Καὶ πάλιν εἰς τὸ βιβλίον Βασιλειῶν τετάρτη (δ’ 8-37) γράφει, ὅτι ὁ Προφήτης Ἐλισσαῖος, ὁ μαθητὴς τοῦ Προφήτου Ἠλία, ἐπῆγεν εἰς χώραν τινά, Σωμὰν τὸ ὄνομά της, ἐκεῖ δὲ τὸν ἐδέχθη γυνή τις ὑπανδρευμένη καὶ τὸν ἐφιλοξένησεν εἰς τὸν οἶκον της. Ἡ γυνὴ ἐκείνη ἦτο στεῖρα, ὁ δὲ Προφήτης τὴν ηὐλόγησε καὶ συλλαβοῦσα ἐγέννησεν υἱό. Ὅταν τὸ παιδίον ἐκεῖνο ἐμεγάλωσεν, ἐξῆλθεν ἡμέραν τινὰ εἰς τὸν ἀγρὸν τοῦ πατρός του, ἀπὸ δὲ τὴν καῦσιν τοῦ ἡλίου ἀπέθανε. Τότε ἡ γυνή, λαβοῦσα εἰς συνοδείαν αὐτῆς ἕνα ἐκ τῶν δούλων της, ἔδραμε πρὸς τὸ Καρμήλιον ὄρος, εἰς τὸ ὁποῖον ἔμενεν ὁ Προφήτης Ἐλισσαῖος. Εἶχε δὲ ὁ Προφήτης μαθητήν τινα ὀνόματι Γιεζῆ καὶ τοῦ λέγει· «Ὕπαγε νὰ χαιρετίσῃς τὴν γυναῖκα, ἡ ὁποία ἔρχεται καὶ εἰπὲ εἰς αὐτὴν νὰ χαίρεται». Ἐπῆγε τότε ὁ μαθητὴς ἐκεῖνος καὶ ἀφοῦ τὴν ἐχαιρέτησε, τῆς ἔδειξε τὸ σπήλαιον, εἰς τὸ ὁποῖον ἔμενεν ὁ Προφήτης. Ἀφοῦ λοιπὸν ἐπῆγεν ἡ γυνή, καὶ ἔκλαυσεν ἔμπροσθεν τοῦ Ἐλισσαίου, λέγει ὁ Προφήτης πρὸς τὸν μαθητήν του· «Λάβε τὴν ράβδον μου καὶ ὕπαγε νὰ βάλῃς αὐτὴν ἐπάνω εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ ἀποθαμμένου παιδίου, ἐὰν δὲ ἀπαντήσῃς τινὰ καθ’ ὁδὸν μὴ τὸν χαιρετίσῃς καὶ ἐὰν σὲ ἀπαντήσῃ τις καὶ σέ χαιρετίσῃ μὴ τοῦ ἀποκριθῇς, διὰ νὰ ὑπάγῃς γρήγορα καὶ νὰ μὴ σταθῇς νὰ ὁμιλήσῃς καὶ ἀργήσῃς». Ἐπῆγε λοιπὸν ὁ Γιεζῆς καὶ ἔβαλε τὴν ράβδον εἱς τὸ πρόσωπον τοῦ παιδίου, ἀλλὰ δὲν ἀνεστήθη.

Τότε ἐκίνησεν ὁ Προφήτης Ἐλισσαῖος καὶ ἐπῆγεν εἰς τὸν οἶκον εἰς τὸν ὁποῖον ἦτο ἀποθαμμένον τὸ παιδίον καὶ δὲν ἐπέτρεψεν εἰς οὐδένα νὰ εἰσέλθῃ ἐντὸς αὐτοῦ, ἀλλ’ εἰσῆλθε μόνος. Λαβὼν δὲ τὸ παιδίον ἐνηγκαλίσθη αὐτὸ καὶ ἔβαλε τὰ βλέφαρα αὐτοῦ πρὸς τὰ βλέφαρα, καὶ τὸ στόμα του πρὸς τὸ στόμα, καὶ τοὺς ὀφθαλμούς του πρὸς τοὺς ὀφθαλμούς, καὶ τὰς χεῖρας του πρὸς τὰς χεῖρας, καὶ τὸ στῆθος του πρὸς τὸ στῆθος τοῦ παιδίου, τόσον ὥστε ἐζεστάθη αὐτό. Ἐνῷ δὲ ὁ Προφήτης παρεκάλει τὸν Θεόν, ἀνεστήθη τὸ παιδίον τῆς Σωμανίτιδος. Τὸ θαῦμα αὐτὸ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἀπ’ αἰῶνος νεκρῶν προεικόνιζεν. Ὁ μὲν Ἐλισσαῖος ὁμοιοῖ τὸν Χριστόν, ὁ δὲ υἱὸς τῆς γυναικὸς ὁμοιοῖ τοὺς προπάτορας· τὸ δὲ ὅτι προσήρμοσεν ὁ Προφήτης τὰ μέλη του μὲ τὰ μέλη τοῦ παιδιοῦ, ὁμοιοῖ ὅτι καὶ ὁ Χριστὸς ἐνεδύθη σάρκα ἀνθρωπίνην, τὴν ὁποίαν ἀνέστησε. Μὲ ἐκείνην δὲ τὴν σάρκα ἔπαθε καὶ ἐσταυρώθη, διὰ νὰ σώσῃ τοὺς καταδικασμένους. Τὸ δὲ ὅτι ἔστειλεν ὁ Προφήτης τὸν μαθητήν του μὲ τὴν ράβδον καὶ δὲν ἠδυνήθη νὰ ἀναστήσῃ τὸν νεκρόν, ὁμοιοῖ τὸν Χριστόν, ὅστις ἔστειλε τοὺς Προφήτας μὲ τὴν ράβδον του.