Τίνων ὅμως ἦσαν αἱ φωναὶ αὗται; Κάτωθεν μὲν τῶν Ἀποστόλων, ὅπου ἔλεγαν· «Κύριε, μὴ ἐάσῃς ἡμᾶς, ὀρφανούς», ἄνωθεν δὲ τῶν Ἀγγέλων ὅπου ἔψαλλαν· «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ τῷ σαρκωθέντι καὶ σήμερον ἀναληφθέντι». Περὶ αὐτῆς τῆς ἡμέρας καὶ ὁ Προφήτης Ἡσαΐας, ἔλεγε· «Διατί σου ἐρυθρὰ τὰ ἱμάτια;» (Ἡσαΐας ξγ’ 2). Καὶ εἰς αὐτὴν τὴν ἐρώτησιν ἁρμόζει ἡ ἀπάντησις· «Ὅτι τὸ αἷμά μου ἐξέχεα εἰς τὸν Σταυρόν». Διὰ τοῦτο, λοιπόν, ληνὸν ἐπάτησα μονώτατος. Περὶ αὐτῆς ὁμοίως καὶ ὁ Προφήτης Δαβίδ ἔλεγε· «Καὶ ἔκλινεν οὐρανὸν καὶ κατέβη καὶ γνόφος ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτοῦ· καὶ ἐπέβη ἐπὶ Χερουβὶμ καὶ ἐπετάσθη· ἐπετάσθη ἐπὶ πτερύγων ἀνέμων· καὶ ἔθετο σκότος ἀποκρυφὴν αὐτοῦ» (Ψαλμ. ιζ’ 10-12). Ἤτοι ὑπέκλινε, τοὺς οὐρανοὺς καὶ κατέβη, καὶ σκοτεινάδα εἶναι εἰς τοὺς πόδας Του· δηλονότι δὲν δύναται κανεὶς νὰ καταλάβῃ ἔστω καὶ μικρὸν καὶ ὀλίγον, πῶς κατῆλθεν ἐκ τῶν οὐρανῶν εἰς τὴν γῆν. Ἀνέβη δὲ εἰς τοὺς ὤμους τῶν Χερουβίμ, καὶ ἐπέταξε μὲ τὰ πτερὰ τῶν ἀνέμων, διότι Θεὸς εἶναι, καὶ τίποτε δὲν ἀδυνατεῖ εἰς τὴν θέλησίν Του. Ἔβαλε σκότος διὰ σκέπασμά Του, διότι ὁ Θεὸς εἶναι ἀκατάληπτος· ἐπειδὴ οἱ ἄνθρωποι ἔχουσιν ἀκαταληψίαν Θεοῦ καὶ δὲν δύνανται νὰ τὸν καταλάβωσιν, ἀλλὰ οὔτε καὶ αὐτοὶ οἱ Ἄγγελοι δύνανται νὰ ἐννοήσουν πῶς ἐσαρκώθη, πῶς ἐταπεινώθη, πῶς ἔπαθε καὶ πῶς ἔκαμε καὶ ἐνήργησεν ὅλα τὰ σωματικὰ καὶ θεϊκά.

Διὰ τοῦτο λοιπὸν καὶ ἐρωτοῦσαν οἱ Ἄγγελοι λέγοντες· «Τίς οὗτος ὁ ἐρχόμενος;» καὶ πάλιν κατὰ τὸν Προφήτην Δαβίδ: «Τὶς ἐστιν οὗτος ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης;» (Ψαλμ. κγ’ 8). Ἀλλ’ οἱ μὲν Ἄγγελοι καὶ οἱ ἄνθρωποι οὕτως ἀποροῦσαν, καὶ ἀποροῦν· Αὐτὸς δὲ ὡς ἰσότιμος μὲ τὸν Πατέρα ἀνέβη καὶ «ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός». Ὄχι ὅτι ὁ Πατὴρ κάθεται ἀπὸ τὸ ἀριστερὸν μέρος ὡς μικρότερος ἀπὸ τὸν Υἱόν, ὅστις ἐκάθισεν εἰς τὴν δεξιάν, ἀλλὰ τοῦτο λέγει ἡ Γραφὴ διὰ νὰ δείξῃ τὸ ἰσότιμον τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ, διὰ τοῦτο λέγει: «Ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν ὁ Υἱὸς τοῦ Πατρός» [1]. Ὁ Παῦλος λέγει, ὅτι· «Ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ἑβρ. η’ 1) [2] τὸ αὐτὸ λέγων καὶ αὐτός, ὅτι δηλαδὴ ὡς ὁμόθρονος καὶ ἰσότιμος τῷ Πατρὶ ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν. Διότι ὁ Θεὸς δὲν κάθεται, οὔτε θεϊκῆς φύσεως εἶναι τὸ καθίζεσθαι, ἂν δὲ ἐλέγαμεν ὅτι ὁ Θεὸς κάθηται, ἠθέλαμεν ἐρωτήσει καί· «Ποῦ κάθεται;». Ὁ Προφήτης Ἡσαΐας λέγει ὡς ἐκ προσώπου τοῦ Θεοῦ· «Ὁ οὐρανός μοι θρόνος, καὶ ἡ γῆ ὑποπόδιον τῶν ποδῶν μου» (Ἡσαΐας ξϛ’ 1) ἀλλὰ πάλιν ἀλλοῦ λέγει: «Ποῖος τόπος τῆς καταπαύσεώς μου;» (αὐτόθι). Λέγει δὲ καὶ εἰς τὸ θεῖον καὶ ἱερὸν Εὐαγγέλιον, ὅτι: «Ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τὸν λόγον μου τηρήσει, καὶ ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καὶ πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ’ αὐτῷ ποιήσομεν» (Ἰωάν. ιδ’ 23).