Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμητοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν ΣΥΜΕΩΝ τοῦ Στυλίτου.

Ἡ φήμη δὲ τῆς ἀνδρείας του καὶ αἱ πολλαὶ σφαγαί, τὰς ὁποίας εἶχε κάμει, ἐδειλίαζον τοὺς στρατιώτας νὰ τὸν πλησιάσουν· ἐκεῖνος δὲ τρέχων ἔφθασεν εἰς τὸν στῦλον τοῦ Ἁγίου, καὶ πίπτει κατὰ πρόσωπον εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ, δεόμενος μὲ θερμὰ καὶ ἄμετρα δάκρυα νὰ παρακαλέσῃ τὸν ἐλεήμονα Θεὸν νὰ τὸν λυτρώσῃ ἀπὸ τὸν ψυχικὸν θάνατον, καθὼς καὶ τὸν λῃστὴν ἐπὶ τοῦ σταυροῦ ἐλύτρωσεν.

Ἐξωμολογεῖτο δὲ οὗτος θερμῶς λέγων· «Ἐγὼ τὸν σωματικὸν θάνατον δὲν τὸν φοβοῦμαι, διότι ἀκόμη στάζουν αἱ χεῖρές μου ἀπὸ τὰ πολλὰ αἵματα τῶν συγγενῶν μου καὶ ξένων καὶ τὶ θέλει εἶναι ὁ θάνατος ἑνὸς πρὸς τοὺς πολλούς, φρίττω ὅμως καὶ τρέμω τὸν αἰώνιον θάνατον». Ὁ δὲ Ἅγιος, ὡς συμπαθέστατος, τὸν παρηγόρησε καὶ ἠγγυήθη τὴν σωτηρίαν του· ἐνῷ δὲ ἔλεγε ταῦτα, ἔφθασαν καὶ οἱ στρατιῶται καὶ παρεβίαζον τὸν Ἅγιον νὰ τοὺς δώσῃ τὸν φονέα καὶ ἐχθρὸν τῶν νόμων. Ὁ δὲ ἔλεγεν· «Ἐγὼ δὲν τὸν ἔφερον ἐδῶ, ἀλλ’ ὁ Θεὸς ὅστις θέλει τὴν σωτηρίαν τῶν ἁμαρτωλῶν». Ἐκεῖνοι δὲ ἀκούσαντες ηὐλαβήθησαν τὸν Ἅγιον, διότι ἡ ἀρετὴ τὸν ἔκαμνεν αἰδέσιμον εἰς ὅλους. Ὁ δὲ ληστὴς πάλιν θερμῶς ἐδέετο τοῦ Ἁγίου διὰ νὰ τύχῃ συγχωρήσεως. Λέγει ὅθεν ὁ Ἅγιος· «Λάβε σημεῖον τῆς μετανοίας σου τοῦτο, ὅτι ἰδοὺ ὁ Πανάγαθος Θεὸς σὲ λαμβάνει ἀμέσως εἰς τὰς αἰωνίους μονάς». Ὁ δὲ λῃστὴς εὐξάμενος καὶ εἰπών· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ μονογενὲς τοῦ Ἀνάρχου Πατρός, ὁ μὴ δικαίους ἐλθὼν καλέσαι ἀλλ᾽ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν, δέξαι τὸ πνεῦμά μου», παρευθύς, μετὰ τὴν προσευχήν, ἀνεπαύθη. Ἐθαύμασαν δὲ οἱ παρευρεθέντες καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν τὸν δεχόμενον τὴν μετάνοιαν τῶν ἁμαρτωλῶν.

Τὴν ἄλλην ἡμέραν, θυμωθέντες πάλιν οἱ στρατιῶται, διότι ἐφύλαττον ἔξωθεν τῆς μάνδρας, εἰσῆλθον ἐντὸς αὐτῆς καὶ ἐβίαζον τὸν Ἅγιον νὰ τοὺς παραδώσῃ τὸν κακοῦργον, ἐκεῖνος δὲ πάλιν κατὰ τὴν συνήθειάν του ἠρέμως καὶ εἰρηνικῶς ἀπεκρίνατο· «Τέκνα μου ἀγαπητά, σᾶς προεῖπον, ὅτι ὄχι ἐγώ, ἀλλ’ ὁ ἀγαθὸς Θεὸς τὸν ὡδήγησεν ἐδῶ· σεῖς δὲ μὴ ὀργίζεσθε, διότι τὸν προσεκάλεσεν ἀπὸ τὰ πρόσκαιρα εἰς τὰ αἰώνια καὶ πανευφρόσυνα δεξάμενος τὴν καθαρὰν αὐτοῦ καὶ θερμὴν μετάνοιαν». Τοὺς ἐδείκνυε δὲ καὶ τὸν τάφον του οἱ δὲ ἰδόντες καὶ βεβαιωθέντες, κατετρόμαξαν καὶ ἐθαύμασαν μεγάλως· ζητήσαντες ὅθεν ταπεινῶς συγχώρησιν ἀπὸ τὸν Ἅγιον καὶ λαβόντες τὴν εὐλογίαν του, ἐπέστρεψαν κήρυκες καὶ μηνυταὶ τοῦ παραδόξου τούτου γεγονότος.


Ὑποσημειώσεις

[1] Οὗτός ἐστιν ὁ Μακκέλης ἐπιλεγόμενος, βασιλεύσας ἐν ἔτει 457-474.