Βλέπων ταῦτα ὁ θαυμάσιος Σιμεὼν τοὺς ἐκάλεσεν ἀπὸ τοῦ στύλου νὰ ἠρεμήσουν καὶ παρευθὺς μετήλλαξεν ἅπαντας, ἔλαβον δὲ τὴν χάριν μὲ εὐταξίαν καὶ ἐτελειώθησαν εἰς τὸ Θεῖον Βάπτισμα. Τοιουτοτρόπως ἡ λαμπὰς τῆς γλώσσης του ἠδύνατο ἄλλους μὲν νὰ φοβῇ, ἄλλους δὲ νὰ φωτίζῃ συγχρόνως διὰ τὴν σωτηρίαν αὐτῶν.
Μελέτην ὅμως καὶ ἔργον ἀκατάπαυστον εἶχεν ὁ Ὅσιος τὴν τήρησιν τῶν δεσποτικῶν ἐντολῶν καὶ δὲν ἠγωνίζετο μόνον εἰς τὸ νὰ φυλάττῃ αὐτάς, ἀλλὰ ἐνόμιζε μεγάλην ζημίαν δι’ ἑαυτὸν ἐὰν δὲν προσέθετέ τι περισσότερον καὶ ἐξ ἰδίας του προαιρέσεως τοιουτοτρόπως ἐβιάζετο ἀκαταπαύστως καὶ διὰ τοῦτο, καθὼς προείπομεν, ἀφῆκε πατέρα καὶ μητέρα καὶ ἠκολούθησε, τὸν ποθούμενον Χριστὸν καὶ ὅλως αὐτὸν ἠγάπησεν, ὅπερ εἶναι τὸ ἀκρότατον καὶ τελειότατον τῆς δεσποτικῆς ἐντολῆς, προσέθηκε δὲ ἀφ’ ἑαυτοῦ καὶ τοῦτο.
Μετὰ τὴν πάροδον εἴκοσι καὶ ἑπτὰ ἐτῶν ἀφ’ ἐποχῆς ὁ ὑπερκόσμιος οὗτος ἀνὴρ ἀπηρνήθη τοὺς νόμους τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καὶ τὰ ἐν τῷ κόσμῳ πάντα, ἡ μήτηρ αὐτοῦ, τὸ φυσικὸν πῦρ καὶ την ἀγάπην τῆς φιλοστοργίας φέρουσα εἰσέτι εἰς τὰ σπλάγχνα αὐτῆς καὶ μὴ δυναμένη κατ’ ἄλλον τρόπον νὰ σβέσῃ τὴν φλόγα, ἦλθεν εἰς τὸν ἐν σαρκὶ ἄσαρκον τοῦτον υἱόν της (καθὼς ὁ λόγος βιαζόμενος ὀνομάζει) ἐπιθυμοῦσα καὶ τὸ πρόσωπον τοῦ υἱοῦ αὐτῆς νὰ ἴδῃ καὶ τὴν ὁμιλίαν του νὰ ἀκούσῃ, τὴν ὁποίαν ἐπὶ τοσοῦτον χρόνον εἶχε στερηθῆ. Μαθὼν δὲ τοῦτο ὁ Ὅσιος, ἰδοὺ πῶς μερίζει καὶ δίδει καὶ τὴν τιμὴν εἰς τὴν μητέρα, καὶ τὴν φύλαξιν τῆς σωτηρίου ἐντολῆς, τιμιωτέρας οὔσης, ποιεῖ. Δὲν ἐδέχθη τὴν συνομιλίαν τῆς μητρός, ἀλλὰ διὰ νὰ παρηγορήσῃ αὐτὴν τῆς παραγγέλλει μὲ γλυκύτητα λέγων· «Ἀνίσως καὶ σοῦ φαίνεται, ὦ μῆτερ, εὔλογον, ἂς φυλάξωμεν νὰ ἴδωμεν ὁ εἷς τὸν ἄλλον εἰς τὴν ἄλλην ζωήν, καὶ ὄχι ἐδῶ· ἐὰν δὲ βεβαίως ἡ πολιτεία μας εἶναι εὐάρεστος εἰς τὸν Θεόν, μετὰ τὴν ἐντεῦθεν ἀναχώρησιν θέλομεν ἴδει ὁ εἷς τὸν ἕτερον κατὰ πολλὰ συγγενέστερα καὶ φανερώτερα».
Καὶ ὁ μὲν Ἅγιος ταῦτα ἐμήνυσε· ἐπειδὴ ὅμως δὲν ἄφηνε τὴν μητέρα ἡ φλογίζουσα τὴν ψυχήν της φλὸξ ἥσυχον νὰ ἀκούῃ τὰ λεγόμενα, ἀλλ’ ἐπέμενεν εἰς τὴν ἐπιθυμίαν της νὰ τὸν ἴδῃ, μηνύει δεύτερον πρὸς αὐτὴν λέγων· «Ἐγώ, ὦ μῆτερ, ἐνόμιζον ὅτι καὶ σὺ θὰ στέρξῃς περισσότερον τὸ συμφέρον καὶ τῶν δύο μας· ἀλλ’ ἐπειδὴ καθὼς βλέπω ἡ ἐπιθυμία σου νὰ μὲ ἴδῃς εἶναι μεγαλυτέρα, σὲ παρακαλῶ νὰ κάμῃς πρὸς τὸ παρὸν μικρὰν ὑπομονὴν καὶ θέλω σὲ ἴδει μετ’ ὀλίγον· διότι τοῦτο ἐφάνη ἀρεστὸν εἰς τὸν Ἅγιον Θεόν».