Ὁ δὲ στυλίτης βίος, ἄγνωστος μέχρι τότε, προσέδωκεν εἰς τὸν Ἅγιον μεγαλυτέραν αἴγλην, ἐγένετο δὲ καὶ παράδειγμα δι’ ἄλλους. Ἦτο δὲ τοῦτο θείας ἐπισκέψεως ἀποτέλεσμα, διότι οἱ Ἰσμαηλῖται, αἵτινες ἦσαν πολλαὶ μυριάδες καὶ εἰς τὸ σκότος τῆς ἀπιστίας συγκεκλεισμένοι, βλέποντες τὴν νεοφανῆ ταύτην καὶ παράδοξον ἐπὶ τοῦ στύλου ζωὴν καὶ τὰ πολλὰ ἐκείνου κατορθώματα, ἔτι δὲ ἀκούοντες καὶ τὴν θείαν αὐτοῦ διδασκαλίαν ἐφωτίζοντο τὴν διάνοιαν καὶ ἐγίνοντο υἱοὶ φωτὸς οἱ πρὶν ἐσκοτισμένοι, ἐγκαταλείποντες ὁμοῦ μὲ τὸ σκότος τῆς ἀσεβείας, εἰς τὸ ὁποῖον ἦσαν βεβυθισμένοι, καὶ τὰ μιαρὰ ἔργα τῆς πατρίου θεᾶς αὐτῶν Ἀφροδίτης, εἰς τὰ ὁποῖα ἦσαν ἐκδεδομένοι. Ἔτι δὲ καὶ Ἴβηρες καὶ Πέρσαι, ὡς εἶπον, καὶ Ἀρμένιοι, καταγελάσαντες τὴν πλάνην των, ἐπίστευσαν καὶ οὗτοι εἰς τὴν Εὐαγγελικὴν διδασκαλίαν καὶ ἐγένοντο Χριστιανοί.
Ὅτε δὲ τὴν νέαν ταύτην ἐπὶ τοῦ στύλου πολιτείαν ὁ θαυμάσιος Συμεὼν ἐπενόησε, πανταχοῦ περιτρέξασα ὀξέως ἡ φήμη, ἥτις ἔχει συνήθειαν εἰς τοιαῦτα καινὰ καὶ παράδοξα πράγματα νὰ μεταχειρίζηται ταχύτερα καὶ ὀξυκινητότερα τὰ πτερά, ἔφθασε καὶ εἰς τοὺς θείους Πατέρας, οἵτινες διὰ τῶν ἀσκητικῶν των ἀγώνων καὶ κόπων κατέστησαν τὴν ἔρημον οὐράνιον πόλιν. Καταπλαγέντες ὅθεν οὗτοι εἰς τὸ νεοφανὲς καὶ ξένον τοῦτο τέχνευμα, ἐξαπέστειλαν εἰς τὸν ὑψηλὸν καὶ μετάρσιον ἐκεῖνον ἄνθρωπον τινὰς ἐξ αὐτῶν, μὲ τὴν ἐντολὴν νὰ τὸν ἐλέγξουν καὶ ἐπιτιμήσουν διὰ τὴν πρᾶξιν του ταύτην καὶ νὰ τοῦ ἐπιβάλουν, ὅπως ἀκολουθῇ τὴν παλαιὰν καὶ συνήθη ὁδὸν τῶν Ἁγίων καὶ νὰ μὴ καταφρονῇ ἐκείνων τὴν πολιτείαν, τὴν ὁποίαν ζωὴν καὶ ὁδὸν τοσοῦτος χορὸς καὶ πλῆθος μακαρίων βαδίσαν ἀνῆλθεν εἰς οὐρανοὺς καὶ εἰς τὰς ἀϊδίους ἐκείνας εἰσῆλθε σκηνὰς καὶ κατοικίας. Φοβούμενοι ὅμως μήπως καὶ τὸ νέον τοῦτο ἀγώνισμα τοῦ Ὁσίου ἦτο θεάρεστον, ἐκεῖνοι δὲ κρίνουν τὴν ὑπόθεσιν ἀνθρωπίνως, παρήγγειλαν καὶ τοῦτο εἰς τοὺς ἀπεσταλμένους, ὅτι ἀνίσως καὶ ἤθελον ἴδει τὸν ἄνδρα, πὼς ἀφήνει τὸ θέλημά του καὶ ὑποτάσσεται θεληματικῶς κατερχόμενος ἀπὸ τοῦ στύλου, τότε νὰ τὸν ἐμποδίσουν εὐθὺς καὶ νὰ τὸν προστάξουν νὰ παραμείνῃ εἰς τὴν πολιτείαν αὐτὴν καὶ νὰ μὴ ἀμελῇ, διότι οὕτω θὰ ἐπίστευον, ὅτι ἦτο θεία οἰκονομία καὶ πλέον δὲν θὰ εἶχον ἀμφιβολίαν, ὅτι θέλει καταλήξει ἡ ἀρχὴ αὕτη εἰς τέλος ἀγαθόν. Ἐὰν δὲ τοῦ βαρυφανῇ καὶ δὲν δεχθῇ τὴν συμβουλήν των, ἀλλ’ ἤθελεν ἀκολουθεῖ οὕτως ἁπλῶς καὶ ἀσυλλογίστως εἰς τὸ θέλημά του, φανερὸν θὰ ἦτο ὅτι εὑρίσκεται μακρὰν ἀπὸ τὴν ταπεινοφροσύνην, καὶ ἐξ αὐτοῦ βεβαίως καὶ ὁ λογισμός του θὰ ἦτο ἐκ τοῦ πονηροῦ· ὅθεν τότε νὰ τὸν καταβιβάσουν καὶ χωρὶς νὰ θέλῃ ἀπὸ τὸν στῦλον.