Ἐξῆλθεν ὅθεν ἀπὸ τὸ σῶμα ἐκεῖνος ὅστις καὶ πρὸ τῆς ἐξόδου ἀπηρνήθη αὐτὸ καὶ μόνον διὰ τὴν ψυχὴν ἠγωνίζετο καὶ μετ’ αὐτῆς ἔτι ζῶν περιεπάτει εἰς τοὺς οὐρανοὺς ὁμοῦ μὲ τὰς ἀγγελικὰς στρατιὰς, μετὰ τῶν ὁποίων καὶ συνηριθμήθη. Τὸ δὲ τίμιον αὐτοῦ σῶμα σεβασμίως ἐτάφη, βρύον θαύματα πολλά τε καὶ μεγάλα.
Ὁ δὲ βασιλεὺς Λέων ὁ μέγας [1] μετέφερε μετ’ ὀλίγον εἰς τὴν Ἀντιόχειαν τὸ σεβάσμιον ἐκεῖνο λείψανον μετὰ μεγάλης τιμῆς καὶ λαμπαδηφορίας, διὰ τὴν ὁποίαν ἔλεγον οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ὅτι ἦτο τόσον μεγάλη, ὥστε συνεσκότιζε τὸ φῶς τοῦ ἡλίου, τὸ δὲ πλῆθος τῶν ἀνθρώπων κατελάμβανε τὸ πλησίον κείμενον ὄρος καὶ τὰς πεδιάδας. Κατὰ τὴν εἰς Ἀντιόχειαν ἀνακομιδὴν τοῦ ἱεροῦ λειψάνου παρίστατο καὶ ὁ στρατηγὸς τῆς Ἀνατολῆς Ἀρδαβούριος, μεθ’ ὁλοκλήρου τῆς δορυφορίας του.
Ὅτε δὲ ἡ ἱερὰ αὕτη λιτανεία ἔφθασεν εἴς τι χωρίον πλησίον τῆς Ἀντιοχείας, ἔστη αἰφνιδίως ἀκίνητος ἡ φέρουσα τὸ ἱερὸν λείψανον ἅμαξα πρὸς γενικὴν τῶν ἀκολουθούντων ἔκπληξιν καὶ φόβον μέγαν, ἄνθρωπος δέ τις ἐρχόμενος τρέχων ἐκ τῶν μνημείων, ἅτινα ἦσαν ἐκεῖ πλησίον, ἐθρήνει γοερῶς παρακαλῶν τὸν Ἅγιον νὰ τὸν ἐλευθερώσῃ ἀπὸ τὴν βάσανον, ἥτις τὸν κατετυράννει, διότι οὗτος ἀσχημονήσας εἰς νεκρὸν σῶμα γυναικός, ἐδαιμονίσθη καὶ εὑρίσκετο ὡς δεδεμένος ὑπὸ τοῦ δαίμονος εἰς τὸν τάφον τῆς γυναικὸς διὰ τὴν μιαράν του πρᾶξιν, διεστρέφοντο δὲ οἱ ὀφθαλμοί του καὶ ἀφροὶ ἐξήρχοντο ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ. Εὐθὺς ὅμως ὡς ἤγγισεν εἰς τὸ τίμιον λείψανον ἐγένετο ὑγιής, ἡ δὲ ἅμαξα παρευθὺς ἐκινήθη.
Εἰς Ἀντιόχειαν ἐγένετο λαμπρὰ τοῦ ποθουμένου ὑποδοχὴ καὶ κατὰ πρῶτον μὲν ἐτέθη τοῦτο εἰς τὸν περιφανῆ Ναὸν τοῦ Ὁσίου Βασιανοῦ· εἶτα δὲ εἰς τὸν πλησίον τούτου κτισθέντα. Ὁ δὲ ἰατρευθεὶς ἐγένετο ὑπηρέτης τοῦ Ναοῦ, ζήσας ἐναρέτως καὶ ἀνταποδώσας τὴν εὐεργεσίαν εἰς τὸν Ἅγιον. Ἐπειδὴ δὲ ἡ φήμη τῶν πολλῶν καὶ μεγάλων θαυμάτων αὐτοῦ πανταχοῦ περιέτρεχεν, ὁ βασιλεὺς Λέων, περὶ τοῦ ὁποίου προείπομεν, διέταξε νὰ μετακομισθῇ τὸ λείψανον τοῦ Ἁγίου εἰς Κωνσταντινούπολιν· οἱ Ἀντιοχεῖς ὅμως παρεκάλεσαν θερμῶς καὶ μετὰ δακρύων, ὅπως μὴ στερηθῇ ἡ πόλις αὐτῶν ἀπὸ τὸν μέγαν βοηθὸν καὶ φύλακα αὐτῆς, ὅστις διὰ τῆς μεγάλης αὐτοῦ ἀρετῆς κατεπράϋνε τὴν ὀργὴν τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ κατὰ τὴν φοβερὰν, ἀπειλὴν τοῦ σεισμοῦ. Πεισθεὶς εἰς ταῦτα ὁ Αὐτοκράτωρ ἀφῆκεν εἰς τοὺς Ἀντιοχεῖς τὸν κοινὸν θησαυρόν. Πλὴν ὅμως, ἂν καὶ εἰς Ἀντιόχειαν τὸ ἱερὸν αὐτοῦ παρέμεινε λείψανον, ὅμως πανταχοῦ εἰς τοὺς αὐτὸν ἐπικαλουμένους μετὰ πίστεως ἡ χάρις τῶν θαυμάτων αὐτοῦ προστρέχει.