὰ πρόσωπα ἐζωγραφεῖτο. Μόνον ἡ μήτηρ ἄγρυπνος παρὰ τὴν κλίνην διηκόνει αὐτόν, καὶ διὰ λόγων παρηγόρει τὸν ἀσθενῆ. Ἐκ διαφόρων εἰδήσεων ἐπληροφορεῖτο, ὅτι οἱ ἐκ ταύτης τῆς νόσου κατεχόμενοι ἀπέθνῃσκον. Ρῖγος καὶ ἀπελπισία κατέλαβεν αὐτήν, καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχικῇ αὐτῆς συντριβῇ γονατίσασα πρὸ τοῦ Εἰκονοστασίου μὲ δακρυβρέκτους ὀφθαλμοὺς προσηύχετο εἰς τὴν Πορταΐτισσαν, ὑπὲρ διασώσεως τοῦ κατακειμένου υἱοῦ της.
Ἡ δὲ Πάναγνος Δέσποινα, ἰδοῦσα τὴν ὁλόψυχον καὶ ταπεινὴν παράκλησίν της, θαυμαστῷ τῷ τρόπῳ ἐδώρησεν εἰς αὐτὴν σωτηρίαν τοῦ υἱοῦ της. Τὴν ἐπαύριον λίαν πρωῒ τῆς κλίνης ἐγερθεῖσα καὶ εἰς ἐπίσκεψιν τοῦ υἱοῦ της μεταβᾶσα, θεωρεῖ, ὢ τῆς ἐκπλήξεως! τὸν υἱόν της καλὰ λίαν, ἐγηγερμένον τῆς κλίνης καὶ περιπατοῦντα ἐν τῇ αἰθούσῃ. Ἡ χαρὰ τῆς μητρὸς ἦτο ἀνεκλάλητος, ἡ ἡμέρα τῆς ἀναρρώσεως ἐπανηγυρίσθη λαμπρῶς. Τότε πλέον ἡ λύπη παρῆλθε, τὰ πρόσωπα λίαν φαιδρὰ ἐπανηγύριζον, οἱ συγγενεῖς γηθοσύνως ἐπεσκέπτοντο αὐτήν, ὁ θάνατος παρῆλθε πλέον χάριτι τῆς Πορταϊτίσσης. Διότι ἐλυπήθη ἡ Πάναγνος μίαν μητέρα ἔχουσαν μόνον υἱὸν καὶ μίαν θυγατέρα, ἄνευ συζύγου, ἀποθανόντος πρὸ δεκαετίας. Ὡς φόρον εὐγνωμοσύνης πρὸς τὴν Πορταΐτισσαν ἐδώρησε χρυσοῦν βραχιόλιον, διὰ μέσου τοῦ Ἱερομονάχου Πολυκάρπου, τῆς αὐτῆς Μονῆς ἀδελφοῦ, καὶ τῇ ἐντολῇ αὐτῆς, ἰδίαις χερσὶν ἀνήρτησε τοῦτο ἐπὶ τῆς ἁγίας Εἰκόνος.
Εἰς τὰ μέρη τῆς Μυτιλήνης ἐν τῷ χωρίῳ Ἱέρα ἦτο Ἱερεύς τις ὀνόματι Μιχαήλ, κατὰ πολλὰ εὐλαβὴς καὶ ἐνάρετος, ὅστις εἶχε θυγατέρα τινὰ ὀνόματι Δέσποιναν, ἡλικίας εἴκοσι ἐτῶν. Αὕτη ἀσθενήσασα βαρέως περιῆλθεν εἰς τοιαύτην κατάστασιν, ὥστε ἀπώλεσε τὰς αἰσθήσεις της καὶ ἔκειτο πλέον παράλυτος. Ὁ εὐλαβὴς πατὴρ αὐτῆς εἰς μάτην κατεδαπάνησε τὴν περιουσίαν αὐτοῦ προσπαθῶν νὰ θεραπεύσῃ αὐτὴν μὲ τοὺς ἰατρούς. Ἀποκαμὼν δὲ καὶ ἐξαντληθεὶς οἰκονομικῶς, λαβὼν δὲ καὶ τὴν διαβεβαίωσιν παρὰ τῶν ἰατρῶν, ὅτι ἡ θυγάτηρ του δὲν θεραπεύεται, ἐνατενίσας μετὰ δακρύων πρὸς τὸν οὐρανόν, ἐπεκαλεῖτο πλέον τὴν θείαν βοήθειαν· προσκαλέσας δὲ καὶ ἄλλους Ἱερεῖς, ἐδέετο μετ’ αὐτῶν πρὸς τὸν Ὕψιστον διὰ παρακλήσεων καὶ Εὐχελαίου.