Δεξαμένη ὅθεν ἡ μήτηρ μὲ μεγίστην χαρὰν τὴν ὑπόσχεσιν ἐκρέματο ἀπὸ αὐτὴν ἡ ψυχή της, καὶ μὲ αὐτὰς τὰς ἐλπίδας ἔχαιρε καὶ ἠγαλλιᾶτο, καὶ ὅλη ἐδόθη εἰς τὸ μέλλον, τῆς ἐφαίνετο δὲ ὅτι ἔβλεπε τὸν υἱόν της παρόντα καὶ ἐνηγκαλίζετο καὶ κατεφίλει αὐτόν, καὶ ὅτι ἤκουε τὴν φωνήν του. Εἰς ταύτην τὴν χαρὰν εὑρισκομένη ἀνεπαύθη αἴφνης ἡ μακαρία, παραθέσασα εἰς τὸν Θεὸν τὴν ψυχήν της, μακαρία κατὰ τὴν ζωὴν ὡς ἀληθῶς, μακαριωτέρα ὅμως κατὰ πολλὰ διὰ τὸ τέλος καὶ διότι τοιούτου παιδὸς ἦτο μήτηρ καὶ εἰς τοσαύτην ἀρετὴν φθάσαντα αὐτὸν καταλέλοιπεν. Ὁ δὲ θεῖος Συμεὼν προσέταξε νὰ ἐμβάσουν τὸ λείψανον αὐτῆς ἐντὸς τῆς μάνδρας, ὅπως ἐκαλεῖτο τὸ περιτείχισμα τοῦ πέριξ τοῦ στύλου χώρου. Ἦτο δὲ ἐκτισμένος ὁ χῶρος οὗτος διὰ νὰ μὴ δύνανται νὰ εἰσέλθουν γυναῖκες. Τούτου δὲ γενομένου εἶδεν ὁ Ὅσιος τὴν μητέρα αὐτοῦ νεκρὰν καὶ τὰ συνήθη τελέσας καὶ ἐπευξάμενος, ἔθαψεν αὐτὴν πλησίον τοῦ στύλου. Τοιουτοτρόπως καὶ εἰς τὴν μητέρα τὴν τιμὴν ἀπέδωσε καὶ τὴν δεσποτικὴν ἐντολὴν ὄχι μόνον ἐξεπλήρωσε, ἀλλὰ καὶ μὲ ἰδικάς του προκοπὰς τὴν ηὔξησε καὶ ἐπερίσσευσε. Διὰ τοιούτων ἀρετῶν καὶ ἐνθέων πράξεων ὡς πυρσὸς διαλάμπων τοὺς εὑρισκομένους εἰς τὴν χαλεπωτάτην καὶ σκληρὰν τρικυμίαν τῆς νυκτὸς τῆς ἀπιστίας καθωδήγει, ὁ μακάριος Συμεών, ὡς εἰς λιμένα γαληνὸν καὶ πανεύδιον εἰς τὴν εὐσέβειαν καὶ τὴν Ὀρθοδοξίαν.
Οὕτως ὅθεν ἀγωνιζόμενος ἦλθόν ποτε πρὸς αὐτὸν δύο φυλαὶ τῶν προειρημένων Ἰσμαηλιτῶν καὶ παρεκάλουν ἑκάστη ἐξ αὐτῶν τὸν Ἅγιον νὰ τὴν εὐλογήσῃ καὶ νὰ εὐλογήσῃ ἀοράτως τὸν ἀρχηγόν της, τὴν ὁποίαν εὐλογίαν θὰ μεταφέρουν ὡς δῶρον πολύτιμον εἰς αὐτόν. Διὰ δὲ τὸ πρωτεῖον τῆς εὐλογίας ἦλθον εἰς φιλονικίαν μεγάλην καὶ γίνεται μάχη μεταξύ των· διότι ἕκαστον μέρος ὑπεστήριζεν, ὅτι ὁ ἰδικός των ἀρχηγὸς ἔπρεπε πρῶτος νὰ λάβῃ τὴν εὐλογίαν. Ἐκ ταύτης ὅθεν τῆς αἰτίας ἀντιμαχόμενοι ἤθελον ἔλθει καὶ εἰς βαρβαρικὴν σκληρότητα καὶ ὠμότητα, ἐὰν δὲ ἤθελε τοὺς φοβερίσει ὁ τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ὁμονοίας ἄνθρωπος· καὶ οὕτω τοὺς εἰρήνευσε· καὶ δίδων εἰς αὐτοὺς τὴν εὐχὴν καὶ εὐλογίαν, ἀπέλυσεν ἐν εἰρήνῃ. Στοχασθῆτε νῦν τοὺς πρὶν ἀπίστους, οἵτινες ἐκίνουν τὴν γλῶσσαν ὡς ὅπλον ἐναντίον τῆς εὐσεβείας, ἤδη διὰ τὴν εὐλογίαν τοῦ Ἁγίου δέχονται νὰ ὑποστοῦν ὅλα τὰ δεινά· διότι βεβαίως δὲν ἤθελον θυμωθῇ καὶ συγκρουσθῇ μεταξύ των, ἐὰν δὲν ἐπίστευον εἰς τὴν μεγάλην δύναμιν τῆς εὐχῆς καὶ τῆς εὐλογίας τοῦ Ὁσίου.