α’ νὰ μὴ κρύπτωσι τοὺς λογισμούς των, ἀλλὰ νὰ τοὺς ἐξομολογοῦνται· β’ νὰ ἔχωσι βεβαίαν καὶ ἀληθινὴν ἀγάπην εἰς τοὺς Γέροντάς των, καὶ ὄχι πλαστὴν καὶ ὑποκριτικήν· γ’ νὰ φυλάττωσι καθαρὰν καὶ ἄδολον πίστιν εἰς αὐτούς, ὡς εἰς τὸν ἴδιον Χριστόν· δ’ νὰ λέγωσι τὴν ἀλήθειαν εἰς ὅλα, καὶ λόγια καὶ ἔργα ὅσα πράξωσι· ε’ νὰ ἔχωσι τελείαν ἐκκοπὴν ὄχι μόνον τοῦ θελήματος, ἀλλὰ καὶ τοῦ φρονήματός των· καὶ ϛ’ νὰ μὴ ἀντιλέγωσι καὶ ἀντιπράττωσιν εἰς τοὺς Ἡγουμένους καὶ προεστῶτάς των, εἰς ὅσα τοὺς προστάζουσι κατ᾽ ἐντολὴν Θεοῦ. Ἐπειδή, κατὰ τὸν Μέγαν Βασίλειον, «ἡ ἀντιλογία, τὸ αὐτοκρατορικὸν καὶ ἀνυπότακτον δείκνυσι».
Καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν ὅλοι, ἀπὸ μικροῦ ἕως μεγάλου, ἂς μιμώμεθα κατὰ τὸ δυνατὸν τοὺς Ὁσίους τούτους εἰς τὴν φύλαξιν τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ εἰς τὴν ὑπομονὴν τῶν πειρασμῶν καὶ τῶν κόπων τῆς ἀσκήσεως εἰς τὴν φιλαδελφίαν· εἰς τὴν ἀγάπην· ἐξαιρέτως δὲ καὶ μάλιστα εἰς τὴν ἀκτημοσύνην καὶ παρθενίαν. Διότι αὗται αἱ δύο ἀρεταὶ εἶναι ἴδιαι ἡμῶν τῶν Μοναχῶν, κατὰ τὰς ὁποίας διαφέρομεν ἀπὸ τοὺς κοσμικούς, ὡς λέγει ὁ θεῖος Μάξιμος. Εἰς τὴν ἀκτημοσύνην μᾶς βοηθεῖ μεγάλως τὸ νὰ βιάζωμεν ἑαυτοὺς εἰς τὸ νὰ μὴ θέλωμεν τὰ περιττὰ καὶ ὑπὲρ τὴν ἀνάγκην, ἀλλὰ τὰ μέτρια καὶ ἀναγκαῖα. Εἰς δὲ τὴν παρθενίαν μᾶς βοηθεῖ μεγάλως ἡ φυλακὴ τῶν πέντε αἰσθήσεων, καὶ μάλιστα ἡ τῆς ὁράσεως· ὅτι διὰ τοῦ μέσου αὑτῶν, ὡς διά τινων θυρίδων, ἀναβαίνει ὁ τῆς ψυχῆς θάνατος· καθὼς λέγει ὁ Ἱερεμίας· «ἀνέβη θάνατος διὰ τῶν θυρίδων» (θ’ 20). Ἐξαιρέτως δὲ εἰς τοῦτο βοηθεῖ ἡμῖν ἡ ἐν καρδίᾳ νοερὰ καὶ ἀδιάλειπτος προσευχή, τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με», ὅτι διὰ τῆς παντοτινῆς μελέτης τοῦ Ἁγίου τούτου Ὀνόματος ἀποδιώκομεν τοὺς αἰσχροὺς καὶ βλασφήμους λογισμούς, ὅσους προβάλλει ὁ Διάβολος· καθὼς λέγει ὁ Ἰωάννης τῆς Κλίμακος· «Ἰησοῦ ὀνόματι μάστιζε πολεμίους». Ὅθεν ἂς μὴ ἀρκώμεθα μόνον εἰς τὸ νὰ ἀναγινώσκωμεν τὴν κοινὴν καὶ διωρισμένην ἀκολουθίαν καὶ νὰ κάμνωμεν τὸν συνειθισμένον κανόνα μας, τὴν δὲ νοερὰν καὶ παντοτινὴν προσευχὴν νὰ ἀμελῶμεν, διότι αὕτη εἶναι τὸ ἐξαίρετον ἔργον ἡμῶν τῶν Μοναχῶν.
Ἡμεῖς ὅσοι εὑρισκόμεθα ἐδῶ εἰς τοῦτο τὸ Ἅγιον Ὄρος, εἴτε Μοναστηριακοί, εἴτε Σκητιῶται, εἴτε Κελλιῶται, πρέπει νὰ ἐντρεπώμεθα, ἂν ὄχι ἀπὸ ἄλλο, ἀλλὰ κἂν ἀπ’ αὐτὸ τὸ ὄνομα, τὸ ὁποῖον ἔχει ὁ τόπος οὗτος εἰς τὸν ὁποῖον καθήμεθα, καὶ ἐκ τούτου νὰ παρακινώμεθα εἰς τὴν ἀρετήν.