Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμητοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν ΣΥΜΕΩΝ τοῦ Στυλίτου.

Ὀλίγον ἔκτοτε χρόνον διατρίψας μετ’ αὐτῶν ὁ Συμεὼν ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν, μεταβὰς εἰς χώραν καλουμένην Τελάνισον· αὕτη δὲ εὑρίσκεται εἰς τοὺς πρόποδας τοῦ ὄρους. Εὑρὼν δὲ ἐκεῖ μικρὸν οἴκημα ἐνεκλείσθη εἰς αὐτὸ ἐπὶ τρία ἔτη, ἀγωνιζόμενος πάντοτε εἰς τὸ νὰ αὐξάνῃ τὸν πλοῦτον τῆς ἀρετῆς. Ἦτο δὲ τότε ἄνθρωπός τις θεοσεβὴς καλούμενος Βλάσιος, ὅστις ἠγάπα καὶ ἐπεμελεῖτο κατὰ πολλὰ τοὺς Μοναχούς, ἐνισχύων αὐτοὺς εἰς τὴν ἀσκητικὴν ζωὴν καὶ πολιτείαν. Οὗτος ἦλθέ ποτε καὶ εἰς τὸν Ἅγιον, ὁ δὲ Συμεὼν βλέπων τὴν ἀρετὴν τοῦ ἀνδρὸς τοῦ ἐξεμυστηρεύθη τοὺς σκοπούς του καὶ ἐζήτησε τὴν συμβουλήν του, ὁ δὲ Βλάσιος, ἀναλογιζόμενος τὸ δύσκολον καὶ βίαιον τῶν ἀγώνων τοῦ Ὁσίου, συνεβούλευσεν αὐτὸν νὰ μὴ νομίζῃ ἀρετὴν τὸν βίαιον θάνατον, ἀλλὰ μάλιστα τὸ ἐναντίον, κακίαν μεγάλην καὶ χωρισμὸν Θεοῦ. Ὅμως ὁ θαυμάσιος Συμεὼν εἰς τὴν μέχρι τότε ἀτροφίαν καὶ ἑτέραν τοιαύτην προσέθεσε, διήρχετο δὲ τριάκοντα ἐννέα ἡμέρας σχεδὸν εἰπεῖν ἄσιτος, τὴν δὲ τεσσαρακοστὴν ἔδιδε τέλος τῆς μιᾶς ὀλιγοσιτίας, διὰ νὰ ἀναλαμβάνῃ ὀλίγον τὸ καταπετονημένον σῶμά του καὶ νὰ δύναται νὰ τὸν ὑπηρετῇ εἰς τὴν ὁλονύκτιον στάσιν, ἀπὸ δὲ τῆς ἑπομένης ἤρχιζε τὴν νέαν ἱστάμενος ὀρθὸς καὶ προσευχόμενος, ὅτε δὲ ἔφθανεν εἰς τὸ μέσον τῆς ὁδοῦ τῶν τεσσαράκοντα ἡμερῶν, ἐκαθέζετο ἀπὸ τὸν κόπον ἀκουσίως, ἐπειδὴ ἠφανίζετο ἀπὸ τὴν ἀτροφίαν ὀλίγον κατ’ ὀλίγον ἡ σωματική του δύναμις.

Συμπληρουμένου δὲ τοῦ κύκλου τῶν τεσσαράκοντα ἡμερῶν ἐξηντλεῖτο τελείως καὶ ἡ ζωτική του δύναμις καὶ ἐνέργεια· ὅθεν ἔπιπτεν ἐπὶ τοῦ ἐδάφους. Ἐκεῖνος ὅμως ὁ ἀνδρεῖος οὔτε τότε ἐγκατέλειπε τοὺς ἱεροὺς ὕμνους καὶ δοξολογίας, ἀλλὰ ὡς ἀνάπαυσιν ἐκ τῶν κόπων καὶ τροφὴν καὶ ὕπνον ἐλογίζετο τὴν ἱερὰν προσευχήν. Ταύτην δὲ τὴν διαγωγὴν καὶ πολιτείαν μετήρχετο ὁ Ὅσιος ἐφ’ ὅσον εὑρίσκετο εἰσέτι εἰς τὸ ἰσόγειον κελλίον του ὁ τῶν οὐρανῶν ἄξιος, ἀλλ’ ἀφ’ ὅτου ἀνῆλθεν ἐπὶ τοῦ στύλου, ἐλησμόνησε τελείως τὴν κοινὴν φύσιν καὶ τὰς συνηθείας τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, καὶ δὲν ἐκάθητο πλέον οὔτε ἐκοιμᾶτο. Τοποθετῶν δὲ μίαν δοκὸν ὀρθίαν εἰς τὸν στῦλον καὶ προσδένων τὸν ἑαυτόν του εἰς αὐτὴν διὰ νὰ μὴ δύναται οὔτε καὶ ἂν θελήσῃ νὰ καθήσῃ ἢ νὰ κοιτασθῇ, διήρχετο οὕτω ὄρθιος καὶ ἄγρυπνος ὁλόκληρον τὸ τεσσαρακονθήμερον στάδιον τῆς νηστείας του.


Ὑποσημειώσεις

[1] Οὗτός ἐστιν ὁ Μακκέλης ἐπιλεγόμενος, βασιλεύσας ἐν ἔτει 457-474.