Ἅγιον Ὄρος θέλει νὰ εἴπῃ τόπος ἁγιότητος· τόπος καθαρότητος· τόπος ὅπου ἐπάτησαν τόσων Ἁγίων πόδες, τόπος, ὅστις ἔχει ἐζυμωμένα τὰ χώματα ἀπὸ τὰ αἵματα, ἀπὸ τοὺς ἱδρῶτας καὶ ἀπὸ τὰ δάκρυα ἑκατοντάδων καὶ χιλιάδων Ὁσίων Πατέρων· ἐν ἑνὶ λόγῳ τὸ Ἅγιον Ὄρος εἶναι τόπος ἀρετῆς καὶ ἀγαθοεργίας.
Ἂς ἐνθυμώμεθα πάντοτε, ἀδελφοί, τὸν πρῶτον ἐκεῖνον σκοπόν, διὰ τὸν ὁποῖον ἐφύγαμεν τὸν κόσμον καὶ ἤλθομεν ἐδῶ εἰς τὸ Ὄρος, ὅστις ἦτο βεβαιότατα νὰ εὐαρεστήσωμεν τῷ Θεῷ, καὶ νὰ σωθῶμεν. Τοῦτο ἐνεθυμεῖτο πάντοτε καὶ ὁ μέγας Ἀρσένιος, διὸ καὶ ἔλεγε τὸ ἑξῆς ἀξιομνημόνευτον λόγιον· «Ἀρσένιε, δι’ ὃ ἐξῆλθες»· διότι ἡ συχνὴ τοῦ πρώτου ἐκείνου σκοποῦ μας ἐνθύμησις ἀνακαινίζει τὴν προθυμίαν ἡμῶν, καὶ δὲν μᾶς ἀφήνει νὰ πίπτωμεν εἰς ἀμέλειαν.
Ἂς προσέχωμεν λοιπόν, ἀγαπητοί, καλῶς, ὅσοι εἰς τοῦτον τὸν νοητὸν παράδεισον τῆς Θεοτόκου εὑρισκόμεθα. Διότι καθὼς εἰς τὸν αἰσθητὸν Παράδεισον ἦτο ξύλον ζωῆς, καὶ ξύλον γνώσεως καλοῦ καὶ πονηροῦ, οὕτω καὶ ἐδῶ εἶναι καὶ καλὰ καὶ κακά, ὑπάρχει καὶ ζωὴ καὶ θάνατος. Καθὼς δὲ ἐκεῖ ἦτο ὄφις, ὅστις ἠπάτησε τοὺς προπάτορας, οὕτω καὶ ἐδῶ εἶναι διάβολος, καὶ ζητεῖ κάθε ὥραν νὰ μᾶς ἀπατήσῃ μὲ τὰς ἡδονὰς τῆς σαρκὸς καὶ νὰ μᾶς θανατώσῃ. Ὅθεν ἂς μὴ λαμβάνωμεν θάρρος ποτὲ λέγοντες, ὅτι τάχα εὑρισκόμεθα εἰς τὸν λιμένα τοῦτον, καὶ δὲν φοβούμεθα. Διότι συμβαίνει πολλάκις νὰ ναυαγῶσι πολλοὶ ἀνελπίστως καὶ ἔσω εἰς αὐτὸν τὸν λιμένα, τὸ ὁποῖον εἶναι πλέον ἀξιογέλαστον. Ἐπειδή, ἂν ἐκινδυνεύομεν τυχὸν εὑρισκόμενοι εἰς τὸ πέλαγος τοῦ κόσμου, δὲν εἴμεθα τόσον ἀξιογέλαστοι, ἀλλὰ νὰ κινδυνεύσωμεν καὶ νὰ πνιγῶμεν ἐντὸς τοῦ λιμένος τῆς μετανοίας, τοῦτο κάμνει τοὺς δαίμονας καὶ τοὺς ἀνθρώπους νὰ μᾶς περιγελῶσι περισσότερον. Διὰ τοῦτο εἶπεν ὁ μέγας Βασίλειος· «πολλοὺς ὁ ἐχθρός, τοὺς ἐν τῷ πελάγει καὶ παντὶ ἀνέμῳ καὶ κλύδωνι διασωθέντας, εἴσω τῶν λιμένων ἀμεριμνοῦντας, σὺν αὐτάνδρῳ τῷ σκάφει τῷ βυθῷ παρέδωκεν» (περὶ ἀποταγ. βίου). Καὶ ἀλλαχοῦ λέγει, ὅτι πολλοὶ μὲν ἀρχίζουσι τὴν μοναδικὴν ζωήν, ὀλίγοι ὅμως τὴν τελειώνουσιν ἀξίως καὶ καθὼς πρέπει· «τὸ μὲν γὰρ κατάρξασθαι τοῦ μονήρους βίου, πολλοῖς ἴσως τετόλμηται· τὸ δὲ ἀξίως ἐπιτελέσαι, ὀλίγοις τάχα που πεπόνηται» (Ἐπιστολὴ πρὸς Χίλωνα).
Πρὸ πάντων δὲ ἂς μιμώμεθα ἅπαντας τοὺς Ἁγίους τούτους εἰς τὴν φιλοξενίαν καὶ ἐλεημοσύνην, ἐὰν θέλωμεν νὰ εὐλογῇ ὁ Κύριος τὰ ὑπάρχοντα τῶν Μοναστηρίων καὶ Σκήτεων καὶ Κελλίων· διὰ τὸ ὁποῖον ἁμαρτίαν ἐνόμισα νὰ σιωπήσω ἐδῶ ὡς ἁρμοδίαν τὴν ἱστορίαν, τὴν ὁποίαν εὑρίσκομεν εἰς τὰ Πατερικά.