Διὰ τοῦτο καὶ καινὴν καὶ νέαν ἐντολὴν ὠνόμασεν ὁ Κύριος τὴν ἐντολὴν τῆς πρὸς ἀλλήλους ἀγάπης λέγων· «Ἐντολὴν καινὴν δίδωμι ὑμῖν, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰωάν. ιγ’ 34). Καὶ δὲν στέκει ἕως ἐδῶ, ἀλλὰ προσθέτει· «Καθὼς ἠγάπησα ἡμᾶς (δηλαδὴ ὑπὲρ τὸν ἑαυτόν μου, ἐφ’ ὅσον ἐθυσίασα ἑμαυτὸν δι’ ἡμᾶς), ἵνα καὶ ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰωάν. ιγ’ 34).

Κατ’ ἀλήθειαν, ἀδελφοί, τοῦτο τὸ θαυμαστὸν ἔργον τῆς οἰκοδομῆς τῶν ἐνταῦθα εἴκοσι σεβασμίων Μοναστηρίων καὶ τῶν ἄλλων μονυδρίων καὶ Σκητῶν καὶ κελλίων, ἔβαλε σφραγῖδα καὶ ἐστεφάνωσεν ὅλα τὰ ἄλλα ἔργα τῶν Ὁσίων τούτων. Τοῦτο τὸ μέγα κατόρθωμα ὑπερέβη ὅλα τὰ ἄλλα κατορθώματα, τὰ ὁποῖα ἔκαμαν εἰς ὅλην των τὴν ζωήν. Αὐτὸ δὲν δύναται γλῶσσα ἀνθρωπίνη νὰ ἐπαινέσῃ καθὼς πρέπει. Εἰς αὐτὸ ἁρμόζουσιν ὅλοι οἱ ὑψηλοὶ καὶ μεγάλοι τίτλοι, καὶ αὐτὸ μὲ κάθε δίκαιον πρέπει νὰ ὀνομάζεται ἔργον ἀθάνατον καὶ ἔργον μεγαλοπρεπές. Πρέπει νὰ ὀνομάζεται τὸ ἔργον τοῦτο ἀθάνατον διότι οὔτε ἡ φύσις ἐπέτυχε τόσον τὸν σκοπὸν τῆς ἀθανασίας μὲ τὴν διαδοχὴν τῶν ἀτόμων, κάμνουσα νὰ ἐπιζῶσιν οἱ γονεῖς καὶ μετὰ θάνατον εἰς τὰ ἐξ αὐτῶν γεννώμενα τέκνα, οὔτε ἡ τέχνη, κατασκευάζουσα διάφορα μηχανήματα, ὅσον ἐπέτυχον τὴν ἀθανασίαν καὶ τὸ αἰώνιον μνημόσυνον οἱ θεῖοι οὗτοι Πατέρες διὰ μέσου τῶν ἱερῶν Μοναστηρίων.

Ἂς συμφωνῶσιν ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ μετὰ τὸν κατακλυσμὸν ἄνθρωποι, ὅσον γιγαντιαῖοι εἰς τὸ σῶμα, τόσον πυγμαῖοι εἰς τὸν νοῦν, καὶ ἂς ζητῶσι νὰ οἰκοδομήσωσι πύργον ἕως τοῦ οὐρανοῦ, διὰ νὰ ἀφήσωσι τὸ ὄνομά των ἀθάνατον. «Δεῦτε οἰκοδομήσωμεν ἑαυτοῖς πόλιν καὶ πύργον, οὗ ἔσται ἡ κεφαλὴ ἕως τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ποιήσωμεν ἑαυτοῖς ὄνομα (Γεν. ια’ 4). Ἂς κτίζῃ ὁ Φίλιππος τὴν Φιλιππούπολιν, ὁ Ἀλέξανδρος τὴν Ἀλεξάνδρειαν, ὁ Ἀδριανὸς τὴν Ἀδριανούπολιν. Ἂς κατασκευάζωσιν ὅλοι οἱ ἄλλοι βασιλεῖς καὶ σατράπαι καὶ ἡγεμόνες τοῦ κόσμου τοὺς πυραμιδοειδεῖς ὀβελίσκους, τὰ κυκλικὰ τόξα, καὶ τοὺς τεχνικοὺς ἀνδριάντας των, καὶ ἂς ἐπιφημίζωσι τὰ ὀνόματά των ἐπάνω εἰς τὰ ἴδιά των οἰκοδομήματα, καθὼς λέγει ὁ θεῖος Δαβίδ· «Ἐπεκαλέσαντο τὰ ὀνόματα αὐτῶν ἐπὶ τῶν γαιῶν αὐτῶν» (Ψαλμ. μη’ 12). Αὐτοὶ ὅλοι μὲ τὰ πολυέξοδα αὐτὰ ἔργα των δὲν ἠδυνήθησαν νὰ μείνωσιν ἀθάνατοι. Καὶ ἂν φημίζωνται τὰ ὀνόματά των, φημίζονται μόνον εἰς τὴν γῆν, καὶ εἰς μόνην τὴν παροῦσα ζωήν, ἀλλ’ ὄχι καὶ εἰς τὸν οὐρανόν, καὶ εἰς τὴν μέλλουσαν ζωήν· «Οὐκ, ἐγγράφεται γάρ, λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος, ἀσεβῶν ἐν βίβλῳ ζωῆς, ἀλλὰ τῇ γῇ ἐναπομένει τὰ ὀνόματα» (Ἑρμηνεία εἰς τὸν μη’ Ψαλμ.).