Μετὰ παρέλευσιν ἀρκετοῦ χρόνου πλουσιωτέρας ἀξιωθεὶς χάριτος, οὐδὲ ταύτην ἐχρειάζετο τὴν βοήθειαν τῆς δοκοῦ· ἀλλὰ καὶ τὰς τεσσαράκοντα ἡμέρας ἀσκεπὴς καὶ ὥσπερ τις ἄσαρκος ἵστατο, στήλη ζῶσα καὶ ἔμψυχος. Ἂς μὴ προφθάνῃ ὅμως ὁ λόγος τὴν ἀκολουθίαν καὶ τάξιν τῶν πραγμάτων, ἀλλ’ ἂς ἀκολουθῶμεν ταῦτα μὲ τὴν ἐμπρέπουσαν σειράν.
Εἰς τὸ προρρηθὲν οἴκημα ὑπέμεινε τρία ἔτη, κατόπιν δὲ ἀνῆλθεν εἰς τὴν περίφημον ἐκείνην κορυφὴν τοῦ ὄρους καὶ περιμανδρώσας μέρος τι ἔμενεν ἐντὸς αὐτοῦ ἄνευ σκέπης, παλαίων μὲ τὸ καῦμα τοῦ θέρους καὶ τὸ ψῦχος τοῦ χειμῶνος· κατασκευάσας δὲ ἅλυσιν σιδηρᾶν προσέδεσε τὸ μὲν ἓν μέρος αὐτῆς εἰς πέτραν τινὰ μεγάλην, τὸ δὲ ἕτερον διὰ κρίκου τινὸς εἰς τὸν πόδα του, διὰ νὰ μὴ δύναται, ἔστω καὶ θέλων, νὰ ἐξέρχεται ἢ καὶ νὰ μετατοπίζῃ κἂν ἐντὸς ἐκείνων τῶν ὁρίων, οὕτω δὲ εὑρίσκετο πάντοτε, εἰς τὸν οὐρανὸν μόνον ἐνατενίζων καὶ εἰς τὰ θεάματα αὐτοῦ καταγινόμενος, τοιουτοτρόπως δὲ μὲ περισσότερον καὶ θερμότερον πόθον ἀνεφέρετο εἰς τὸν Δημιουργόν του. Ὁ δὲ τότε Πατριάρχης τῆς Ἀντιοχείας Μελέτιος, εὐσεβέστατος ὤν, ἀκούων τὴν μεγάλην φήμην τοῦ Ὁσίου, μετέβη πρὸς ἐπίσκεψιν αὐτοῦ καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἄοικον, ἀσκεπῆ καὶ δεδεμένον μὲ σίδηρον ἀπὸ τοῦ ποδός, τὰ μὲν ἄλλα ἐθαύμαζε καὶ ἐπῄνει, τὸν δὲ σίδηρον ἐμέμφετο, λέγων ὅτι εἶναι πρᾶξις περιττή, ἐπειδὴ ἀρκετὴ εἶναι ἡ ἀγαθὴ αὐτοῦ προαίρεσις, νὰ θέσῃ δὲ εἰς τὸ σῶμα λογικὰ δεσμά. Πείθεται ὅθεν εἰς αὐτὰ ὁ θαυμαστὸς Συμεών, καὶ καλέσαντες ἕνα χαλκέα ἔλυσαν τὸν πόδα αὐτοῦ ἀπὸ τὸν σίδηρον· ἐκεῖνος ὅμως ὁ ἀδαμάντινος καὶ λυθεὶς οὐδὲ οὕτως ὑπερέβαινε τὰ ὅρια τῆς ἁλύσεως· διότι περισσότερον ἐδέσμει αὐτὸν ὁ πόθος τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ σιδήρου.
Διέδραμεν ὅθεν ἡ φήμη τοῦ Συμεὼν πανταχοῦ καὶ προσέτρεχον πρὸς αὐτὸν ὄχι μόνον οἱ πλησιόχωροι, ἀλλὰ καὶ οἱ μακρὰν εὑρισκόμενοι, πολλοὶ δὲ καὶ ἀπὸ μηνῶν ὁλοκλήρων ὁδοιπορίαν, ζητοῦντες ἕκαστος τὴν ἰατρείαν τῆς ἀσθενείας του. Δὲν ἐπέστρεφον ὅμως καθὼς ἤρχοντο στυγνοὶ καὶ κατηφεῖς, ἀλλὰ φαιδροὶ καὶ περιχαρεῖς, ἀπελευθερούμενοι πάσης ἀσθενείας καὶ βλάβης, δι’ ὃ καὶ εὐχαριστίας μὲ εὔφημον φωνὴν καὶ πρόθυμον γλῶσσαν εἰς τὸν Θεὸν καὶ τὸν Ὅσιον Συμεὼν ἀνέπεμπον. Ἑκάστη ὅθεν ὁδὸς φέρουσα πρὸς τὸν ἄμισθον καὶ ἀσφαλῆ τοῦτον ἰατρὸν ἦτο παρομοία μὲ ἀγορὰν πεπληρωμένην ἀνθρώπων· ὁ δὲ τόπος εἰς τὸν ὁποῖον συνηθροίζετο τὸ συντρέχον πλῆθος ἐφαίνετο ὥσπερ πόλις πολυάνθρωπος.