Καὶ πάλιν παρακατιὼν λέγει· «Καὶ ἔδωκαν εἰς τὸ βρῶμά μου χολήν, καὶ εἰς τὴν δίψαν μου ἐπότισάν με ὄξος» (αὐτ. ξη’ 22). Καὶ ἀλλαχοῦ λέγει· «Γενηθήτωσαν αἱ ἡμέραι αὐτοῦ ὀλίγαι καὶ τὴν ἐπισκοπὴν αὐτοῦ λάβοι ἕτερος» (αὐτόθι ρη’ 8). Ἤτοι νὰ ἀποθάνῃ γλήγορα ὁ Ἰούδας, καὶ νὰ πάρῃ τὸν τόπον του ἄλλος, δηλαδὴ ὁ Ματθίας. Αὐτὰς τὰς προφητείας καὶ τὰς Γραφάς, λέγει ὁ Χριστός, ὅτι ἔπρεπε νὰ πληρωθοῦν, ἀλλὰ καὶ τὸν νοῦν τῶν Μαθητῶν ἤνοιξε νὰ ἐννοήσουν, ὅτι διὰ τὸν Χριστὸν τὰ ἔγραφαν.

Τότε λοιπὸν τοὺς εἶπε πάλιν ὁ Χριστός· «Οὕτω γέγραπται, καὶ οὕτως ἔδει παθεῖν τὸν Χριστὸν» (ἔνθ. ἀνωτ.). Αὐτὰ δηλαδὴ γράφουν αἱ Γραφαὶ καὶ αὐτὰ ἔπρεπε νὰ πάθῃ ὁ Χριστός. Χριστὸς δὲ θέλει νὰ εἴπῃ Θεὸς καὶ ἄνθρωπος. Ἀκούσατε ὅμως καὶ τὴν περὶ τούτου ἑρμηνείαν. Τὸν παλαιὸν καιρὸν εἶχον συνήθειαν, ὅπως ἐκεῖνον τὸν ὁποῖον ἤθελον νὰ κάμουν βασιλέα ἢ ἀρχιερέα, νὰ τὸν χρίουν πρῶτον μὲ μύρον, τὸ ὁποῖον κατεσκευάζετο ἀπὸ ἐλαιόλαδον καὶ διάφορα ἡδύσματα, ἤτοι σμύρναν, ἄνθος, κιννάμωμον, ἴριδα, κάλαμον μυριστικὸν καὶ ἄλλα. Ἔχυναν δὲ ἀπὸ τὸ μύρον αὐτὸ εἰς τὴν κορυφήν τοῦ ἐκλεγέντος ὑποψηφίου καὶ ἐὰν μὲν ἐπήγαινε τὸ μύρον κατ’ εὐθεῖαν εἰς τὴν ρῖνα καὶ τὸ στόμα του, τὸν ἔκαμνον βασιλέα ἢ ἀρχιερέα· ἐὰν δὲ παρεξέκλινε τὸ μύρον, δὲν τὸν ἔκαμνον. Ἐπειδὴ δὲ καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἐχρίσθη ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διὰ τοῦτο ὠνομάζετο Χριστός. Λοιπόν· «Οὕτως ἔδει παθεῖν τὸν Χριστόν, καὶ ἀναστῆναι ἐκ νεκρῶν τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ» (Λουκ. κδ’ 46). Δηλαδὴ καὶ ἂν σταυρωθῶ καὶ ταφῶ, ὅμως τὴν τρίτην ἡμέραν θέλω ἀναστηθῆ. Πολλὰς φορὰς σᾶς εἶπα, Μαθηταί μου, ὅτι μέλλω νὰ σταυρωθῶ, καὶ νὰ θανατωθῶ ἀπὸ τὰς χεῖρας τῶν ἁμαρτωλῶν Ἰουδαίων· ὅμως καὶ πάλιν εἰς τρεῖς ἡμέρας θέλω ἀναστηθῆ ἀπὸ τοὺς νεκρούς. Ἰδοὺ λοιπὸν ὅτι ἐπληρώθησαν οἱ λόγοι μου· καὶ πρέπον εἶναι νὰ κηρυχθῇ εἰς τὸ ὄνομά μου μετάνοια καὶ ἄφεσις ἁμαρτιῶν. Καὶ περὶ μὲν τοῦ ὅτι ἔμελλε νὰ κηρυχθῇ μετάνοια ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ διὰ μέσου τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν διαδόχων αὐτῶν τὸ προεφήτευσεν ὁ Προφήτης Δαβίδ, ὅστις λέγει· «Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ρήματα αὐτῶν» (Δαβὶδ ιη’ 5), τῶν Ἀποστόλων δηλαδή. Ὅτι δὲ τὸ κήρυγμα αὐτῶν θὰ ἦτο πρὸς μετάνοιαν καὶ ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν, τὸ εἶπεν ὁ Χριστὸς μετὰ τὴν βάπτισιν. «Μετανοεῖτε, ἤγγικε γὰρ ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. γ’ 2, δ’ 17). Καὶ διὰ μὲν τοῦ Μετανοεῖτε, ἐκηρύσσετο ἡ μετάνοια, διὰ δὲ τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ἡ ἄφεσις τῶν ἁμαρτιῶν. Διότι ἐάν τινος αἱ ἁμαρτίαι ἀφεθοῦν, ἐκεῖνος ἀξιοῦται τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν.