Ἐν τῇ Μεγίστῃ ταύτῃ Λαύρᾳ εὑρίσκομεν καὶ τὸν ὄντως ἀγγελόφωνον καὶ χαριτώνυμον ψάλτην Ἰωάννην τὸν Κουκουζέλην. Οὗτος, ψάλτης πρότερον βασιλικὸς ὑπάρχων, ὕστερον ἐγκατέλειψε πᾶσαν τὴν ἐν τοῖς βασιλείοις τιμὴν καὶ ἀπόλαυσιν, καὶ ἀπελθὼν εἰς τὴν Μεγίστην Λαύραν ἀγνώριστος ἔγινε Μοναχός. Εἶτα ἐχρημάτισε καὶ ποιμὴν τῶν τράγων τοῦ Μοναστηρίου. Γνωρισθεὶς δὲ μετὰ ταῦτα, ὅτι αὐτὸς ἦτο ὁ παρὰ τοῦ βασιλέως ζητούμενος Ἰωάννης ὁ Κουκουζέλης, ἀπὸ ὕμνον τινὰ τὸν ὁποῖον ἔψελλε μὲ τέχνην πολλὴν καὶ γλυκύτητα ἐν τῇ ἡσυχίᾳ, ἐκεῖ ὅπου ἔβοσκε τοὺς τράγους, διὰ τοῦτο ἔλαβεν ἄδειαν καὶ ἐλευθερίαν παρὰ τοῦ βασιλέως νὰ μένῃ ἀνενόχλητος ἐν τῷ Μοναστηρίῳ, διὰ μεσιτείας τοῦ Καθηγουμένου. Ὅθεν κτίσας ἔξω τῆς Λαύρας κελλίον καὶ Ἐκκλησίαν τῶν Ἀρχαγγέλων, ἐκεῖ ἡσύχαζε τὰς ἓξ ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος, τὰς δὲ Κυριακὰς καὶ ἑορτὰς εἰσήρχετο εἰς τὸ Μοναστήριον καὶ ἔψαλλε μετ’ εὐλαβείας εἰς τὸν δεξιὸν χορόν. Κατὰ ἓν δὲ Σάββατον τοῦ Ἀκαθίστου, ἀφ’ οὗ ἔψαλεν ἐπιμελῶς τὰ τροπάρια καὶ τοὺς κανόνας τῆς Θεοτόκου, ἀπεκοιμήθη ὀλίγον ἐκεῖ ὅπου ἵστατο ὄρθιος· καὶ ὢ τοῦ θαύματος! Φαίνεται εἰς αὐτὸν ἡ Κυρία Θεοτόκος λέγουσα· «Χαίροις, Ἰωάννη τέκνον μου· ψάλλε μοι, καὶ οὐ μή σε ἐγκαταλίπω». Ταῦτα εἰποῦσα, τοῦ ἔδωκε καὶ ἓν χρυσοῦν νόμισμα, τὸ ὁποῖον ἐτέλεσεν ὕστερον πολλὰ θαύματα. Ἀλλὰ καὶ πάλιν ὕστερον ἡ Κυρία Θεοτόκος ἰάτρευσε τὸν Ἰωάννην τοῦτον, τοῦ ὁποίου ὁ ποὺς ἐσάπη, φανεῖσα καὶ εἰποῦσα πρὸς αὐτόν· «Ἔσο ἀπὸ τοῦ νῦν ὑγιής». Ζήσας δὲ μετὰ ταῦτα θεαρέστως, καὶ προγνωρίσας τὸν θάνατόν του, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ καὶ ἐνεταφιάσθη εἰς τὸ προρρηθὲν κελλίον τῶν Ἀρχαγγέλων, καθὼς παρήγγειλεν [Ὀκτωβρίου 1η, τόμος Ιʹ].
Ἐδῶ ἀκόμη εὑρίσκομεν καὶ τὸν ἄλλον εὐλαβέστατον ἐκεῖνον ψάλτην καὶ Δομέστικον Γρηγόριον ὀνόματι, ὁ ὀποῖος, ἡγουμενεύοντος τοῦ κυροῦ Ἰακώβου τοῦ Πρικανᾶ, ἔψαλλεν ἐν τῇ παραμονῇ τῶν Φώτων, οὐχὶ τὸ «Ἄξιόν ἐστιν», ἀλλὰ τὸ «Ἐπὶ σοὶ χαίρει» εἰς τὴν Λειτουργίαν, ἐν τῷ τέλει δὲ τῆς ἀγρυπνίας ὕπνωσεν ὀλίγον, καὶ ἰδοὺ βλέπει τὴν Δέσποιναν ἡμῶν Θεοτόκον, ἱσταμένην ἐπάνωθεν αὐτοῦ, καὶ λέγουσαν· «Δέξαι σου τὸ ψαλτικόν, ὦ Δομέστικε· καὶ εὐχαριστῶ σοι πολλά»· καὶ τοῦτο εἰποῦσα, ἔδωκεν εἰς αὐτὸν ἰδιοχείρως ἓν φλωρίον, τὸ ὁποῖον κρέμαται είς τὴν ἁγίαν Εἰκόνα τῆς Θεοτόκου ἐν τῇ αὐτῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ [Ὀκτωβρίου 1η, τόμος Ιʹ].