Ὁμοίως καὶ Δανιὴλ ὁ Στυλίτης, εὑρισκόμενος εἰσέτι εἰς ὑπακοὴν Γέροντος, ἀπῆλθέ ποτε εἰς τὸν Ὅσιον καὶ ἀναβὰς εἰς τὸν στῦλον νὰ προσκυνήσῃ, τοῦ εἶπεν ὁ Ἅγιος· «᾽Ανδρίζου, τέκνον, καὶ ἐνδυναμοῦ εἰς τοὺς κόπους τῆς ἀρετῆς». Πολλὰ δὲ ὠφεληθεὶς ἀνεχώρησεν, ἐνθυμούμενος πάντοτε τὰς νουθεσίας τοῦ Ἁγίου καὶ προκόπτων καθ’ ἑκάστην μεγάλως. Ὅτε δέ ποτε ἠθέλησεν ὁ Δανιὴλ νὰ μεταβῇ εἰς Ἱεροσόλυμα χάριν προσκυνήσεως, ἐμφανισθεὶς ὁ Ἅγιος ἐν τῇ ὁδῷ τὸν ἀπέτρεψεν ἀπὸ τὴν ὁδοιπορίαν, λέγων εἰς αὐτὸν ὅτι ὑπάρχουν κίνδυνοι ψυχικοὶ καὶ σωματικοὶ ἐκ τῶν αἱρετικῶν, τῶν βαρβάρων καὶ τῶν ληστῶν. Ὁ δὲ Δανιὴλ ὑπακούσας ἐπέστρεψεν ἀγωνιζόμενος ὡς καὶ πρότερον. Ἄλλοτε πάλιν ἐφάνη εἰς τὸν ἴδιον Δανιήλ, καθ’ ὕπνον, ὁ Ἅγιος παροτρύνων αὐτὸν νὰ ἀνέλθῃ ἐπὶ στύλου. Ὁ δὲ ἐξυπνήσας, ἐβιάζετο εἰς τὸ νὰ ἐκτελέσῃ τὸ προσταχθέν, ἀναβὰς δὲ ἐμιμήθη ὡς ὁ Ἐλισσαῖος τὸν Ἠλίαν εἰς τὴν ἀρετήν.
Ὁ βασιλεὺς τῶν Περσῶν, ἀκούων τὰ πολλὰ καὶ παράδοξα ἔργα τοῦ Ἁγίου, ἐσυλλογίζετο ἡμέραν καὶ νύκτα τὸν Ὅσιον, ἐγκαταλείπων ὡς ἐκ τούτου τὰς βασιλικὰς φροντίδας καὶ δι’ αὐτὸν μόνον ἐρωτῶν. Ὡσαύτως καὶ ἡ γυνή του ἐθαύμαζε κατὰ πολὺ διὰ τὴν φήμην τοῦ Ἁγίου καὶ ἐζήτησεν ἔλαιον εὐλογηθὲν ὑπὸ τοῦ Ὁσίου, τὸ ὁποῖον λαβοῦσα ἐθεράπευσε μὲ αὐτὸ ὄχι μόνον τὸν ἑαυτόν της, ἀλλὰ καὶ πᾶσαν ἀσθένειαν καὶ πάθος τῶν συγγενῶν της, τῶν αὐλικῶν καὶ ἄλλων πολλῶν. Ὅσοι δὲ ἦσαν πλησίον τοῦ βασιλέως, ἀκούοντες τὴν μεγάλην φήμην τοῦ Ἁγίου καὶ βεβαιούμενοι ἀπὸ τὰ ἔργα αὐτοῦ, θεῖον ἄνδρα τοῦτον ὠνόμαζον.
Ἡμεῖς ὅμως ἕως πότε θὰ φιλονικοῦμεν, διηγούμενοι τοὺς ὑπὲρ φύσιν κόπους καὶ τὰ κατορθώματα αὐτοῦ, τὰς στάσεις του νυκτὸς καὶ ἡμέρας καὶ τὰς ἀμετρήτους σχεδὸν εἰπεῖν μετανοίας; διότι εἷς ἐκ τῶν συντρόφων τοῦ φιλαρέτου Ἐπισκόπου Θεοδωρήτου, μετρήσας ποτὲ μέχρι τῶν χιλίων διακοσίων τεσσαράκοντα τεσσάρων καὶ κουρασθεὶς ἀφῆκε τὴν μέτρησιν. Τοσοῦτον ἦτο προθυμότατος εἰς τοὺς ἀγῶνας τῆς ἀρετῆς, ὥστε πάντοτε προσέθετε κόπους ἐπάνω εἰς ἄλλους κόπους, καὶ εἰς τὸ τέλος τοῦ ἑνὸς ἀγωνίσματος ἐφεύρισκεν ἄλλο μεγαλύτερον, τόσον ὥστε καὶ ὡς ἄσαρκος ὑπὸ πολλῶν νὰ νομίζεται. Ὅθεν καὶ Διάκονός τις Φιλάρετος, ἐλθὼν ἀπὸ Βρυέννης, εἶπεν εἰς τὸν Ὅσιον· «Εἰπὲ ἡμῖν, Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, ἄνθρωπος εἶσαι ἢ ἄλλη τις φύσις ἀσώματος;». Ὁ δὲ Ἅγιος ἀναβιβάσας αὐτὸν ἐπὶ τοῦ στύλου ἔσυρε τὴν χεῖρα του διὰ νὰ τὸν ἐγγίσῃ καὶ νὰ γνωρίσῃ οὗτος ὅτι ἔχει σῶμα, δεικνύων ἅμα εἰς αὐτὸν καὶ τὴν φοβερὰν πληγὴν τὴν ὁποίαν εἶχεν εἰς τὸν πόδα ἀπὸ τὴν πολλὴν ὀρθοστασίαν, περὶ ἧς προείπομεν. Πιστωθεὶς τότε ὁ Διάκονος ἐκήρυττε πανταχοῦ τὰ ὑπὲρ φύσιν ἀγωνίσματα τοῦ Ἁγίου.