Λόγος εἰς τὴν ΚΥΡΙΑΚΗΝ τῶν Ἁγίων Τριακοσίων Δέκα Ὀκτὼ Θεοφόρων ΠΑΤΕΡΩΝ τῆς ἐν Νικαία Α’ Οικουμενικῆς Συνόδου, διεσκευασμένος ἐκ τοῦ «Θησαυροῦ» Δαμασκηνοῦ τοῦ Ὑποδιακόνου καὶ Στουδίτου.

Ἀ­πει­κό­νι­σις τοῦ δι­α­λό­γου τοῦ Ἁ­γί­ου Πα­τρὸς ἡ­μῶν Πέ­τρου Ἀ­λε­ξαν­δρε­ί­ας με­τὰ τοῦ Θε­ί­ου Βρέ­φους ἐ­πὶ τῆς Ἁ­γί­ας Τρα­πέ­ζης, ἐκ τοι­χο­γρα­φί­ας τοῦ κα­θο­λι­κοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Με­γί­στης Λα­ύ­ρας Ἁ­γί­ου Ὄ­ρους. Ἔρ­γον ΙϚʹ αἰ­ῶ­νος.
ΕΙΚΟΝΑ

ΤΟΝ παλαιὸν καιρὸν οἱ Ἕλληνες εἶχον συνήθειαν νὰ τιμοῦν μεγάλως ἐκεῖνον ὅστις ἐνικοῦσεν εἰς τὸν πόλεμον καὶ κατετρόπωνε τοὺς ἐχθροὺς τῆς πατρίδος του. Τούτου ἔκαμνον καὶ ἀνδριάντα τὸν ὁποῖον ἔστηνον εἰς τὸ μέσον τῆς πόλεως, διὰ νὰ τὸν βλέπουν οἱ ἐπίλοιποι ἄνθρωποι, νὰ παρακινοῦνται εἰς τὸ καλόν. Ἀπ᾽αὐτὸ ἔγινε καὶ ἡ πολυθεΐα εἰς τοὺς Ἕλληνας, διότι ὀλίγον κατ’ ὀλίγον παρασυρόμενοι οἱ ἄνθρωποι ὑπὸ τοῦ πονηροῦ, ἐνόμισαν ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι ἦσαν θεοὶ καὶ τοὺς προσεκύνουν. Ἐὰν λοιπὸν ἐκεῖνοι οἵτινες ἦσαν ἄνθρωποι εἰδωλολάτραι καὶ πολυθεϊσταί, οἱ ὁποῖοι Θεὸν ἀληθινὸν δὲν ἐγνώριζαν, οἱ ὁποῖοι μὴ ἐλπίζοντες κρίσιν καὶ ἀνταπόδοσιν τῶν ἔργων των ἐν τούτοις ἐτιμοῦσαν τόσον τοὺς εὐεργέτας αὐτῶν, πόσῳ μᾶλλον ἡμεῖς οἱ εὐσεβεῖς Χριστιανοί, οἵτινες πιστεύομεν τὸν ἀληθινὸν Θεόν, νὰ μὴ τιμῶμεν καὶ ἐπαινῶμεν τοὺς καλοὺς καὶ Ἁγίους ἄνδρας τῆς Ἐκκλησίας μας, οἵτινες δὲν ἐνίκησαν ἐχθροὺς σωματικούς, ἀλλ’ αὐτὸν τὸν διάβολον, τὸν ἐχθρὸν τῆς ψυχῆς μας; Ἐπειδὴ λοιπὸν πρέπον εἶναι νὰ τιμῶμεν τοὺς εὐεργέτας μας, διὰ τοῦτο καὶ οἱ νομοθέται τῆς Ἐκκλησίας μας ὥρισαν νὰ τιμῶμεν τοὺς Ἁγίους Μάρτυρας καὶ τοὺς θείους Πατέρας, οἱ ὁποῖοι ἠγωνίσθησαν καὶ ἐκοπίασαν διὰ νὰ μᾶς ἐλευθερώσουν ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσίαν τοῦ πονηροῦ διαβόλου. Ποία δὲ ὥρισαν νὰ εἶναι ἡ τιμή των; Κάθε χρόνον νὰ ἑορτάζωμεν τὴν μνήμην των, καθὼς καὶ σήμερον ἑορτάζομεν τὴν μνήμην τῶν Ἁγίων τιη’ (318) θεοφόρων Πατέρων τῶν τὴν Ἁγίαν Α’ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον συγκροτησάντων, διὰ τὴν ἑξῆς αἰτίαν.

Ἐπειδὴ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἐφόρεσε σάρκα ἐκ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τελειώσας τὴν εἰς τοὺς ἀνθρώπους οἰκονομίαν Του, ἔπειτα ἀνελήφθη καὶ ἐπῆγεν εἰς τοὺς οὐρανοὺς ὡς Θεὸς ἀληθινός, θέλοντες οἱ νομοθέται τῆς Ἐκκλησίας μας νὰ δείξουν, ὅτι ἀληθῶς ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἔγινεν υἱὸς ἁνθρώπου καὶ ὅτι καὶ ὡς τέλειος ἄνθρωπος ἀνελήφθη, καὶ ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀληθὴς καὶ ἄκτιστος Θεός, διὰ τοῦτο ἔθεσαν καὶ ὥρισαν νὰ ἑορτάζωμεν καὶ ἡμεῖς σήμερον τὴν Ἁγίαν αὐτὴν Σύνοδον· ἐπειδὴ οἱ Πατέρες οἱ τριακόσιοι δεκαοκτὼ ποὺ ἑορτάζονται σήμερον, οὕτω τὸν ἐκήρυξαν καὶ οὕτως ὥρισαν νὰ τὸν ὁμολογοῦμεν καὶ ἡμεῖς. Πῶς δὲ ἔγινεν αὐτὴ ἡ Ἁγία καὶ Οἰκουμενικὴ πρώτη Σύνοδος τῶν Πατέρων, θέλω διηγηθῆ ἀπ’ ἀρχῆς.


Ὑποσημειώσεις

[1] Τοῦτο συνέβη περί τὸ ἔτος 296. Ὑπῆρξε δὲ ἀρχηγὸς τῆς ἐπαναστάσεως ἐκείνης Ἀχιλλεύς τις, ὅστις καὶ ἀνεκήρυξεν ἑαυτὸν βασιλέα. Ἡ στάσις αὕτη ἐστοίχισε πολὺ εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν, τὴν ὁποίαν ὁ Διοκλητιανὸς παρέδωσεν εἰς τὸ πῦρ, τοὺς δὲ κατοίκους αὐτῆς κατέσφαξε. Περὶ τῆς σφαγῆς ταύτης διηγούμενος ὁ Μαλάλας (Ϛʹ αἰὼν) λέγει τὰ ἑξῆς: «Παραλαβὼν δὲ Ἀλεξάνδρειαν (ὁ Διοκλητιανὸς) ἐνέπρησεν αὐτήν· εἰσῆλθε δὲ ἐν αὐτῇ ἔφιππος, τοῦ ἵππου αὐτοῦ περιπατοῦντος ἐπάνω τῶν λειψάνων. Ἦν δὲ κελεύσας τῷ ἐξπεδίτῳ (εἶχε δώσει διαταγὴν εἰς τὸ στράτευμα αὐτοῦ) μὴ φείσασθαι τοῦ φονεύειν, ἕως οὗ ἀνέλθῃ τὰ αἵματα τῶν σφαζομένων ἕως τὸ γόνυ τοῦ ἵππου, οὗ ἐκάθητο» (ἔκδοσις Βόννης, σελ. 309).

[2] Τὰ περί τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου βλέπε ἐκτενέστερον ἐν τῷ κατὰ πλάτος Βίῳ αὐτοῦ, ὡς παραθέτομεν τοῦτον ἱστορικῶς ἐνημερωμένον ἐν τῷ Εʹ τόμῳ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», Μαΐου καʹ (21ην).

[3] Περί τῶν ὑπὸ τῆς Ἁγίας Αʹ Οἰκουμενικῆς Συνόδου νομοθετηθέντων περί τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ὡς καὶ περὶ τοῦ πῶς τοῦτο ἑωρτάζετο τὸ πάλαι βλέπε εἰς τὴν σημείωσιν τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα σελ. 65-71 τοῦ ἀνὰ χεῖρας τόμου.

[4] Ὁ θεῖος Ἀλέξανδρος διαδεχθείς τὸν μακάριον Μητροφάνην, προέστη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως (κατὰ Ζ. Ν. Μαθᾶν) ἔτη 13 (330-343). Ἡ μνήμη αὐτοῦ τελεῖται κατὰ τὴν λʹ (30ὴν) Αὐγούστου (βλέπε ἐν τόμῳ Ηʹ).

[5] Παῦλος ὁ ἁγιώτατος Πατριάρχης διεδέχθη τὸν ἀοίδιμον Ἀλέξανδρον (κατὰ Ζ. Ν. Μαθᾶν), ἐν ἔτει 343, ἡ πατριαρχεία ὅμως αὐτοῦ ὑπῆρξε πλήρης δραματικῶν ἐπεισοδίων. Καὶ ἐν πρώτοις ἐξωσθείς μετά τινας μῆνας ὑπὸ τοῦ Κωνσταντίου ἀντικατεστάθη ὑπὸ τοῦ ἀρειανόφρονος Εὐσεβίου τοῦ Νικομηδείας. Τούτου δὲ ἀποθανόντος ἐν ἔτει 345 ἀποκατεστάθη ὑπὸ τῶν Ὀρθοδόξων ὁ Παῦλος, ἀλλὰ συγχρόνως οἱ Ἀρειανοὶ ἐχειροτόνησαν τὸν Μακεδόνιον τὸν πνευματομάχον. Ἡ ἐπακολουθήσασα διαμάχη ὑπῆρξε δεινή. Ὁ Κωνστάντιος ἐδίωκε καὶ ἐξώριζε τὸν Παῦλον, οἱ δὲ Ὀρθόδοξοι διὰ Συνόδων ἀποκαθίστων αὐτόν. Τέλος ἐν ἔτει 347 ἀπαγόμενος εἰς ἐξορίαν ἀπεπνίγη καθ’ ὁδὸν ἐντολῇ τοῦ Αὐτοκράτορος. Ἡ μνήμη αὐτοῦ τελεῖται τῇ ϛʹ (6ῃ) Νοεμβρίου (βλέπε ἐν τόμῳ ΙΑʹ).

[6] Ἡ τοῦ μεγάλου Ἀθανασίου πατριαρχεία ἐν Ἀλεξανδρείᾳ ὑπῆρξεν ἔτι πλέον δυσχερεστέρα ἐκταθεῖσα εἰς μῆκος χρόνων ὁλοκλήρων τεσσαράκοντα πέντε (328-373). Ἡ μνήμη αὐτοῦ τελεῖται τὴν ιηʹ (18ην) Ἰανουαρίου (βλέπε ἐν τόμῳ Αʹ).

[7] Περί τοῦ Ἁγίου τούτου Μητροφάνους βλέπε ἐν τῇ ἡμερομηνίᾳ ταύτῃ ἐν τόμῳ Ϛʹ.