ΣΥΜΕΩΝ ὁ μέγας καὶ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν ἐγεννήθη κατὰ τὸ 392 ἔτος εἰς χωρίον τι ὀνομαζόμενον Σισάν, εὑρισκόμενον μεταξὺ τῶν ἐπαρχιῶν τῶν Σύρων καὶ τῶν Κιλίκων, ἤκμασε δὲ κατὰ τοὺς χρόνους Λέοντος τοῦ μεγάλου τοῦ ἐπονομαζομένου Μακέλλη (457-474) καὶ τοῦ Πατριάρχου Ἀντιοχείας Μαρτυρίου (461-465). Ἐπειδὴ δὲ μέγας κατὰ τὴν ἀρετὴν ἐγένετο καὶ πολὺς κατὰ τὴν φήμην, πολλοὶ καὶ τὰ τῆς πολιτείας αὐτοῦ συνέγραψαν, ὅμως οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν διηγήθη κατὰ μέρος τὰ ἐκείνου κατορθώματα οὐδὲ ἀκριβῶς καὶ ἀνελλιπῶς ἀνέγραψαν πῶς ἕνα ἕκαστον ἐξ αὐτῶν ἔλαβε χώραν, ἀλλὰ τὰ τῶν μὲν πρώτων χρόνων τῆς πολιτείας αὐτοῦ παρέδραμον, συντόμως καὶ κεφαλαιωδῶς εἰπόντες περὶ αὐτῶν, ἀφῆκαν δὲ καί τινα τῶν ἐν μέσῳ, οὐδὲ καὶ αὐτὰς δὲ τὰς κατὰ τὸ τέλος πράξεις καὶ τὰ ἔργα αὐτοῦ τελείως καὶ ἀκριβῶς διηγήθησαν. Ἡμεῖς ὅμως ἀρχόμενοι ἀπ’ ἀρχῆς τὴν διήγησιν θὰ περιγράψωμεν αὐτὴν μέχρι τέλους μετὰ πάσης δυνατῆς λεπτομερείας.
Ἐπειδὴ ὅμως ὁ θαυμάσιος οὗτος Συμεὼν δὲν ὑπετάγη εἰς τοὺς νόμους τῆς φύσεως, ἀλλ’ ἐν θνητῷ σώματι ἀσωμάτων διαγωγὴν ἐπέδειξε καὶ πολιτείαν καὶ ὑπομονὴν ἄφθαστον καὶ ἐπειδὴ οἱ ἀμαθεῖς περὶ τὰ θεῖα φυσικῶς μόνον μετροῦσι τὰ πράγματα, ὅταν δὲ ἀκούσωσιν ὑπερφυές τις κατόρθωμα ὡς ψεῦδος λογίζονται καὶ δὲν πιστεύουσι τοῦτο, διὰ ταῦτα φοβούμεθα μήπως ὁ λόγος ἡμῶν φανῇ ὡς μῦθος· πλὴν ὅμως ἡμεῖς θὰ διηγηθῶμεν τὴν ἀλήθειαν καὶ αἱ φιλευσεβεῖς ψυχαὶ ἂς προσέξωσι διὰ νὰ ἀκούσωσι τὰ φοβερὰ καὶ ἐξαίσια τοῦ Ὁσίου κατορθώματα.
Οὗτος ὁ μακάριος Συμεὼν ἠκολούθει ἀπὸ μικρὸς τοὺς γονεῖς του, οἵτινες ἦσαν ποιμένες καὶ ἐδιδάσκετο ἀπ’ αὐτοὺς εἰς τὸ νὰ ποιμαίνῃ καὶ νὰ βόσκῃ τὰ πρόβατα, ἐπειδὴ ἔπρεπε καὶ εἰς τοῦτο νὰ συμμετρᾶται καὶ νὰ προσομοιάζῃ πρὸς τοὺς παλαιοὺς καὶ μεγάλους ἐκείνους κατὰ τὴν ἀρετὴν ἄνδρας· δηλαδὴ μὲ τὸν Πατριάρχην Ἰακώβ, μὲ τὸν Ἰωσὴφ τὸν Σώφρονα, μὲ τὸν νομοθέτην Μωϋσῆν, μὲ τὸν Δαβὶδ τὸν Βασιλέα καὶ Προφήτην, μὲ τὸν Μιχαίαν, καὶ μὲ τοὺς ὁμοίους μὲ ἐκείνους θείους Πατέρας. Ἐπειδὴ δὲ ἐγένετό ποτε μεγάλη βροχὴ καὶ δὲν ἠδύναντο νὰ ἐξέλθουν τὰ πρόβατα εἰς βοσκήν, εὑρὼν ἄδειαν μετέβη μὲ τοὺς γονεῖς του εἰς τὸν θεῖον Ναόν. Ἀκούσας δὲ ἐκεῖ τὴν εὐαγγελικὴν φωνὴν τὴν μακαρίζουσαν τοὺς κλαίοντας καὶ λυπουμένους, τοὺς δὲ γελῶντας ἀθλίους καὶ ταλαιπώρους ὀνομάζουσαν καὶ τὰ τοιαῦτα, ἠρώτησέ τινα ἐκ τῶν παρευρισκομένων εἰς τὴν ἀκολουθίαν τὶ πρέπει νὰ κάμῃ τις διὰ νὰ ἀποκτήσῃ καθ’ ἕνα ἀπὸ ταῦτα; Ἐκεῖνος δέ, διότι ἦτο καὶ οὗτος ὡς φαίνεται ἐργάτης τῆς ἀρετῆς καὶ τοῦ καλοῦ ἀγωνιστὴς προθυμότατος, τοῦ ὑπέδειξε καὶ ἐδίδαξε τὴν μοναδικὴν ζωήν, τὴν ἄκραν καὶ τελειοτάτην ἐκείνην φιλοσοφίαν τῆς ἀσκήσεως.